آنها که دوست ندارند رییس جمهوری فرانسه به تهران بیاید

 سفر وزیر امور خارجۀ فرانسه به تهران به کام اصول‌گرایان مخالف برجام خوش ننشسته و بیشتر به این خاطر که مقدمۀ سفر امانوئل ماکرون باشد و هر روز مطلبی منتشر می‌کنند تا یک وقت خدای‌ناکرده زبان‌مان لال (!) رییس جمهوری فرانسه یک وقت پا نشود بیاید تهران. آن هم پس از 46 سال.

اوایل دهۀ 50 خورشیدی ژرژ پمپیدو رییس جمهوری فرانسه که بیش از سیاست‌مداری به عنوان چهره‌ای فرهنگی شهرت داشت دعوت شاه برای حضور در جشن‌های دو هزار و پانصد سال شاهنشاهی را عملا نپذیرفت و به ایران نیامد. بعد از ناخرسندی شاه و در 26 شهریور 1352 البته پمپیدو به تهران آمد و در واقع سر راه خود در تهران توقف کرد و می توان آن سفر را غیر رسمی دانست کما این که اسدالله علم وزیر دربار به استقبال او رفت.

سنگ اندازی بر سر سفر امانوئل ماکرون رییس جمهوری فرانسه یادآور اتفاقاتی است که در آغاز دهه 70 خورشیدی سفر فرانسوا میتران رییس جمهوری وقت فرانسه را منتفی کرد.

سفری که نهایی شده بود و مناسبات ایران و اروپا را خصوصا در عرصۀ اقتصاد متحول می‌کرد اما اتفاق یا اتفاقاتی افتاد که سفر انجام نشد. اتفاق یا اتفاقاتی که وزیر وقت خارجه بعدها از آن به عنوان «فرآیند» یاد کرد.

از مناظره‌های تلویزیونی انتخابات ریاست جمهوری در سال 92 بیش از همه عبارت «من حقوق‌دانم، من سرهنگ نیستم» در یادها مانده که حسن روحانی به طعنه به باقر قالیباف گفت و نیز عبارات دکتر ولایتی در مباحثه با سعید جلیلی و در نقد مذاکرات 5 سال و بی حاصل او.

اما در همان مناظره ها دکتر ولایتی سخن دیگری هم گفت منتها چون بر آن بیشتر درنگ نکرد و اشارتی را کافی دانست چندان به آن پرداخته نشد.

وقتی قالیباف به مؤتلف سابق خود طعنه زد که «وقتی ما موشک می خوردیم شما با میتران قهوه می خوردید» ولایتی گفت:

«صحبت‌های شما این‌گونه است که گویی از تاریخ اطلاعی ندارید و این که من هیچ وقت نگفتم که با میتران قهوه خوردم. صحبتی که بین من و آقای میتران شد بعد از جنگ بود و من در آن زمان هیچ ملاقاتی با میتران نداشتم .بعد با وزارت خارجه فرانسه رابطه برقرار کردیم و صحبتی که من بیان کردم مبنی بر اینکه میتران گفت، می‌خواهم به ایران بیایم، صحبت‌هایی که کردیم به این رسیدیم که میتران به تهران بیاید. فرایندی صورت گرفت که میتران به تهران نیامد.»

نکته همین جاست: فرآیندی صورت گرفت که به میتران به تهران نیامد. ولایتی ترجیح داد وارد جزییات نشود و اکنون می دانیم منظور او چیست اما 4 سال و 9 ماه پس از آن مناظره باز انگار کسانی می خواهند فرآیندی طی کنند تا امانوئل ماکرون به تهران نیاید.

با همه اختلافاتی که با فرانسه داریم سفر رییس جمهوری یکی از قدرت های اصلی سیاسی و اقتصادی جهان به تهران بهترین واکنش به تهدیدات دونالد ترامپ رییس جمهوری ضد برجامی آمریکاست.

منتقدان اما می گویند او نه برای حمایت از برجام-1 که برای تحمیل برجام -2 و برجام -3 به ایران می آید. منظورشان از برجام -2 موقعیت منطقه ای و نفوذ ایران در منطقه خاصه کشورهای عراق و سوریه و لبنان است و شاید موشک های دور بُرد ما و مراد از برجام-3 هم لابد بحث های حقوق بشری.

حال آن که اگر این سفر انجام شود فارغ از این که ماکرون در تهران چه می گوید و چه می شنود اهمیت دارد و یک موفقیت بزرگ دیپلماتیک برای ایران به حساب می آید.

چرا که هر موضعی که بگیرد باز با آمریکای ترامپ زاویه دارد و منافع اقتصادی حاصل از سرمایه گذاری شرکت های فرانسوی در صنایع انرژی و خودرو در ایران را نیز لحاظ می کند.

با این حال تجربه ماجرای سفر انجام نشده میتران در دهه 70 از یاد نرفته است و تا ماکرون پا به تهران نگذارد البته احتمال هر حادثه ای و لغو سفر وجود دارد.

انگار منافع کسانی اقتضا می‌کند با اروپایی‌ها مناسبات اقتصادی گسترده نداشته باشیم و به جز روسیه و چین هیچ ارتباطی را برنمی‌تابند.

مخالفت با سفر رییس جمهوری فرانسه اما به ایران نه با ادعاهای ضدآمریکایی سازگار است نه با سیاست رسمی «نه شرقی نه غربی». درست است که روس‌ها پس از سال‌ها از حق وتو به نفع ما استفاده کرده‌اند اما قرار نیست سیاست خارجی‌مان را همواره با مسکو هماهنگ کنیم.

فرانسه، بهترین گزینه برای توسعۀ روابط اقتصادی و خنثی کردن تهدیدات ترامپ است. فرانسوی‌ها هم می‌دانند در جاهای دیگر باید با آمریکایی‌ها رقابت کنند و دست آنان در ایران باز است و اگر درست رفتار کنند ایران شریک تجاری مطمئنی برای آنان می تواند باشد.

با همۀ اینها اما کسانی دوست ندارند رییس جمهوری فرانسه به تهران بیاید و شاید هم کاری کنند تا ماکرون هم مانند میتران منصرف شود. از این روست که دولت باید هوشیار باشد...