فضایی‌ها نمی‌دانند ما اینجاییم

 رویکرد سنتی «SETI»(جستجوی هوش فرازمینی) بر این عقیده استوار است که تمدن‌های فضایی زمین را با پیام‌های رادیویی باند باریک مورد هدف قرار می‌دهند. اما این باور فاقد اعتبار است. دلیلش به سرعت محدود نور ربط دارد و این واقعیت که هیچ سیگنال یا اثر فیزیکی نمی‌تواند سریع‌تر از آن انتشار یابد. این محدودیت سرعت مطلق یکی از قوانین اساسی فیزیک است که با ماهیت فضا و زمان ارتباط دارد.

یک تمدن فضایی را در نظر بگیرید که در فاصله ۱۰۰۰ سال نوری واقع شده و موجودات فضایی از چنان فناوری قدرتمندی برخوردارند که می‌توانند زمین را با جزئیات کاملی مشاهده نمایند. آنها چه چیزی می‌بینند؟ خب، آنها ما را نخواهند دید. آنها تلسکوپ‌های رادیویی یا شتاب دهنده‌های ذره، جاده‌ها یا موشک‌های ما را نخواهند دید. آنها فقط زمین ۱۰۰۰ سال پس از میلاد را مشاهده خواهند کرد. این تاریخ به قبل از انقلاب صنعتی مربوط می‌شود؛ زمانی که اوج فناوری انسان در چرخ دنده‌های ساعت خلاصه می‌شد. موجودات فضایی شاید اهرام مصر و دیوار بزرگ چین را ببینند. آنها متوجه شهرها و علائم کشاورزی می‌شوند،اما همه اینها فاصله شگرفی با فناوری مخابرات میان ستاره‌ای دارند.

این واقعیت که انسان‌ها در استفاده از ساختمان‌ها و کشاورزی به پیشرفت و توسعه رسیده بودند شاید نویدبخش باشد، اما یقینا نمی‌تواند ظهور تلسکوپ‌های رادیویی را در هزار سال بعد تضمین کند. بنابراین، هیچ دلیلی وجود ندارد که موجودات شروع به مخابره سیگنال بکنند. آنها ترجیح می‌دهند از این قضیه اطمینان حاصل نمایندکه ما واقعا از ابزارهای لازم برای دریافت سیگنال برخورداریم و خود را برای مخابره سیگنال به دردسر نمی‌اندازند.

فناوری رادیویی انسان قدمتی در حدود یکصد سال دارد. تقریبا در ۹۰۰ سال آینده آن سیگنال‌های ضعیف به یکی از تمدن‌های فرضی مجاور خواهد رسید. اگر موجودات فضایی بطور مداوم با تجهیزات بسیار حساس ما را مورد نظارت قرار می‌دادند،شاید پیام آنها را قبل از آغاز هزاره پنجم دریافت می‌کردیم. اگر تمدن فرازمینی در فاصله‌ای دورتر (مثلا در فاصله ۱۰۰۰۰ سال نوری) قرار داشته باشد، قاعدتا باید مدت زمان بیشتری را صبر کرد. ستی در انتظار دریافت پیامی از موجودات فرازمینی به کاوش آسمان با تلسکوپ‌های رادیویی می‌پردازد. اخترشناسان ستی به هر منظومه ستاره‌ای در کهکشان ما نگاه کرده‌اند و تاکنون اثری از موجودات بیگانه مشاهده نشده است.

اولین‌بار در سال ۱۸۹۹ گولیلمو مارکونی، فیزیکدان ایتالیایی موفق شد به کمک امواج الکترومغناطیسی یک روش ارتباطات بدون سیم در عرض کانال انگلیس به نمایش بگذارد. دو سال بعد او این آزمایش را در دو سوی اقیانوس اطلس تکرار کرد و توانست پیام بی سیم ارسالی از کورن وال انگلیس را در سن جان ایالات متحده دریافت کند. این ابداع که اولین نسل از رادیوهای امروزی بود جایزه نوبل فیزیک سال ۱۹۰۹ را برای مارکونی به ارمغان آورد. محدوده انتشار امواج رادیویی انسان قطری حدود ۲۰۰ سال نوری دارد که در عکس بالا با نقطه آبی مشخص شده است.