این مخالفت‌ها در حالی است که اگر ایران حرف و موضع سازنده‌ای برای گفتن در عرصه بین‌الملل دارد چه بهتر که این موضع را از بالاترین جایگاه و در یکی از مهم‌ترین این گردهمایی‌های رهبران سیاسی جهان عرضه کند.
روزنامه ایران در یادداشتی به قلم فریدون مجلسی/ کارشناس مسائل بین‌الملل نوشت:در فاصله‌ای کوتاه از برگزاری مجمع سالانه سازمان ملل متحد شاهد آن هستیم که برخی محافل سیاسی و رسانه‌ای حضور رئیس جمهوری امریکا در نشست شورای امنیت این سازمان را بهانه‌ای برای ابراز مخالفت خود با سفر رئیس جمهوری ایران به نیویورک قرار داده‌اند. البته باید توجه داشت که این مخالفان طیفی هستند که مخالفت‌شان بستگی به حضور یا عدم حضور آقای حسن روحانی در سازمان ملل ندارد و حتی اگر تصمیم ایشان بر نرفتن قرار داشت، از همان تصمیم مبنایی برای ابراز مخالفت می‌تراشیدند. این همه در حالی است که اساساً حضور در مجمع سالانه و موضوع رسیدگی به شکایت امریکا علیه ایران در شورای امنیت دو موضوع کاملاً مستقل از یکدیگر است.
رؤسای جمهوری کشورمان کمابیش در مقاطع مختلف از تریبون سازمان ملل برای طرح دیدگاه‌های جمهوری اسلامی ایران بهره برده‌اند. چنان که شاهد آن بودیم که آقای محمود احمدی‌نژاد با هیأت همراهی پر تعداد به نیویورک سفر می‌کردند و البته متأسفانه با برخی موضعگیری‌های انتقاد برانگیز زمینه‌ساز واکنش‌هایی می‌شد که با اغماض، چندان در راستای اعتلای جایگاه کشور در عرصه بین‌المللی قرار نمی‌گرفت اما عجیب است که در آن زمان هیچ یک از چهره‌هایی که امروز نگران هتک و تحقیر هستند، نگران آن روند نبودند.
این مخالفت‌ها در حالی است که اگر ایران حرف و موضع سازنده‌ای برای گفتن در عرصه بین‌الملل دارد چه بهتر که این موضع را از بالاترین جایگاه و در یکی از مهم‌ترین این گردهمایی‌های رهبران سیاسی جهان عرضه کند.
ایران در شرایط حال حاضر نه فقط با تحریم‌های اقتصادی که با تحریم رسانه‌ای و خبری مواجه است. بیانات، دیدگاه‌ها و مقالات مقامات کشورمان در داخل بازتاب پیدا می‌کند اما چنان که باید انعکاس بین‌المللی پیدا نمی کند و یا انعکاسش بسیار اندک است. بنابراین حضور در مجمع عمومی سازمان ملل و سخنرانی عالی‌ترین مقام اجرایی کشورمان در آن بهترین فرصت است که این دیدگاه‌ها انعکاس بین‌المللی داشته باشد. البته که این فرصت، فرصتی دوسویه است و ما هم می‌توانیم در جایگاه دیدگاه‌ها و انتقادات دیگران بایستیم. زیرا این یک واقعیت است که انسان نه از دفاع از خود باید هراس داشته باشد و نه از شنیدن انتقاد نسبت به خودش و اگر انتقاد وارد باشد، باید این شجاعت را داشته باشد که انتقاد درست را بپذیرد.
اما در مورد آنچه مبنای مخالفت‌ها با حضور روحانی در سازمان ملل شده است یعنی جلسه شورای امنیت باید گفت، اگر اتهامی در مرجع رسمی قانونی سازمان ملل متحد علیه ایران مطرح می‌شود، چرا نباید نماینده‌ای صاحب مقام دست‌کم در حد وزیر امور خارجه در آن جلسه حضور داشته باشد و بگوید که کشور من صلح و امنیت بین‌المللی را به خطر نینداخته است و بگوید به چه حقی چنین اتهامی علیه کشور و ملت ایران مطرح می‌شود. این حقیقت عریانی است که «آن را که حساب پاک است از محاسبه چه باک است». این مهم البته باید به تشخیص و صلاح تصمیم‌گیران ارشد نظام برسد اما باید موضوع حضور رئیس جمهوری در سازمان ملل را ورای این مسأله ارزیابی کرد.
ارسال نظر
