دلیل خروج مسی از لیست برترین بازیکنان جهان

 در سال 2006، فابیو کاناوارو به‌عنوان بهترین بازیکن جهان از نگاه فیفا انتخاب شد. مدافع آن موقع رئال مادرید در رقابت با هم‌تیمی‌اش، زین‌الدین زیدان و رونالدینیو ستاره بارسلونا این جایزه را به دست آورد به خاطر قهرمانی با تیم ملی ایتالیا در جام جهانی آلمان.

هم‌تیمی رونالدینیو در آن تیم بارسلونا، لیونل مسی، حتی در بین ده نفر هم نبود چه برسد به اینکه روی سکو بیاید. آن آخرین فهرستی بود که مسی در میان سه نفر اول جا نداشت تا روز دوشنبه که مشخص شد کریستیانو رونالدو، لوکا مودریچ و محمد صلاح در فهرست سه نفره نامزدهای بهترین بازیکن جهان در سال 2018 قرار گرفته‌اند.
در سال‌های بعد از جایزه کاناوارو، مسی تنها بازیکن ثابت در میان سه نفر پایانی بوده. در واقع او هرگز حتی سوم هم نشده و این جایزه را پنج بار برده و شش بار از دست داده، یک بار به کاکا و پنج بار به رقیب همیشگی‌اش، رونالدو.
در هشت مورد از این 11 فصل، برنده عنوان انفرادی لیگ قهرمانان را هم برده. کاکا در سال 2007 با میلان، مسی در سال‌های 2009 و 2011 و 2015 با بارسلونا و رونالدو در سال 2008 با منچستریونایتد و در سال‌های 2014 و 2016 و 2017 با رئال مادرید. استثنا، مسی در سال‌های 2010 و 2012 و رونالدو در سال 2013 بوده. در هر یک از این سه سال، بهترین بازیکن جهان که از طریق رای گیری فیفا انتخاب شده، از جمع 4 تیم پایانی حذف شده. به نظر می‌رسد دلیل اینکه نام مسی در فهرست میهمانان جشن امسال که چند هفته دیگر در لندن برگزار می‌شود، نیست، روشن باشد: ناکامی با بارسلونا در لیگ قهرمانان به علاوه نمایش ناامیدکننده در جام جهانی به همراه آرژانتین.
اگرچه فیفا توضیح می‌دهد که جوایز سالانه «به بهترین در هر رده تعلق می‌گیرد بدون در نظر گرفتن قهرمانی یا ملیت، به خاطر دستاوردها در بازه زمانی سوم جولای 2017 تا 15 جولای 2018» اما مشخصا اینطور نیست.
لیگ قهرمانان و گاه تورنمنت‌های بین‌المللی- و نه همیشگی با توجه به اینکه هیچ بازیکن فرانسوی در این فهرست وجود ندارد- سنگینی خاصی روی انتخاب بهترین بازیکن جهان دارد و عملکرد ستاره‌ها در رقابت‌های لیگ را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. فینالیست‌های امسال؟ مودریچ مادرید، رونالدوی یووه (تا همین اواخر رونالدوی مادرید بود) و صلاح لیورپول همه در فینال باشگاهی اروپا حاضر بودند. این شاید توضیح بدهد که چرا مسی با وجود تاکید بر اولویت افتخارات تیمی بر فردی اینقدر روی بردن لیگ قهرمانان در این فصل اصرار دارد.
این آرژانتینی که حالا 31 ساله شده و البته همچنان بازیکن فوق‌العاده بارسا محسوب می‌شود، در سخنرانی قبل از جام خوان گامپر برابر بوکاجونیورز گفت هدف اول تیم در این فصل فتح اروپا است. حتی در قالب یک قول به هواداران گفت: «جام قهرمانی را به نوکمپ بر می‌گردانیم» و این همان چیزی بود که دوشنبه شب در مصاحبه با رادیو کاتالونیا بر آن تاکید کرد.
آنچه مسی در اسپانیا انجام می‌دهد گویا برای انتخابش کافی نبوده. فصل قبل او 34 گل زد و 12 پاس گل داد که از هر کسی در لالیگا بیشتر بود و بارسا را به قهرمانی دوگانه رساند، سومین بار در چهار سال اخیر. او همچنین برای دومین سال متوالی کفش طلای اروپا را برد.
در حالی که مادرید جام‌های اروپایی را جارو می‌کند، کاتالان‌ها چنین سلطه‌ای در فوتبال اسپانیا در یک دهه اخیر برای خود ایجاد کرده‌اند اما وقتی بحث جوایز فردی پیش می‌آید، مسی چهره بارسلونا در سه حذف از مرحله یک‌چهارم‌نهایی لیگ قهرمانان می‌شود حتی اگر انداختن تقصیرها به گردن او موجه نباشد.
بعد از بررسی تاریخ و فراموشی افتخارات گذشته این سوال مطرح است که چرا او نمی‌تواند در اروپا موفق شود؟ (فراموش کنید که توانسته و این کار را کرده) بهترین بازیکنان همیشه همه جام‌ها را نمی‌برند، فوتبال یک ورزش تیمی است.
به‌عنوان مثال همین بازی یکشنبه اخیر را در نظر بگیرید. مسی دو گل زد- سخاوتمندانه فرصت گل کردن پنالتی و تکمیل هت‌تریک را از دست داد تا لوییس سوارس گل بزند- و دو پاس گل داد به علاوه پاس‌های دقیق و بازی بی‌نقصی که به تماشایش عادت کرده‌ایم تا بارسلونا تیم تازه وارد لالیگا، اوئسکا را 8 بر2 در هم بکوبد.
گل اول در جبران گل خورده زودهنگام غول کاتالان درخشان بود. دفاع اوئسکا در یک طرف حرکت می‌کرد و انتظار داشت مسی توپ را روی پای چپش بیاورد اما او با خونسردی تغییر مسیر داد. لوییزینیو، مدافع اوئسکا همانطور محو شد که جروم بواتنگ، مدافع بایرن‌مونیخ در سال 2015 شده بود و پای ضعیف‌تر مسی، بازی را یک بر یک کرد. گل دوم با پاس عالی فیلیپ کوتینیو به دست آمد و بعد دو پاس گل به ایوان راکیتیچ و خوردی آلبا اما درباره این بازی استثنایی که برای بیشتر بازیکنان بهترین روز دوران حرفه‌ای به حساب می‌آید، چیزهای زیادی گفته و نوشته نشد. سانتی اوایه، روزنامه نگار نوشت: «عملکرد مسی در تاریخ ماندگار نمی‌شود اما هیچ بازیکن دیگری نمی‌تواند چنین بازی انجام دهد. او نابغه‌ای است که برای ما عادی شده.»
مشکل همین‌جاست. مسی آنقدر ثبات داشته که همه نسبت به درخشش او واکسینه شده‌اند. انتظار دارند او یک سطح بالاتر برود و کارهای بزرگتر و بهتری انجام دهد و آن را در هر بازی تکرار کند نه اینکه در 9 تا از 10 بازی اینطور باشد. می‌خواهند هر سال در فینال لیگ قهرمانان این کار را بکند. می‌خواهند در تیم بدون سازمان آرژانتین که هیچ چیزش درست کار نمی‌کند اینگونه باشد و جام جهانی را بالای سر ببرد.
شاید تنها راه برای مسی برای اینکه سال آینده برای جایزه فیفا رقابت کند، این است که آنچه این فصل مقابل آلاوس و اوئسکا انجام داده در لیگ قهرمانان برابر تاتنهام و اینترمیلان تکرار کند و بعد در مراحل حذفی مقابل امثال بایرن در سال 2015 یا مادرید در سال 2011.
اگر از تیم ملی کناره نگیرد، موفقیت با آرژانتین در کوپاآمریکای سال آینده هم می‌تواند موثر واقع شود اما برای عده‌ای مهم نیست چه کسی این جوایز را می‌گیرد، برای آنها مسی همیشه بهترین است همانطور که جرارد پیکه در توییتر نوشت: «اگر توپ طلا به بهترین بازیکن جهان داده می‌شد، لئو از سال 2009 هر سال آن را می‌برد. او در سطح دیگری است.»