تصور کنید در آینده‌ای دور شاهد یک دور تحریم ایران توسط آمریکا باشیم و تلاش برای فشار بیشتر به کشورمان جدی‌تر شود. این اتفاق طبیعتاً با واکنش‌های جدی در لایه‌های مختلف روبه‌رو می‌شود که واکنش اهالی فرهنگ و هنر و مشخصاً سینماگران به عنوان قشری محبوب و پرمخاطب در توده مردم، بخشی از اعتراض‌هایی است که نسبت به این رفتار غیرانسانی در قبال ایران مطرح می‌شود.
این اتفاق در گذشته رخ داده و از قضا همین واکنشها را در گذشته دیده‌ایم و
اتفاقاً سینماگران نیز میان اهالی فرهنگ، واکنش شدیدتری داشتند و این
واکنشها بازتاب رسانه‌ای وسیع‌تری نسبت به حلقه کور تحریم‌ها ـ که عملاً
مردم ایران را هدف قرار داده بود ـ نسبت به دیگر گروه‌های برجسته داشت؛
اعتراضاتی شبیه آنچه درباره دسترسی محدود مردم به دارو و درمان که بخشی از
آن وارداتی است، مطرح شد و جزو تأثیرگذار‌ترین نقدهای مطرح برای هشیاری
وجدان جهانی بود.در این شرایط شاید یکی از ساده‌ترین روش‌ها برای ترجیح سکوت در چنین شرایطی که منافع ایران در مقابل منافع آمریکا قرار گرفته، جذب سینماگران ایرانی باشد. در همین راستا نیز سیاست جذب حداکثری سینماگران ایران، جایگزین جذب مورد سینماگران شاخص ایرانی شده و عملاً دولت آمریکا پروژه ارائه اقامت به سینماگران را کلید زده که البته در این زمینه نیز جامعه هدف سه رقمی را در نظر گرفته و ظاهراً قرار نیست چند هزار سینماگر کشورمان با تسهیلات تازه دولت آمریکا روبه‌رو شوند.
این امکان همچون دیگر اقامت‌ها با یک دوره موقت پنج ساله همراه است که هر شش ماه یک بار باید به آمریکا رفت و پس از این دوره پنج ساله، اقامت موقت به اقامت دائم تغییر وضعیت می‌دهد و بنابراین سینماگری که امروز روند دریافت اقامت موقت را آغاز می‌کند، دست کم تا پنج سال موضع سکوت در پیش می‌گیرد و طبیعتاً در این دوره برای از دست ندادن اقامت، سکوت می‌کند و احتمال اینکه این سکوت را در برابر چالش میان ایران و آمریکا همچون ماجرای تحریم حفظ نماید، دور از ذهن نیست.
عضویت در خانه سینما، حضور در میان نامزد‌ها یا برندگان جشنواره فیلم فجر، حضور در جشنواره‌های بین‌المللی و معرفی از سوی منتقدان نشریات به عنوان چهره هنری مطرح و معتبر، عضویت در نهادهای بین‌المللی فیلم‌سازی و عضویت در هیأت داوران جشنواره‌های معتبر بین‌المللی و... برخی از پارامترهای تأثیرگذار در ارائه رایگان اقامت به سینماگران مطرح ایرانی است؛ اما آنچه از همه این‌ها تأثیرگذار‌تر است، بودن در میان چهره‌های مطرح سینما و تلویزیون ایران است و هر سینماگری به صرف برخورداری از سوابق الاشاره شده در سال‌های دور، اقامت آمریکا نمی‌گیرد.
با این اوصاف، مشخص است که دولت آمریکا در راستای دیپلماسی ایران پروژه سیاسی و امنیتی را تعریف کرده و نبود امنیت شغلی در کشورمان، هنرمندان را بیش از پیش نسبت به این طرح مشتاق کرده و گروهی از سینماگران نیز برای گذشتن از این دوران سخت حرفه‌ای و یا با هدف بردن فرزندانشان به این کشور‌ها برای تحصیل، مراحل برای دریافت این نوع اقامت را می‌پیمایند.
در این میان، به نظر می‌رسد برخورد با سینماگران متقاضی روادید آمریکا از این کانال تنها به یک سویه شدن رابطه آن‌ها و مهاجرت همیشگی به آمریکا منجر خواهد شد که طبیعتاً خواسته این کشور است و با این اوصاف منطقی است در ازای کارهای اینچنینی، زمینه برخورداری فعالان سینما و دیگر حوزه‌های فرهنگی و هنری را از حداقل‌های اقتصادی نظیر حقوق بیکاری فراهم سازند و تنها راه پیش رو برای اهالی فرهنگ، رفتن به سمت درِ باغ سبزی که کشوری چون آمریکا گشوده، نباشد.
منبع: تابناک
ارسال نظر
