بارسلونا و فتح سه گانه؛ سراب یا واقعیت؟

 بارسای والورده که تیمی جذاب نیست و با خستگی نیز به ماه آوریل رسیده، توانایی متوقف کردن رئال در لیگ قهرمانان برای رسیدن به سه گانه را دارد؟

سوای نتایج خوبی که بارسا در چند روز اخیر کسب کرده(تساوی 2-2 در زمین سویا در حالی که 2-0 عقب بود و برتری 4-1 بر رم در لیگ قهرمانان) نمی توان این نکته را نادیده گرفت که در هر دو بازی، بارسلونا حس خوبی به هواداران خود منتقل نکرد. به خصوص به هواداران واقع بین که همواره از بارسا انتظار مالکیت بی چون و چرا بر حریف و با ارائه یک بازی تماشایی را دارند.

به عقیده این افراد، بارسا نمی تواند فاتح سه گانه شود. انها دو تجربه قبلی بلوگرانا در فتح سه گانه را متذکر می شوند که بارسا با قاطعیت و سلطه کامل بر رقبای خود توانست فاتح همه چیز شود.

در این فصل، سکان هدایت در دستان والورده است و بحث اصلی روی کیفیت بازی های تیم اوست. کیفیتی که به وضوح نسبت به فصل گذشته و حتی دو فصل پیش نیز بهتر شده است.

البته که بارسا دیگر آن تیم باشکوه گواردیولا نیست. تیمی که خود را وارد تاریخ فوتبال کرد. بارسای گواردیولا چه در کنترل توپ و میدان و چه در تحمیل سبک بازی، یک بی رحم به تمام معنا بود. حریفان در اکثر بازی ها توانایی دستیابی به توپ را نداشتند و به تعقیب سایه بازیکنان بارسا می پرداختند. خستگی ذهنی حریفان به شرایطی می رسید که زودتر از حد تصور دست ها را به نشانه تسلیم بالا می بردند. تیم پپ، حریفان را به معنای واقعی ویران می کرد.

مسی، اینیستا، بوسکتس و پیکه، از آن تیم رویایی پپ هنوز در بارسا حضور دارند و با گذشت زمان از سبک بازی او فاصله گرفته اند. به خصوص پس از آمدن لوئیس انریکه، همه چیز در بارسا تغییر کرد.
در بسیاری از بازی های بارسای انریکه، شاهد محو شدن فوتبال مالکانه بودیم و حریفان جرات حمله به دروازه بارسا را پیدا کردند. با داشتن نیمار و شکل گیری مثلث MSN، بارسلونا به استفاده از ضد حملات سریع تمایل بیشتری پیدا کرد؛ سبکی که در سه سال تنها یک لیگ قهرمانان را به ارمغان آورد. در دو سال گذشته حذف در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان ضربه سنگینی به هواداران وارد کرد. جایی که دیگر جادوی مسی، نیمار و سوارز نیز تاثیر خاصی نداشت.

با آمدن والورده که همزمان شد با رفتن نیمار،بارسا یک بار دیگر به بازسازی خط دفاعی خود پرداخت. منطقه ای که گواردیولا روی آن حساسیت زیادی داشت؛ هرچند که پپ دفاع با در اختیار داشتن توپ را ترجیح می داد ولی تیم والورده منتظر حریف می ماند و با سازماندهی مناسب، اجازه خلق موقعیت نمی دهد.

بارسا با والورده، فوتبال صرفا مالکانه را به دست فراموشی سپرده و به نظر می رسد که به سبک جدید خود نیز خو گرفته است. نتایج هم این را نشان می دهند. البته که با انریکه نیز بارسا مثل دوران گواردیولا بازی نمی کرد ولی مشکلات دفاعی در زمان انریکه به نسبت فصل جاری بیشتر بودند و حداقل اینکه بارسای والورده به شیوه ای انتحاری بازی نمی کند.

والورده بر خلاف مربیان قبلی بارسا، حتی تحت تاثیر حریفانی کوچکتر، اقدام به چینش 11 مرد اصلی خود می کند. در همین بازی با رم، او ترجیح داد برای مهار کولاروف، از سمدو و سرجی به صورت همزمان در سمت راست استفاده کند و دمبله نیمکت نشین شد.

توصیه به هواداران این است که به این سبک جدید از بازی بارسا عادت کنند. به یاد داشته باشید که رئال، فاتح سه لیگ قهرمانان در 4 فصل اخیر شده بدون اینکه در بازی ها مالک همیشگی توپ و میدان باشد. رئال بیشتر از اینکه به مالکیت توپ فکر کند، به ضربه زدن به حریف و استفاده بهینه از قوای هجومی خود توجه می کند.
واضح است که هنوز هم خیلی از هواداران بارسا به سبک مربیگری گواردیولا علاقه دارند. آنها بارسلونایی را می خواهند که بر حریف خود سلطه بی چون و چرا داشته باشد و برای مثال در بازی با رم ترجیح شان در بازی کردن دمبله مقابل کولاروف بود.

سوال نهایی این است که بارسای والورده که دیگر تیمی جذاب نیست و با خستگی نیز به ماه آوریل رسیده آیا توانایی فتح سه گانه را دارد؟ بارسایی که مصدومیت بوسکتس و مسی روی کیفیت بازی هایش نیز تاثیر منفی گذاشته، می تواند سد راه رئال در لیگ قهرمانان شده و مثل 2009 و 2015 به همه جام های فصل دست یابد؟ در شرایطی که فتح لالیگا و کوپا دل ری کاملا در دسترس است، اوج گیری دوباره رئال و رونالدویی که بی رحم تر از همیشه به نظر می رسد، رویای فتح سه گانه بارسا را با خطری جدی مواجه می بینیم.

این را هم در نظر داشته باشید که بارسا تا به اینجا جز در کوپا دل ری مقابل اسپانیول، دیگر هیچ شکستی را نه در لالیگا و نه در لیگ قهرمانان تجربه نکرده است و این بدون شک نمی تواند تصادفی باشد. چه واقع بین باشیم و چه هوادار افراطی، باید بارسای والورده را ستایش کرد.

منبع : ورزش 3