علیرضا بحیرایی - کارشناس صنعت هوانوردی - با بیان این موضوع تصریح کرد: کلنگ فرودگاه
مهرآباد در سال 1328 و زمانی به زمین زده شد که هیچ یک از این مناطق مسکونی
ساخته نشده بودند. در آن زمان مسافت پیرامون فرودگاه کاملا خالی از سکنه
بود و پروازها برای نشست و برخاست مشکلی نداشتند.
وی ادامه داد: در سال‌های بعد، برخی فرصت‌طلبان توانستند به طرق مختلف مجوز ساخت مجتمع‌های مسکونی را در حوالی مهرآباد به دست آورند و تا چند صد متری فرودگاه پیش آیند. ساخت محله‌ای مانند تهرانسر از ابتدا نادرست بود چراکه امنیت ساکنان را به خطر می‌اندازد.
بحیرایی با بیان اینکه جابجایی فرودگاه مهرآباد و تعطیلی آن هیچ توجیه اقتصادی ندارد، اظهار کرد: سال‌هاست برای ساخت فرودگاه امام خمینی (ره) برنامه‌ریزی کرده‌ایم و پس از 35 سال تازه به اینجا رسیده‌ایم ساخت فرودگاهی با این وسعت چندین میلیارد دلار هزینه دارد که با وجود مهرآباد، ساخت فرودگاهی شبیه به آن عاقلانه نیست.
این کارشناس خاطر نشان کرد: می‌توان به جایگزین کردن مناطق مسکونی اطراف فرودگاه فکر کرد اما اینکه بخواهیم فرودگاه مهرآباد را تعطیل کنیم عملی به نظر نمی‌رسد.
به گزارش ایسنا، پس از سقوط هواپیمای ایران 140 شرکت هسا در حوالی فرودگاه مهرآباد که در نزدیکی واحدهای مسکونی اتفاق افتاد بار دیگر زنگ خطر برای همسایگان این فرودگاه قدیمی به صدا در آمد.
پس از این سانحه بار دیگر بحث جابجایی فرودگاه مهرآباد و بیرون بردن این فرودگاه بین‌المللی که سالانه بیش از 13 میلیون مسافر در آن تردد دارند داغ شد و کار تا جایی پیش رفت که حتی شهردار تهران هم ابراز آمادگی کرد با دولت همکاری‌های لازم را انجام می دهد.
با وجود اعلام همکاری‌ها، جابجایی این فرودگاه عظیم و قدیمی از تهران هزینه و مقدمات بسیاری را لازم دارد و غیر از مباحث مالی که به کشور تحمیل می کند امری زمان‌بر است و صورت مساله پابرجاست که چرا باید مجوزهای ساخت و سازهای شهری و مسکونی در نزدیکی فرودگاه یکی پس از دیگری صادر شود تا هر لحظه خطراتی جان مردم را تهدید کند؟ چراکه اول فرودگاه تاسیس شد و توسعه یافت و پس از آن شهرک‌های مسکونی به همسایگی مهرآباد آمدند.
