نیویورکر: ترامپ و پوتین در هلسینکی به یکدیگر دروغ گفتند

 بر خلاف ترامپ، پوتین دروغ هایش را با لحنی مبهم می گفت. ترامپ با حالتی عصبی، انکار می کرد و طفره می رفت. این امر باعث باشد که پوتین به طرز عجیبی سر تر از ترامپ باشد

هر دو رئیس جمهور ویژگی های مشترکی دارند. هر دو عاشق قدرت هستند اما هیچ کدامشان به نهاد حکومت علاقه ای ندارند. هر دو از چالش هایی که مشروعیت شان را زیر سوال می برد، می ترسند و متنفر هستند از اینکه بخواهند در قبال حرف ها و اقداماتشان پاسخگو باشند. هر دو برای حفظ قدرت دروغ می گویند و وقتی از آنها سوال می شود، مغلطه می کنند. اما همان گونه که کنفرانس خبری مشترکشان در هلسینکی نشان داد، شیوه های آن دو با هم فرق دارد. هر دو به سوالات واکنش بیش از حد نشان می دهند، اما، در حالی که دونالد ترامپ خواهش و تقاضا می کند، ولادیمیر پوتین، حمله و تهدید می کند.

این تفاوت به وضوح در شیوه ی پاسخگویی ترامپ و پوتین به سوالی یکسان، قابل مشاهده بود: به چه کسی اعتماد دارید؟ ( چه کنایه ای و از دو دروغگو چه سوال عبثی پرسیده شد که به چه کسی اعتماد دارند!) ترامپ با بیهوده گویی آغاز کرد:" شما گروه هایی در میان خود دارید که برایشان جای سوال است که چرا اف. بی. آی. هیچ گاه سرور را برنداشت. چرا آنها سرور را برنداشته اند؟ چرا به اف. بی. آی. گفته شد دفتر کمیته ی ملی دموکرات را ترک کنند؟" حرف های ترامپ سردرگمی ایجاد کرد. ما متوجه نشدیم منظورش از سرور چیست و یا اینکه در مورد چه اتفاقی دارد صحبت می کند و احساس کردیم که خودش هم متوجه نبود چه می گوید.

پوتین به این سوال رک و راست تر پاسخ داد: "در مورد این سوال که به چه کسی می شود و یا نمی شود اعتماد کرد و یا اینکه اصلا می شود به کسی اعتماد کرد باید بگویم به هیچ کس نمی شود اعتماد کرد. این فکر چطور به ذهنتان رسید که پرزیدنت ترامپ به من اعتماد دارد و یا اینکه من به طور کامل به او اعتماد دارم؟ او از منافع ایالات متحده آمریکا دفاع می کند. من از منافع فدراسیون روسیه دفاع می کنم." به عبارت دیگر، پوتین گفت هر دوی ما به طور استراتژیک دروغ می گوییم. چیزی به اسم حقیقت وجود ندارد.

پوتین با اثبات اینکه هرآنچه می گوید ممکن است دروغ باشد، حرف هایش را با انکار دخالت روسیه در انتخابات آمریکا، ادامه داد. او نیز مانند ترامپ یک حس عدم واقعیت به وجود آورد اما بر خلاف ترامپ، از همان ابتدا نیاتش را واضح بیان کرد.

پوتین همچنین گفت: "من در سازمان اطلاعاتی کار کرده ام، و می دانم که اینگونه مدارک و اطلاعات چگونه جمع آوری می شود." این هم یکی دیگر از آن حرف هایی بود که ثابت می کرد به هیچ چیز نمی شود اعتماد کرد؛ مخصوصا به کار هایی که پوتین در زمان جاسوس بودنش انجام داده است. تنها پوتین از حقیقت ماجرا در آن زمان و اکنون خبر دارد، که با این حساب می شود گفت او می تواند به خودش اعتماد کند.

سپس پوتین اعترافی بسیار عجیب کرد و گفت او می خواسته است ترامپ پیروز انتخابات 2016 باشد. آیا او مسئله ای را که مدت ها انکارش می کرده دارد می پذیرد؟ به هیچ وجه. او داشت همان کاری را می کرد که در گذشته انجام داده است، مخصوصا وقتی که پس از بیش از یک سال انکار، به حضور ارتش روسیه در اوکراین اعتراف کرد. پوتین قصدش نشان دادن این بود که هیچ حقیقتی وجود ندارد به جز اینکه او می تواند هر زمان، هر حرفی را که بخواهد، بزند.

به عنوان مثال، او می تواند بگوید که بیل برودر، تاجر آمریکایی-انگلیسی و مغز متفکر تحریم های ضد روسی، چهارصد میلیون دلار به کمپبن هیلاری کلینتون، کمک کرده است. این ادعا به اندازه ی ادعای ترامپ در مورد انبوه جمعیت حاضر در مراسم تحلیفش و میلیون ها مهاجر غیر قانونی که در انتخابات شرکت کردند، احمقانه بود، اما بر خلاف ترامپ، پوتین دروغ هایش را با لحنی مبهم می گفت. ترامپ با حالتی عصبی، انکار می کرد و طفره می رفت. این امر باعث باشد که پوتین به طرز عجیبی سر تر از ترامپ باشد و او را با اعتماد به نفس تر و قابل اعتمادتر از ترامپ نشان دهد.

رسانه های روسیه نیز که خط مشی شان را از پوتین گرفته بودند، با زبانی خشک و رسمی نشست را گزارش کردند و پیروزی پوتین را با عباراتی منسجم به مانند گزارش های خبری شوروی، اعلام کردند. این اتفاقات نشان می دهد که پوتین به قولی که مدت ها است وعده اش را داده، عمل کرده و روسیه را به همان شکوه ابر قدرت بودن گذشته اش، باز گردانده است و رئیس جمهور آمریکا را شریک جرمش در اشاعه ی داستان های بدبینانه، نا امید کننده و عمدا دروغ کرده است.

منبع : دیپلماسی ایرانی