سنگ نبشته شاهپور ساسانی در میان زباله‌ها + عکس

دو سنگ نبشته شاهپور ساسانی کتیبه‌هایی تاریخی از دوره ساسانیان هستند که به توصیف شکار و گردش شاه ساسانی در منطقهٔ شکار‌گاه می‌پردازند. این کتیبه‌ها که دارای ارزش زبان‌شناسی، تاریخی، مردم‌شناسی، تاریخچهٔ ورزشی و.... هستند؛ از زمان کشف تا کنون در گوشه‌ای بدون هر گونه محافظتی‌‌ رها شده و علاوه بر آسیب‌هایی که گردشگران و پدیده‌های طبیعی به آن‌ها وارد می‌کنند در معرض خطر ربوده شدن نیز قرار دارند.

شاهین آریا کنشگر حوزه میراث فرهنگی در مورد این میراث باستانی گفت: در حدود سال ۸۷-۸۶ برخی چپاولگران به بهانه یافتن گنج قسمت پایین یکی از این سنگ نبشته‌ها را منفجر کرده‌اند که خوشبختانه آسیبی به آن وارد نشد اما هر لحظه بیم آن می‌رود که در صبح روز بعد این میراث ارزشمند تاریخی دیگر وجود نداشته باشد.

وی با بیان اینکه خوشبختانه بیشتر گردشگران از حضور این سنگ نبشته‌ها بی‌خبرند، افزود: با وجود این مساله باز هم در کنار این آثار تاریخی انبوهی از زباله که گردشگران ریخته‌اند به چشم می‌خورد، همچنین این آثار بدون هیچ محافظی در برابر نور خورشید، باد و باران قرار دارند.

این کنشگر حوزه محیط زیست ادامه داد: دو تکه سنگ نیز در نزدیکی یکی از این سنگ نبشته‌ها قرار دارند که کار‌شناسان معتقدند این دو، قسمتی از سنگ نبشته‌اند و کار‌شناسان مرمت آثار تاریخی می‌توانند دوباره این دوتکه را به سنگ اصلی متصل کنند.

آریا ادامه داد: این سنگ نبشته‌ها قابلیت دارند که به ثبت جهانی برسند در واقع این دو سنگ‌نبشته و قسمت‌هایی از شاهنامه فردوسی و اوستا تنها مدارک تاریخی هستند از وجود ورزش تیراندازی در ایران از دوره‌های باستانی خبر می‌دهند.

وی در مورد چگونگی محافظت از این آثار گفت: کار‌شناسان اعتقاد دارند که بهترین نوع محافظت از این دو کتیبه انتقال آن‌ها به موزه ایران باستان است و قرار دادن حفاظ و یا محفظه شیشه‌ای بر روی این سنگ نبشته‌ها کارساز نیست و حتی می‌تواند آسیب‌های بیشتری را نیز به آن‌ها وارد کند. تعیین ماموران حفاظت شبانه روزی نیز با توجه به خط ربوده شدن این آثار ضروری به نظر می‌رسد.

آریا در پایان به امکانات گردشگری منطقه ی این سنگ نبشته‌ها اشاره کرد و گفت: متاسفانه این منطقه فاقد هر گونه زیرساخت و امکانات گردشگری است و تنها یک جاده آسفالت دارد و فردی نیز محوطه‌ای را در نزدیکی سنگ نبشته‌ها اجاره کرده که به گردشگران برای چادر زدن اجاره می‌دهد، در حالی که این منطقه در دوره ساسانی و حتی پیش از آن شکارگاه بوده و ارزش تاریخی دارد.