من اما معتقدم مخاطب این رمان یا عبرت‌گیر آن، نسل نو نیست. چون آنها بحمدالله اصلا به مفاهیمی چون عشق و محبوب ابدی و دلبستگی و شیدایی و ... اعتقادی ندارند و قضایا را خیلی واقع‌بینانه و تا حدی ابزاری می‌بینند، انگار آپدیت کردن اپ‌های تلفن‌هایشان !
حسین انتظامی با بیان اینکه مصطفی مستور نویسنده‌ای چیره‌دست در حوزه داستان کوتاه و رمان است، تازه‌ترین اثر این داستان‌‌نویس با نام «عشق و چیزهای دیگر» را یک اثر ارزشمند و خواندنی دانست.حسین انتظامی، قائم مقام وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره کتاب «عشق و چیزهای دیگر» مصطفی مستور در اینستاگرام نوشت: «تازه‌ترین اثر مصطفی مستور در کمتر از دو ماه به چاپ چهارم رسیده است. این فی‌‌نفسه خبر خوبی است، داستان بلند و در واقع رمان «عشق و چیزهای دیگر» یک اثر ارزشمند و خواندنی است که توسط نشر چشمه انتشار یافته.
مصطفی مستور جزو معدود نویسندگانی است که هم در داستان کوتاه و هم رمان، چیره‌دست است. تجربیاتی در سایر حوزه‌ها از جمله شعر و نمایشنامه‌نویسی و عکس‌نگاری هم دارد اما برجستگی اصلی او در سخت‌ترین گونه ادبیات داستانی یعنی داستان کوتاه است.
داستان جمع و جور «عشق و ...» را می‌توان یک نفس و در دو - سه ساعت خواند: تعداد شخصیت‌های محدود، ماجرایی سر راست، ضرباهنگی تند و از این جهت درخشان.
اگر خواندن رمان سه جلدی و کم نظیر «برج سکوت» (حمیدرضا منایی/نشر نیستان) می‌تواند بخوبی مانع از گرایش به اعتیاد شود، یکی از عبرت‌های «عشق و چیزهای دیگر» هم این است که متوجه‌مان میکند تلقی‌های مشهور به عاشقی و حتی خود عشق، ارزش آدم کشتن ندارد و از این جهت نباید جدی‌اش گرفت.
می‌دانیم کارگردان‌ها، تدوینگران خوبی برای کار خودشان نیستند چون دلشان نمی‌آید راش‌های خود را دور بریزند. تدوین به بی‌‌رحمی خلاقانه و در خدمت اثر نیاز دارد. نویسندگان هم با چنین مشکلی مواجهند. دلشان نمی‌آید نوشته‌های خود را دور بریزند اما مستور نشان داده است که می‌تواند معضل «اطناب ممل» بویژه برای خواننده امروزی را چاره کند: حذف زواید و حواشی و ماجراهای فرعی مخل، پرهیز از دیالوگ‌های طولانی و خسته کننده، خودداری از درس مستقیم اخلاق، استخدام جملات کوتاه و ضرباهنگ تند و کنار آمدن با خود که ضرورتی ندارد همه فضل خود یا حرفهای ضروری را در یک کتاب بیاوریم. از این جهت حدس می‌زنم او در بازنویسی نهایی اثرش، دور ریز زیادی دارد و ابایی از جلادی بیرحمانه‌ای ندارد که نهایتا کارش را شسته رفته‌تر میکند.
من اما معتقدم مخاطب این رمان یا عبرت‌گیر آن، نسل نو نیست. چون آنها بحمدالله اصلا به مفاهیمی چون عشق و محبوب ابدی و دلبستگی و شیدایی و ... اعتقادی ندارند و قضایا را خیلی واقع‌بینانه و تا حدی ابزاری می‌بینند، انگار آپدیت کردن اپ‌های تلفن‌هایشان !
کتاب ، تصویرگری‌هایی ناب دارد. خود من حداقل بیست سی دیالوگ یا تصویر را پسندیده‌ام. یکی از جالب‌ترین آنها این بود:
احساس کردم مثل کاغذ تورنسل دارم تغییر رنگ می‌دهم. از معلم فیزیک به قاتلی تمام عیار.»
ارسال نظر
