ایران و داعش

رحمانی فضلی وزیر کشور، اخبار مبنی بر «حضور افرادی با ظاهر نیروهای داعش در اردبیل و دعوت آنها از مردم برای پیوستن به این گروهک» را تکذیب کرد.

روزی که نیروهای داعش ، بناگاه سر از موصل در آوردند ، خیلی ها شگفت زده شدند: "چطور یک گروه کوچک توانست دومین شهر بزرگ عراق را به این راحتی تصرف کند؟"

اما کسانی که از عقبه داعش خبر داشتند ، کمتر تعجب کردند چه آن که می دانستند این "گروه کوچک" تنها قله نمایان یک کوه یخی است.

اگر داعش ، توانست در مدتی کمتر از یک ماه ، بیش از 20 درصد کشور عراق را به تصرف خود درآورد (ایران در جنگ 8 ساله هرگز نتوانست این مقدار از خاک عراق را تصرف کند) ، به خاطر آن بود که از مدت ها پیش از حمله، در سایه غفلت مقامات عراقی - که درگیر انتخابات و دعواهای جناحی و قومی بودند - پیش زمینه های این حضور اشغالگرانه در زیر پوست جامعه عراق ، آرام آرام فراهم شده بود و در روز موعود، تا مسوولان بغداد خواستند بجنبند و به خود آیند، کار از کار گذشته بود و "محصول مشترک برخی کشورهای عربی" ، بر ارتش عراق غلبه کرد.

تردیدی نیست که ایران با عراق ، تفاوت های بنیادین دارد: از نوع حکومت گرفته تا بافت جمعیت و از قدرت نظامی تا اشراف اطلاعاتی . بنابراین ، تکرار فاجعه عراق در ایران، در شرایط کنونی ، بسیار دور از ذهن است اما واقعیت این است که همان طراحانی که وضعیت سوریه و عراق را بدینجا رسانده اند، عداوت بیشتری با جمهوری اسلامی دارند و حتماً توطئه های زیادی برای به آشوب کشاندن ایران دارند. آنها اگر تا کنون این کار را نکرده اند، به خاطر آن بوده که نتوانسته اند.

کار دشمن ، فقط آوردن پول در داخل چمدان های برای رسانه ها(!) نیست. دشمن اینک در اندیشه اقدام میدانی است و اگر بتواند جای پای خود را در سوریه و عراق تثبیت کند ،بدش نمی آید که هدف بعدی ( و اصلی) اش ، ایران باشد.

درست است که اقتدار ملی، اطلاعاتی و نظامی ایران ، در حد قابل قبولی است و این از نگرانی ها می کاهد اما "دشمن نتوان حقیر و بیچاره شمرد" و نباید دچار غرور شد. یادمان نرفته که در سال پایانی جنگ(1367) ، گروهک منافقین توانست در عمق خاک ایران پیشروی کند تا تنگه چهارزبر در 34 کیلومتری کرمانشاه پیش بیاید و اگر نبود رشادت های شهید صیاد شیرازی و سایر نیروهای سپاه و بسیج و ارتش ، معلوم نبود که پایان ماجرا در میان فرار مردم  بی دفاع منطقه چه می شد. این هم یادمان نرود که هم اکنون نیروهای داعش و ارتش عراق در استان دیاله که هم مرز ایران است درگیرند.

انتظار این که بتوانند الگوی عراقی - سوری داعش را در ایران اجرا کنند، با توجه به شرایط و مقتضیات کنونی ، صفر است اما حتم باید داشت که تلاش برای جذب ناراضیان به ویژه در برخی مناطق، از اهداف مصوب داعش سازان است. نشانه های این طرح را می توان در برنامه های تبلیغی و ماهواره آنان برای شکاف در وحدت ملی ایرانیان با تأکیدات غلو شده بر مباحث قومی و مذهبی دید.

ایرانیان البته در طول تاریخ تا دوره معاصر نه در شعار که در عمل ثابت کرده اند برغم تمام مشکلاتی که در گذر دوران حادث شده است، اتحاد ملی را همچون پدیده ای مقدس پاس داشته اند. بنابراین ، باز هم داعش سازان نخواهند توانست وحدت ملی و تمامیت ارضی ایران ما را خدشه دار سازند اما باید مواظب بود که نتوانند حتی زخمی کوچک بزنند.
راهبردی که نباید ولو با صرف هزینه های بالا در پیش گرفت این است که نباید گذاشت داعش در عراق تثبیت شود چه آن که در این صورت، برای اقدامات ضدایرانی اش ، تشجیع خواهد شد. داعشی ها ، وقتی به عراق حمله کردند که در سوریه به ثبات نسبی رسیدند.

اشتباه عراقی ها در پرداختن به دعواهای جناحی و غفلت از دشمن بیرونی را در ایران تکرار نکنیم.