پروژه‌ سولی گوگل چیست و چه کاربردهایی دارد؟

 پروژه‌ی سولی یکی از پروژه‌های پیشرفته‌ی شرکت گوگل است که توسط گروه رازآلود پروژه‌ها و فناوری‌های پیشرفته‌ی این شرکت، موسوم به ATAP در حال انجام است. سولی می‌تواند نحوه‌ی تعامل ما با دستگاه‌هایی همچون گوشی و تبلت و ساعت هوشمند را متحول کند.

کاربردی که در پایین‌ترین سطح می‌توان برای سولی متصور شد این است که دست‌های کاربر جایگزین صفحه‌نمایش‌های لمسی یا موس و کیبورد می‌شود؛ یعنی با بهره‌گیری از سولی به جای لمس اجسام فیزیکی مثل دکمه و نمایشگر، از ژست‌های حرکتی برای کنترل لوازم الکترونیکی خود استفاده خواهید کرد.



پروژه‌ی سولی به کمک رادار کار می‌کند. همین موضوع سولی را از سایر روش‌های تشخیص ژست حرکتی متمایز می‌کند. رادار حرکات شما را به کمک امواج رادیویی با فرکانس بالا تشخیص می‌دهد.

آن‌چه که عامه‌ی مردم از رادار در ذهن دارند چیزی شبیه سیستم پلیس است که به کمک آن سرعت را تشخیص می‌دهد؛ اما به گفته‌ی یکی از کارشناسان گوگل، آن‌ها بازتاب امواج را به صورت مداوم اندازه‌گیری می‌کنند؛ به طوری که اختلاف سیگنال ارسالی و دریافتی سنجیده می‌شود و طی یک سری پردازش‌های پیچیده و به کمک یادگیری ماشین، ژست‌های حرکتی تشخیص داده می‌شوند.

البته کنترلرهای مبتنی بر ژست حرکتی چندان هم جدید نیستند. شرکت‌هایی مانند Leap Motion و اینتل با فناوری realsense مدتی است که روی این گونه کنترلرها کار می‌کنند؛ اما این سیستم‌ها برای رهگیری حرکت از دوربین استفاده می‌کنند که باعث کاهش دقت آن‌ها می‌شود.

از آن‌جایی که حسگرهای سولی می‌توانند حرکات را با حداکثر دقت ۱۰ هزار فریم بر ثانیه رهگیری کنند، از سیستم‌های وابسته به دوربین که با نرخ فریم بسیار پایین‌تر کار می‌کند دقیق‌تر به حساب می‌آیند. علاوه بر این، برخلاف دوربین‌ها، رادار می‌تواند از انواع مشخصی از اشیاء عبور کند که این ویژگی آن را نسبت به دوربین پرکاربردتر می‌کند.

کاربردی که گوگل هنگام معرفی سولی بیش از هرچیز برای آن متصور بود، استفاده در ساعت‌های هوشمند بود. به عقیده‌ی گوگل با کوچک‌تر شدن ساعت‌های هوشمند، کار کردن با نمایشگر لمسی کوچک آن‌ها بسیار دشوار می‌شود. سولی می‌تواند باعث شود برای کار با ساعت هوشمند خود دیگر نیازی به لمس صفحه‌ی آن نداشته باشید؛ اما کاربرد سولی به همین جا ختم نمی‌شود. در حالت فعلی، سولی تراشه‌ی کوچکی است که می‌تواند در هر دستگاهی جای بگیرد و امکان کنترل آن را بدون نیاز به دکمه و نمایشگر فراهم کند.

تصور این که ابزار الکترونیکی معمول در زندگی را از طریق ژشت‌های حرکتی کنترل کنیم بسیار جالب است. گوگل مثال کنترل صدای رادیو را مطرح کرده است؛ اما کاربردهای بسیار دیگری می‌توان برای آن در نظر گرفت. حسگرهای سولی می‌توانند حرکات را تا شعاع حدودا یک متری تشخیص دهند؛ بنابراین مثلا می‌توانید با تکان دادن دست نوتیفیکیشن گوشی خود را حذف کنید یا با فشار انگشتان به یکدیگر موسیقی را از بلندگوی بلوتوث خود پخش کنید.

با این‌که گوگل در کنفرانس معرفی پروژه‌ی سولی بیشتر روی دقت تشخیص حرکت آن تأکید کرد تا روی موارد استفاده‌ی آن، اما می‌توان گفت که سولی به دلیل کوچک بودن امکان استفاده در طیف وسیعی از دستگاه‌ها را دارد. یکی از کاربردهای بسیار مفید سولی می‌تواند در تجهیزات پزشکی باشد.

همان‌طور که اشاره شد استفاده از رادار به جای دوربین، پروژه‌ی سولی را از سایر فناوری‌های مبتنی بر ژست حرکتی متمایز ساخته است و سرعت و دقت آن را به نسبت افزایش زیادی داده است؛ به‌طوری‌که بر اساس ویدیوی معرفی این پروژه، سولی می‌تواند حرکات ریز در حد زیر یک میلی‌متر جابه‌جایی را نیز تشخیص دهد. استفاده‌ی پزشکی از سولی با توجه به ویژگی‌های مناسب آن می‌تواند بسیار جذاب باشد.

سرازیری لوازم الکترونیکی به بیمارستان‌ها باعث افزایش وجود کامپیوترها و تبلت‌ها در مراکز درمانی شده است. همین موضوع خطر آلودگی و سرایت بیماری بین بیماران و پرستاران را افزایش می‌دهد؛ چرا که اغلب دستگاه‌های الکترونیکی قابل ضدعفونی کردند نیستند. کنترل بدون لمس این دستگاه‌ها می‌تواند بهداشت را در بیمارستان‌ها افزایش دهد.


به علاوه، سولی می‌تواند در اتاق عمل نیز کمک حال جراحان باشد و کمک کند هنگام جراحی و مثلا برای تماشای تصاویر MRI به لوازمی که استریل نشده است دست نزنند.

سیستم تشخیص حرکتی مبتنی بر کینکت به نام GestSure در سال ۲۰۱۱ در بیمارستانی به نام سانی بروک در تورنتو به کارگیری شد و مایکروسافت در لندن کارهایی برای توسعه‌ی فناوری مبتنی بر کینکت برای تأمین نیاز بیمارستان‌ها انجام داد؛ اما واکنش سریع‌تر و اندازه‌ی کوچک سولی می‌تواند آن را به گزینه‌ی اول محیط‌های کلینیکی و درمانی تبدیل کند.

پروژه‌ی سولی هنوز در مراحل ابتدایی توسعه قرار دارد و تا تجاری‌سازی آن شاید چند سالی زمان باقی مانده باشد؛ اما کاربردهایی که این پروژه پیدا می‌کند و شکل حضور آن در زندگی کاربران وابستگی زیادی به برنامه‌نویسان و تولیدکنندگان خواهد داشت.