حاشیه نگاری از شب چهارشنبه سوری/هر لحظه منتظر حادثه ای هستی

 صدای ترقه ها که گاهی از صدای سقوط هواپیما و خمپاره هم مهیب تَر است، همه جای شهر را فرا گرفته و به شدت آلودگی صوتی ایجاد می کند.
مسیر محل کار تا منزل به شدت صدای ترقه و بساط به ظاهر برای چهارشنبه سوری ، در گوشت می پیچد.

**نمی توانیم آتش روشن کنیم
در همین مسیر به جوان ١٨ ساله ای که به چپ و راست خود به دقت نگاه می کند تا ترقه دست خود را بر زمین بیندازد توجه خبرنگار ایرنا را جلب می کند، قبل از پرتاب کردن آن، از او می پرسم که آیا نمی ترسد و آیا این جشن چهارشنبه سوری است؟ که جوان پاسخ می دهد نه.

او که خود را بهروز معرفی می کند ادامه می دهد، می دانم که این جشن ایرانی نیست اما وقتی نمی توانیم جایی آتش روشن کنیم و از روی آن بپریم، چگونه ابراز شادمانی کنیم؟

این جوان می افزاید: والدین و بزرگترهای ما در زمان های نه چندان دور آتش روشن می کردند و از روی آن می پریدند، اما حالا با توجه به جمعیت کلان شهرهایی چون تهران ، کجا می توان آتش روشن کرد یا اینکه چوب از کجا پیدا می شود؟ و اگر هم چوبی باشد، مطمئنا اجازه انجام این کار را نداریم.

او در پاسخ به این پرسش که آیا اینها دلیل بر رعایت نکردن حقوق دیگران است، می گوید، نه. مسلما نیست؛ اما ما هم نیاز به شادی داریم و دوست داریم جشن برپا کنیم.

**صدای ترقه و سیگارت هیجان دارد
چند کودک ١٢ ساله دو کوچه آن طرف تَر پشت هم سیگارت روشن می کنند؛ یکی از آنان می گوید صدایش خیلی هیجان دارد؛ آن یکی این کار را یک تفریح می داند و معتقد است دارد جشن چهارشنبه سوری را به سبک امروزی اجرا می کند.

از کنار این صداهای وحشتناک هر طور که شده به خانه می رسی و با آرامش برای رفع خستگی فعالیت روزانه، گوشه ای می نشینی اما با صدای پشت سر هم ترقه، انواع فشفشه، سیگارت و جیغ و داد مردم ، فکر می کنی در یک منطقه جنگی هستی.

متاسفانه هر لحظه تعداد آسیب دیدگان حوادث چهارشنبه سوری در حال افزایش است.

پیرحسین کولیوند رئیس اورژانس کشور لحظاتی پیش اعلام کرد: تاکنون 513 نفر در حوادث مرتبط با چهارشنبه سوری در کشور مصدوم شده اند که 129 نفر آنها بستری شده اند.

به راستی جشن چهارشنبه سوری این است که می ببینیم و انجام می دهیم؟ آیا این آیین اصیل ایرانی است؟ حرمت آتش، گذر سیاوش از آن برای اثبات پاکدامنی این نیست.

در میان این همه ترقه بازی، ذره ای از جشن اصیل مشاهده نمی شود.

اما با این همه، وقتی از کنار این کودکان و نوجوانانی که سراسر شور و هیجان هستند، رد می شوی، کمی به آنان حق می دهی که شاد بودن حق شان است و کاش مسئولان از یک ماه مانده به چنین جشن هایی شرایطی در برخی نقاط شهرهای مختلف فراهم می کردند تا کودکان، نوجوانان و اصلا همه مردم بتوانند در آنجا رسوم اصیل خود که از آبا و اجداد خود به ارث برده اند، به منصه ظهور برسانند.