آیا خورشید می میرد؟

 دانشمندان پیش بینی جدیدی درباره پایان خورشید و زمان مرگ این ستاره انجام داده‌اند، پایانی که در زمان وقوعش انسانی وجود ندارد تا تماشاگر باشد.

براساس گزارش ساینس الرت، اخترشناسان تا پیش از این تصور می کردند خورشید در زمان مرگش به یک سحابی سیاره نما تبدیل خواهد شد، حبابی درخشان از گاز و غبار، تا اینکه شواهد نشان دادند چنین پایانی باید عظیم تر از این باشد.
اکنون گروهی بین‌المللی از اخترشناسان این پایان را دوباره بررسی کرده‌اند و دریافته‌اند سحابی سیاره‌نما یکی از محتمل ترین گزینه ها برای پایان خورشید است. خورشید 4.6 میلیارد سال سن دارد، و براساس رصد‌هایی که از دیگر ستارگان صورت گرفته‌است، محققان به این نتیجه رسیده‌اند که خورشید در حدود 10 میلیارد سال دیگر به پایان زندگی خود خواهد رسید.

در این میان رویداد‌های دیگری نیز رخ می دهند، طی پنج میلیارد سال خورشید به یک غول سرخ تبدیل خواهد شد، هسته آن کوچک می شود و لایه بیرونی آن منبسط خواهد شد تا حدی که به مدار مریخ خواهد رسید و در این مسیر سیاره زمین را خواهد بلعید، البته اگر تا پیش از آن انسان‌ها زمین را نابود نکرده باشند.

آنچه قطعی است این است که تا آن زمان انسانی وجود نخواهد داشت تا قربانی چنین پدیده‌ای شود، در واقع بشر تنها یک میلیارد سال دیگر برای زندگی فرصت دارد مگر اینکه راهی برای خروج از زمین پیدا کند، زیرا درخشش خورشید هر یک میلیارد سال یکبار 10 درصد افزایش پیدا می کند. شاید 10 درصد زیاد به نظر نیاید، اما افزایش درخشش خورشید حیات روی زمین را نابود خواهد کرد، اقیانوس‌ها تبخیر خواهند شد و سطح زمین به حدی داغ می شود که آبی در آن باقی نخواهد ماند.

آنچه حدس و گمان درباره آن دشوار است،‌ رویدادی است که پس از تبدیل شدن خورشید به غول سرخ رخ خواهد داد. مطالعات پیشین دریافته‌اند که برای شکل‌گیری یک سحابی سیاره‌نمای درخشان، ستاره اولیه باید ابعادی دو برابر خورشید داشته‌باشد. محققان اکنون با استفاده از شبیه‌سازی های رایانه‌ای تعیین کرده‌اند که خورشید نیز مانند 90 درصد دیگر ستارگان پس از تبدیل شدن به غول سرخ،‌کوچکتر شده و به کوتوله سفید تبدیل خواهد شد و در نهایت با تبدیل شدن به یک سحابی سیاره‌ای زندگی اش پایان خواهد یافت.

زمانی که ستاره ای درحال مرگ است، توده ای از گاز و غبار را به بیرون پرتاب می کند، توده ای که نیمی از جرم ستاره را تشکیل می دهد و نشان از آن است که سوخت ستاره رو به پایان گذاشته است. این دوران که برای 10 هزار سال ادامه دارد، تنها دورانی است که ستاره با نور زیادی خواهد درخشید و سحابی سیاره نما را مرئی خواهد ساخت.

سحابی های سیاره نما در جهان قابل مشاهده پدیده هایی رایج به شمار می روند، نمونه های مشهور آنها سحابی هلیکس یا مارپیچ، سحابی چشم گربه، سحابی حلقه و سحابی حباب است.

دلیل اینکه به این سحابی ها سیاره نما گفته می شود آن است که ویلیام هرشل اولین بار آنها را در قرن هجدهم میلادی رصد کرد و از دریچه تلسکوپ های آن زمان،‌این سحابی ها به شکل سیاره دیده می شدند. امروزه اخترشناسان با رصد این سحابی ها در دیگر کهکشان ها می توانند فواصل میان کهکشانی را محاسبه کنند.