وقتی به بازیهای جام جهانی نزدیک میشدیم این تصور وجود داشت که بازیکنان ایرانی با حضور در جام جهانی راهشان را دوباره به لیگهای معتبر اروپایی باز میکنند و همانند حضور ایران در دو دوره گذشته ایران در جام جهانی درهای فوتبال اروپا برای بازیکنان ایرانی باز میشود، درست مثل 98 فرانسه و انتقال به بوندس لیگا یا آلمان 2006 و رفتن به لالیگا و لیگ برتر اما این جام جهانی قصه دیگری برای ما داشت.
قبل ازبازیها همه از پیشنهادهای اروپایی حرف میزدند که التماسکنان
قبل از شروع بازیها به دنبال قرارداد با ستارههای ما هستند و آنها حاضر
نمیشوند تا امضای خود را پای این قراردادها بیندازند. اگر قبل از
جامجهانی با ستارهای یا اطرافیانش حرف میزدید حرف از چند پیشنهاد خوب
اروپایی بود که آنها حاضر به قبولش نبودند. بازیهای ما در جام جهانی شروع
شد. سه بازی و سه نمایشی که خودمان را راضی کرد اما گویا چشم کسی را در
دنیای فوتبال نگرفت و کسی به ستارههای ایرانی علاقهای نشان نداد اما تب
جام جهانی بود و ما هم مات و مبهوت از حضور در بین بزرگان دنیا.
در این بین یکی از پیشنهاداتش از یونتوس، بارسا، میلان و آرسنال میگفت و
دیگری خبر از حضور در منچستر یونایتد میداد. ستاره دیگر که سالهاست فوتبال
ایران را معطل کرده تا به اروپا برود از پیشنهادهای بیشمارش. گویی واقعا
ما در دنیا فوتبال دیده شدهایم و خریدار داریم. رسانهها پر بود از خبرهای
خوب که امید را به فوتبال بازمیگرداند اما هر چه گذشت و هر چقدر منتظر
ماندیم پیشنهادی نبود و جشن یک نفره گرفته بودیم و با رویاها خوش بودیم تا
در نهایت ستارهای که درهای همه تیمهای بزرگ دنیا برای او باز شده بود
ترجیح داد در تیم خودش بماند و دیگر بازیکنمان هم به تیم سقوط کردهاش
برگردد تا در شوک آمدن گوچی و دژاگه به لیگهای بی کیفیت بمانیم. اکنون یکی
از آنهایی که به او امید بسته بودیم هم لیگ دو اسپانیا را انتخاب کرد تا
پرونده رویاهای حضور بازیکنانمان به لیگهای معتبر همچنان بسته باشد تا
بهترین پیشنهاد و دستاورد ما یک پیشنهاد بازیگری از هالیوود و یک پیشنهاد
از بازار مدلینگ ایتالیا باشد!
بدون تعارف دنیای روز فوتبال نمایش ما را نپسندید.