اگر محرومیتی در کار نبود و سروش و ترابی از همان بازی اول می‌توانستند برای پرسپولیس به میدان بروند، دیگر دغدغه‌ای ذهن برانکو را آشفته نمی‌کرد. حالا اما حتی تصور پرسپولیس بدون امیری و بیرانوند هم برای او ناخوشایند است.
اگر محرومیتی در کار نبود و سروش و ترابی از همان بازی اول می‌توانستند برای پرسپولیس به میدان بروند، دیگر دغدغه‌ای ذهن برانکو را آشفته نمی‌کرد. حالا اما حتی تصور پرسپولیس بدون امیری و بیرانوند هم برای او ناخوشایند است.هر چه باشد وحید امیری موثرترین و کم‌نوسان‌ترین بازیکن فصل پیش بود و بیرانوند هم حالا که اوج گرفته، پرسپولیسی‌ها نمی‌خواهند از دست بدهندش. باز خوبی‌اش این است که این دروازه‌بان قرارداد دارد اما حتی همین قرارداد هم نمی‌تواند بیرانوند را به ماندن مجبور کند. ستاره‌های ملی‌پوش پرسپولیس بیش از آنکه به ماندن متمایل باشند، به رفتن فکر می‌کنند و اتفاقا بیرانوند که قرارداد هم دارد، مشتاق‌تر است برای لژیونر شدن. بدون آنها اما پرسپولیس به جای فکر کردن به قهرمانی باید دنبال راهی برای پر کردن جای خالی ستاره‌هایش باشد.
تصور پرسپولیس رویایی نیم‌فصل دوم آنقدر دلنشین است که دیگر دلمان نمی‌خواهد به تیم نصفه و نیمه‌ای که برانکو باید نیم‌فصل اول را با آن سر کند، فکر کنیم. تیمی که البته با وحید امیری و علیرضا بیرانوند نمی‌توان از آن ایرادی گرفت اما خب مشکل همین است که دو ستاره ملی‌پوش پرسپولیس هوای اروپا به سرشان زده.
از بیرانوند به خاطر اشتباهاتش در پرسپولیس، کسی توقع درخشش در جام جهانی را نداشت و امیری هم کمتر کسی فکر می‌کرد که حتی در ترکیب یازده نفره تیم‌ملی جایی برایش باشد. آنها اما درخشان‌ترین ستاره‌های ایران در روسیه بودند و بی‌دلیل نیست که دست و دل پرسپولیس می‌لرزد از وحشت جدایی‌شان. اتفاقی که کمترین نتیجه‌اش بهم ریختن ترکیب اصلی پرسپولیس خواهد بود و حضور قرمزپوشان در پست‌های تازه.
اگر فرض را بر ماندن امیری و بیرانوند بگذاریم، از همین حالا می‌توان یازده بازیکن اصلی پرسپولیس را با پست‌های‌شان معرفی کرد؛ علیرضا بیرانوند مثل دو سال گذشته دروازه را قبضه می‌کند و در خط دفاع هم بیش از یک تغییر نخواهیم داشت که دلیل آن جدایی صادق محرمی است. در نبود او، حسین ماهینی بالاخره به پست تخصصی‌اش در دفاع راست برمی‌گردد، سمت چپ خط دفاعی همچنان در اختیار محمد انصاری خواهد بود و سیدجلال حسینی و شجاع خلیل‌زاده در قلب دفاع جای می‌گیرند.
یک خط جلوتر از آنها، کمال کامیابی‌نیا و احمد نوراللهی دو هافبک دفاعی پرسپولیس خواهند بود و وحید امیری و امید عالیشاه بال‌های چپ و راست. جای علی علیپور در خط حمله تثبیت شده و فقط می‌ماند بازیکن کناری او که احتمالا گادوین منشا خواهد بود؛ البته به شرطی که او در تمرین‌های پیش‌فصل دل برانکو را به دست بیاورد وگرنه هیچ بعید نیست که لیگ را از روی نیمکت آغاز کند و تماشاگر بازی‌های زوج علیپور و سیامک نعمتی باشد.
تا اینجای کار مشکل چندانی در ترکیب پرسپولیس به چشم نمی‌آید اما آیا بعد از جدایی احتمالی امیری و بیرانوند هم دست آقای سرمربی به همین اندازه باز خواهد بود؟ بیایید ترکیب یازده نفره پرسپولیس بدون دو ستاره ملی‌پوش را پیش‌بینی کنیم؛ برای جانشینی بیرانوند، غیر از بوژیدار رادوشوویچ گزینه‌ای در دست نیست. ابوالفضل درویشوند شاید حتی به اندازه یک دروازه‌بان دوم هم قابل اعتماد نباشد، چه برسد به اینکه بخواهد در ترکیب اصلی پرسپولیس بازی کند.
خط دفاع اما تغییری نخواهد داشت؛ سیدجلال و شجاع مدافعان مرکزی خواهند بود و در چپ و راست‌شان، انصاری و ماهینی. ترکیب دو نفره هافبک‌های دفاعی هم با کمال و نوراللهی دست‌نخورده می‌ماند اما امید عالیشاه که قرار بود جای خالی احمدزاده را پر کند باید از راست به چپ بیاید تا جای امیری خالی نماند. خط حمله هم با همان ترکیب قابل پیش‌بینی‌اش یعنی علیپور به علاوه منشا یا نعمتی چیده خواهد شد. مگر اینکه برانکو بخواهد غافلگیرمان کند که البته دور از ذهن به نظر می‌رسد اما در صورت رخ دادنش شکلی تازه از پرسپولیس را خواهیم دید.
فرض را بر جدایی امیری و بیرانوند گذاشته‌ایم اما حتی بدون آنها هم آقای سرمربی تنها در صورتی به آن تغییر تازه و غافلگیرکننده تن خواهد داد که نخواهد بشار رسن را در ترکیب اصلی بازی بدهد. در آن صورت چاره‌ای برایش نخواهد ماند جز اینکه نوراللهی را در بال راست به بازی بگیرد که خب آن وقت جای خودش در خط هافبک خالی می‌ماند و برای پر کردن این جای خالی حسین ماهینی هم باید تغییر پست بدهد چرا که به بازگشت محسن ربیع‌خواه در نیم‌فصل اول امیدی نیست. در نبود او و با انتقال نوراللهی به بال راست، ماهینی در نقش یک هافبک دفاعی کنار کمال بازی خواهد کرد و تنها بازیکنی که می‌تواند نقش قبلی او در دفاع راست را به عهده بگیرد کسی نیست جز شجاع خلیل‌زاده.
او پیش‌ترها در تیم امید هم دفاع راست بود. انتقال شجاع به سمت راست، انصاری را هم دوباره به مرکز خط دفاع می‌کشاند و آن وقت شایان مصلح هم می‌تواند به‌عنوان دفاع چپ در ترکیب اصلی پرسپولیس به میدان برود. این احتمال اما آنقدر پررنگ نیست که جدی‌اش بگیریم چون برانکو به تغییر عادت ندارد.
به همین دلیل حتی احتمال تغییر شیوه بازی تیم از 2 – 4 – 4 به 1 – 3 – 2 – 4 را هم باید منتفی بدانیم؛ اگر چه از ترکیب عجیب و غریب دوم عاقلانه‌تر به نظر می‌رسد. در این شیوه، همه بازیکنان در پست‌های خودشان بازی خواهند کرد و فقط علی علیپور در خط حمله تنها می‌ماند که برانکو می‌تواند با بازی گرفتن از یک مهاجم سایه پشت سر او (بازیکنی که فضاسازی و پاس دادن را خوب بلد باشد) این کمبود را جبران کند؛ آنجا هم منشا و نعمتی گزینه خواهند بود.
اگر پروفسور کروات «تغییر شیوه بازی» را انتخاب کند، آن وقت از بین بشار رسن و احمد نوراللهی یک بازیکن باید بیرون بنشیند که از همین حالا می‌توان گفت این نیمکت‌نشینی سهم بازیکن عراقی است.
از بیرانوند به خاطر اشتباهاتش در پرسپولیس، کسی توقع درخشش در جام جهانی را نداشت و امیری هم کمتر کسی فکر می‌کرد که حتی در ترکیب یازده نفره تیم‌ملی جایی برایش باشد. آنها اما درخشان‌ترین ستاره‌های ایران در روسیه بودند و بی‌دلیل نیست که دست و دل پرسپولیس می‌لرزد از وحشت جدایی‌شان. اتفاقی که کمترین نتیجه‌اش بهم ریختن ترکیب اصلی پرسپولیس خواهد بود و حضور قرمزپوشان در پست‌های تازه.
اگر فرض را بر ماندن امیری و بیرانوند بگذاریم، از همین حالا می‌توان یازده بازیکن اصلی پرسپولیس را با پست‌های‌شان معرفی کرد؛ علیرضا بیرانوند مثل دو سال گذشته دروازه را قبضه می‌کند و در خط دفاع هم بیش از یک تغییر نخواهیم داشت که دلیل آن جدایی صادق محرمی است. در نبود او، حسین ماهینی بالاخره به پست تخصصی‌اش در دفاع راست برمی‌گردد، سمت چپ خط دفاعی همچنان در اختیار محمد انصاری خواهد بود و سیدجلال حسینی و شجاع خلیل‌زاده در قلب دفاع جای می‌گیرند.
یک خط جلوتر از آنها، کمال کامیابی‌نیا و احمد نوراللهی دو هافبک دفاعی پرسپولیس خواهند بود و وحید امیری و امید عالیشاه بال‌های چپ و راست. جای علی علیپور در خط حمله تثبیت شده و فقط می‌ماند بازیکن کناری او که احتمالا گادوین منشا خواهد بود؛ البته به شرطی که او در تمرین‌های پیش‌فصل دل برانکو را به دست بیاورد وگرنه هیچ بعید نیست که لیگ را از روی نیمکت آغاز کند و تماشاگر بازی‌های زوج علیپور و سیامک نعمتی باشد.
تا اینجای کار مشکل چندانی در ترکیب پرسپولیس به چشم نمی‌آید اما آیا بعد از جدایی احتمالی امیری و بیرانوند هم دست آقای سرمربی به همین اندازه باز خواهد بود؟ بیایید ترکیب یازده نفره پرسپولیس بدون دو ستاره ملی‌پوش را پیش‌بینی کنیم؛ برای جانشینی بیرانوند، غیر از بوژیدار رادوشوویچ گزینه‌ای در دست نیست. ابوالفضل درویشوند شاید حتی به اندازه یک دروازه‌بان دوم هم قابل اعتماد نباشد، چه برسد به اینکه بخواهد در ترکیب اصلی پرسپولیس بازی کند.
خط دفاع اما تغییری نخواهد داشت؛ سیدجلال و شجاع مدافعان مرکزی خواهند بود و در چپ و راست‌شان، انصاری و ماهینی. ترکیب دو نفره هافبک‌های دفاعی هم با کمال و نوراللهی دست‌نخورده می‌ماند اما امید عالیشاه که قرار بود جای خالی احمدزاده را پر کند باید از راست به چپ بیاید تا جای امیری خالی نماند. خط حمله هم با همان ترکیب قابل پیش‌بینی‌اش یعنی علیپور به علاوه منشا یا نعمتی چیده خواهد شد. مگر اینکه برانکو بخواهد غافلگیرمان کند که البته دور از ذهن به نظر می‌رسد اما در صورت رخ دادنش شکلی تازه از پرسپولیس را خواهیم دید.
فرض را بر جدایی امیری و بیرانوند گذاشته‌ایم اما حتی بدون آنها هم آقای سرمربی تنها در صورتی به آن تغییر تازه و غافلگیرکننده تن خواهد داد که نخواهد بشار رسن را در ترکیب اصلی بازی بدهد. در آن صورت چاره‌ای برایش نخواهد ماند جز اینکه نوراللهی را در بال راست به بازی بگیرد که خب آن وقت جای خودش در خط هافبک خالی می‌ماند و برای پر کردن این جای خالی حسین ماهینی هم باید تغییر پست بدهد چرا که به بازگشت محسن ربیع‌خواه در نیم‌فصل اول امیدی نیست. در نبود او و با انتقال نوراللهی به بال راست، ماهینی در نقش یک هافبک دفاعی کنار کمال بازی خواهد کرد و تنها بازیکنی که می‌تواند نقش قبلی او در دفاع راست را به عهده بگیرد کسی نیست جز شجاع خلیل‌زاده.
او پیش‌ترها در تیم امید هم دفاع راست بود. انتقال شجاع به سمت راست، انصاری را هم دوباره به مرکز خط دفاع می‌کشاند و آن وقت شایان مصلح هم می‌تواند به‌عنوان دفاع چپ در ترکیب اصلی پرسپولیس به میدان برود. این احتمال اما آنقدر پررنگ نیست که جدی‌اش بگیریم چون برانکو به تغییر عادت ندارد.
به همین دلیل حتی احتمال تغییر شیوه بازی تیم از 2 – 4 – 4 به 1 – 3 – 2 – 4 را هم باید منتفی بدانیم؛ اگر چه از ترکیب عجیب و غریب دوم عاقلانه‌تر به نظر می‌رسد. در این شیوه، همه بازیکنان در پست‌های خودشان بازی خواهند کرد و فقط علی علیپور در خط حمله تنها می‌ماند که برانکو می‌تواند با بازی گرفتن از یک مهاجم سایه پشت سر او (بازیکنی که فضاسازی و پاس دادن را خوب بلد باشد) این کمبود را جبران کند؛ آنجا هم منشا و نعمتی گزینه خواهند بود.
اگر پروفسور کروات «تغییر شیوه بازی» را انتخاب کند، آن وقت از بین بشار رسن و احمد نوراللهی یک بازیکن باید بیرون بنشیند که از همین حالا می‌توان گفت این نیمکت‌نشینی سهم بازیکن عراقی است.
ارسال نظر
