اعتصاب کامیون داران براي شنيدن اعتراض!

 این روزها در هر نقطه ای از کشور شاهد اعتراض‌های کارگری هستیم. هر روز خبر می‌رسد که بخشی از اصناف برای گرفتن حق و حقوق‌شان در حال اعتصاب هستند. در چند روز گذشته تعداد زیادی از کامیون‌داران در شهرهای مختلف ایران نیز برای پیگیری حق و حقوق شان دست از کار کشیده‌اند و دست به اعتصاب زدند. عکس‌ها و تصاویر این اعتصاب‌ها از روز سه‌شنبه در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد تا بالاخره روز چهارشنبه به اوج خود رسید. کامیون‌داران و رانندگان استان های خراسان رضوی، هرمزگان، فارس، لرستان، کرمان، اصفهان و قزوین از جابه‌جایی و حمل بارهای‌شان خودداری کردند و در کنار کامیون ها و تریلی‌های‌شان متوقف شدند.

اعتراض به ثبات كرايه!

اعتراض آن‌ها به بیمه‌ها، عوارض اتوبان‌ها، کمیسیون بالای باربری‌ها، هزینه بالای تعمیرات و قیمت بالای لوازم یدکی خودرو‌ها، با وجود ثابت‌ماندن کرایه‌ها بود. این در حالی است که کامیون‌داران در ایران با وجود کار سخت نه تنها مشمول بیمه سختی کار نمی شوند بلکه حتی برای دریافت بیمه ها و خدمات اجتماعی هم دچار مشکل هستند. یکی از کامیون‌دارهایی که در اعتصاب شرکت کرده بود، در گفت و گو با «قانون» می‌گوید:«مرگ و زندگی ما در جاده‌های خطرناک این کشور می‌گذرد؛ جاده‌هایی که سالیان دراز است حتی یک بازسازی ساده هم نشده اند و ما باید هر روز خبر مرگ یا ازکارافتادگی یکی از همکاران‌مان را در هنگام کار بشنویم. هیچ کسی نمی‌داند که خانواده‌های ما از وقتی که در جاده ها شروع به حرکت می‌کنیم تا وقتی که سفرمان تمام می شود و بارها را جا به جا می کنیم، دست به دعا هستند تا خبر سلامت ما را بشنوند. این حرف امروز و دیروز نیست. ما سال هاست که برای بهبود کیفیت جاده های کشور به مسئولان دولت های مختلف هشدار داده ایم اما همچنان جاده‌های ناایمن در کشور جان همکاران‌مان را می گیرد». رانندگان کامیون هایی که در جاده های ایران خاک و سیمان جابه جا می کنند، طبق قوانین باید شب‌ها در جاده ها حرکت کنند و این یعنی اینکه جان‌شان بیشتر از بقیه راننده ها که روزها هم می‌توانند کار کنند در معرض خطر است. یکی ديگر از این راننده‌ها نیز در گفت و گو با «قانون» می‌گوید: «اگر یک لحظه چشم‌مان گرم شود و لحظه‌ای خواب‌مان ببرد، جان و مال مان همه با هم از دست می رود. خانواده‌مان هم بی سرپناه می شوند، چون هیچ بیمه و خدمات اجتماعی نیست تا آن‌ها را حمایت کند. اگر در تصادف اعضای بدن‌مان را هم از دست بدهیم و ناقص شویم ، باید کاسه گدایی به دست بگیریم چون هیچ نهادی از ما حمایت نمی کند». یک کامیون‌دار معمولا باید در زمان کاری یک شب تا صبح، سه بار پنچری لاستیک تریلی یا کامیونش را بگیرد كه این بستگی به حجم باری دارد که حمل می کند. از آنجا که راننده ها مجبور هستند بیشتر از ظرفیت قانونی بار بزنند، تعداد دفعات پنچرگیری‌شان هم اضافه می‌شود و این در سرمای زمستان مشقت‌بار است. این راننده می گوید:« پنجری گرفتن، یعنی دیسک کمر، یعنی عمل های میلیونی، یعنی درهای شبانه‌ای که لحظه ای از سرمان دست برنمی دارد». او به نبود امنیت در جاده های کشور اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد:«‌شب‌ها اگر ساعت ها هم در جاده‌ها رانندگی کنیم، نمی توانیم برای چند دقیقه از کامیون پایین بیاییم و برای خرید به مغازه ای برویم چون ممکن است سارقان از راه برسند و هر چه داخل کامیون است، با خودشان ببرند. حتی خوابیدن هم برای ما حرام است، چون امنیت نیست». در تمام سال‌هایی که کشوردرگیر تحریم‌های سخت و کمرشکن بود، تعداد زیادی از راننده ها نتوانستند کامیون‌های باکیفیت بخرند یا هزینه اش را نداشتند یا قوانین دیپلماتیک کشور اجازه این کار را نمی داد؛ در نتیجه تعداد زیادی کامیون از چین خریدند و راهی جاده‌های کشور کردند. کامیون هایی که به علت کیفیت پایین، راننده‌های زیادی را به کام مرگ فرستاد. یک کمک‌راننده باید سالیان سال با حقوق یک میلیون و 200 هزارتومانی در جاده های کشور روی کامیون‌های مالکانش کار کند و هیچ وقت امید نداشته باشد که می تواند خودش هم کامیونی بخرد و صاحب کار خودش شود.

اقدام ناگهانی پلیس براي توقف کامیون‌های دارای اضافه‌بار

رانندگان حمل سوخت در شهر کوار شیراز از جابه‌جایی سوخت به پمپ بنزین های شیراز خودداری کردند و این اتفاق باعث شد تا تعداد زیادی از خودروهای درون شهری در صف های طولانی مقابل جایگاه‌های پمپ بنزین منتظر سوخت بمانند. تعدادی از کامیون‌داران نیز بیانیه ای را در اولین روز اعتصاب در شبکه های اجتماعی منتشر کردند. مواردی که آن‌ها در این بیاینه به آن پرداخته بودند، به این شرح بود:«نرخ پایین حمل‌ونقل، گرانی قطعات کامیون و وابستگی‌ آن به قیمت دلار، نبود جاده مناسب و استراحتگاه، دلال و دلال‌بازی در گرفتن بار، اخذ مبالغ غیرقانونی توسط بعضی از پایانه‌ها، نبود جایگاه شغلی، متناسب نبودن میزان حقوق و مزایا»! سید حسن هاشمی، ريیس اتحادیه کامیون‌داران کشور در گفت و گو با «قانون» گفت که صبح روز چهارشنبه تعداد زیادی از کامیون‌دارن به دفتر اتحادیه در تهران رفته بودند تا مطالبات‌شان را پیگیری کنند. وي گفت:«چندي قبل نزدیک به 150 نفر از راننده های تهرانی در دفتر اتحادیه جمع شده بودند و تا برای مطالبات‌شان چاره‌ای اندیشیده شود. ما در اتحادیه حدود 10 هزار راننده ماشین سنگین داریم که کارهای عمرانی کشور به‌خصوص پایتخت را انجام می دهند».وي یکی از مشکلات رانندگان ماشین سنگین و کامیون ها را اقدام ناگهانی پلیس برای متوقف کردن تریلی هایی اعلام کرد که بار اضافی حمل می کنند.« سالیان سال است که کامیون ها اضافه بار می‌زنند و پلیس ها هم کاری با ما ندارند اما معلوم نیست چند وقت است چه اتفاقی افتاده که نیروی انتظامی راننده ها را جریمه می کند. در کارت ماشین نوشته که یک کامیون 18 چرخ باید نزدیک به 26 تن وزن داشته باشد. 14 تن وزن کامیون است و 12تن هم باید بار بزند که با آن 26 تن می شود. البته مدت ها کامیون ها بار غیرمجاز را جا به جا می کردند و پلیس هم با آن ها کاری نداشت؛ الان مدتی است که ناگهان پلیس برای بار غیرمجاز به کامیون ها اجازه تردد نمی دهد و آن‌ها را در مسیرها متوقف می کند.

البته پلیس می تواند راننده ای که بار اضافه می‌برد،جریمه یا مدتی ممنوع الکار کند؛ چون بار اضافه به همه زیرساخت های کشور ضربه می زند و آسفالت‌ها و راه ها را خراب می کند؛ اما باید شرایط اقتصادی مناسبی را در کشور برای رزق و روزی کامیون‌دارها ایجاد کرد. این قانون ها باید در خدمت اصناف باشد نه اینکه به ضررشان». هاشمي با بيان اين جملات در ادامه با اشاره به اینکه کامیون‌داران به خاطر بیکاری، رکود اقتصادی و فشار شرکت های پیمانکاری مجبور به حمل اضافه بار هستند، می‌گوید:« سازمان مدیریت برنامه‌ریزی کشور در کتاب «فهرست بهای راهوان» واحد خاک را بر اساس متر مکعب تعریف کرده درصورتی‌که در کارت ماشین، بار کامیون ها بر اساس تناژ حساب می‌شود. تفاوت وزنی‌اي که در این کتاب وجود دارد، باعث مي شود پیمانکار خلاف قانون مقدار بیشتری بار بزند تا ضرر نکند و کامیون‌دار هم مجبور است این بار را حمل کند». هاشمی در پاسخ به این سوال که گفته می شود علت اعتراض کامیون داران بیمه های بی رویه ای است که به آن‌ها داده شده است، گفت:« این دروغ و کذب است. شما بیایید اتحادیه یا از بیمه استعلام بگیرید. تا زمانی که ما کامیون‌داران را بیمه می کردیم 50 درصد بیمه را تامین اجتماعی می داد و 50 درصد آن را هم خودشان به حساب تامین اجتماعی واریز می‌کردند. البته الان مدت زیادی است که سایت تامین اجتماعی برای کامیون‌داران بسته اند و هیچ راننده ای نمی تواند برای بیمه اش اقدام کند. ما بارها با نامه نگاری پیگیری کرده ایم که گفته اند ما به کسری بودجه خورده‌ایم و نمی‌توانیم اعضای جدیدی را بیمه کنیم. تامین اجتماعی مدعی است که دولت به ما 50 هزارمیلیارد به تامین اجتماعی بدهکار است که باید بدهی اش را تسویه کند تا ما سایت را برای آن‌ها باز کنیم».

همه مسئولان نظام باید برای حل مشکل بیایند

ريیس اتحادیه کامیون داران درباره تفاوت خدمات بیمه و تامین اجتماعی در ایران و کشورهای دیگر، تجربه یکی از همکارانش را تعریف می‌کند:« مدتی پیش یکی از اعضای اتحادیه ما به کشور نروژ رفت و بعد از چهار سال کار کردن در یک شرکت باربری به او گفتند که ما می خواهیم شما را بیمه کنیم، باید به ایران بروی و سابقه کارت را بیاوری. او هشت سال سابقه کارش را از اتحادیه گرفت و به نروژ برد و حالا در آنجا هم حقوق بازنشستگی می گیرد و هم سنواتش را به او داده اند. نیرویی که همه جوانی اش را در کشور ایران گذاشته و برای مردم ایران خدمت کرده در سال های میانسالی به نروژ رفته و حالا در آنجا هم از خدمات بیمه بهره مند شده و هم سنواتش را می‌گیرد». او مسئولیت‌پذیری تمام مسئولان دولت و نظام را برای حل مشکلات کامیون‌داران لازم می داند و ادامه می‌دهد:« ما کشوری مسلمان هستیم و باید حق و ناحق کردن حقوق کارگران برای‌مان دغدغه باشد. باید همه نهادها درزمينه از بین بردن مشکلات این قشر ضعیف از جامعه که در برابر کار سنگینی که انجام می دهند هیچ خدماتی نمی گیرند، مسئول باشند. راننده کامیونی که شب ها تا صبح در سرما و گرما پشت فرمان نشسته است و دنده عوض می کند نیاز به این خدمات دارد». هاشمی درباره گران شدن قیمت ارز و تاثیرش بر بازار خرید لاستیک و قطعات ماشین سنگین می گوید: «گران شدن قیمت دلار باعث بالا رفتن قیمت لاستیک شده است؛ طوری که دیگر راننده ها قادر به خریدن لاستیک جدید نیستند. لاستیکی که ما با قیمت سه میلیون و دویست هزارتومان می‌خریدیم حالا باید همان را با قیمت چهار میلیون و 500 هزارتومان بخریم. دولت به وارد کننده ها، دلار 4200 تومان برای واردات لاستیک داده تا آن را گران نکنند اما واردکننده ها هم دلار چهار هزار ودویست تومانی را می گیرند و هم لاستیک را با دلار هشت هزارتومانی به مردم تحمیل می کنند». حال که بازار دلار به هم ریخته ،دیگر فروشندگان هم به راننده‌ها اجناس‌شان را بدون پول نقد نمی فروشند و این باعث ایجاد مشکلات زیادی شده است. هاشمی ادامه می دهد:« ما قبلا به لاستیک‌فروش زنگ می‌زدیم و سفارش لاستیک می دادیم، 10 جفت لاستیک می فرستاد و می آمد دفتر ما به او یک چک سه ماهه به او می دادیم، درمورد قطعات هم همین طور بود اما الان از زمانی که تغییر و تحول در قیمت ارز ایجاد شده حتی به ما یک پیچ و مهره هم نمی دهند. یعنی باید قبل از اینکه قطعه را بگیریم، کارت بکشیم و پول آن را پرداخت کنیم و بعد پیچ و مهره مان را بگیریم».