محققان معتقدند با پراکندن انرژی امواج صوتی در اعماق اقیانوس می توان سرعت و ارتفاع امواج ناشی از سونامی را گرفت و مانع از رسیدنش به سطح زمین شد.
محققان معتقدند با پراکندن انرژی امواج صوتی در اعماق اقیانوس می توان سرعت و ارتفاع امواج ناشی از سونامی را گرفت و مانع از رسیدنش به سطح زمین شد.سونامی- که می‌تواند به دلیل زلزله، رانش زمین، یا هر گونه آزاد شدن ناگهانی انرژی در زیر آب ایجاد شود- وقتی به زمین برسد می‌تواند مناطق ساحلی را ویران کند و در حال حاضر برای متوقف سازی آن، کار زیادی از دست ما ساخته نیست. اما ریاضیدان "اسامه کادری” از دانشگاه کاردیف در بریتانیا فکر می‌کند که امواج صوتی-گرانشی(AGWs) می‌تواند راه‌حلی برای آن باشد. امواج صوتی-گرانشی طبیعتا در اقیانوس‌ها رخ می‌دهند، با سرعت صوت در آب حرکت می‌کنند؛ و کادری ادعا دارد که کنترل این امواج می‌تواند راهی برای کاهش شتاب سونامی به ما بدهد.
"اسامه کادری” می‌گوید: «تا کنون به تلاش برای کاهش سونامی توجه کمی شده است و پتانسیل امواج صوتی-گرانشی به طور گسترده‌ای کشف نشده باقی مانده است». امواج صوتی-گرانشی می‌توانند تا صدها کیلومتر بسط یابند و چندین هزار متر حرکت کنند، و اینطور گمان می‌شود که پلانکتون ها (که خودشان نمی‌توانند شنا کنند) برای حرکت به اطراف و پیدا کردن غذا به این امواج متکی هستند. کادری قبلا نشان داده که این امواج صوتی-گرانشی می‌توانند به عنوان سیستم‌های هشدار دهنده‌ی سونامی عمل کنند زیرا اغلب قبل از این امواج عظیم رخ می‌دهند.
بر طبق گفته‌های کادری، قدرت این امواج صوتی نیز به اندازه‌ای است که بتواند قدرت سونامی در حال حرکت را کاهش دهد؛ بنابراین بیشتر انرژی آن قبل از رسیدن به زمین تلف می‌شود. این فرضیه بر پایه‌ی محاسبات این موضوع است که انرژی چگونه می‌تواند در زیر آب منتقل و پراکنده شود، بنا شده است و به پژوهش قبلا منتشر شده‌ی کادری در خصوص فیزیک این امواج صوتی-گرانشی برمی‌گردد. در حال حاضر تمام چیزی که نیاز داریم، راهی برای مهندسی و کنترل این امواج صوتی است؛ یعنی چیزی که کادری در محاسبات خود به آن نپرداخته است.
"کادری” می‌گوید بهترین راه برای مواجهه می‌تواند مهار کردن امواج صوتی-گرانشی، که طبیعتا توسط سونامی تولید شده‌اند، باشد. اساسا، باید به دنیال راهی برای فرستادن بخشی از انرژی ایجاد شده از بلایای طبیعی به جهت دیگری، باشیم. در حال حاضر محاسبات کادری فقط در حد اثبات مفهوم است اما اگر این ایده را عملی کنیم، امکان نجات زندگی و کاهش خطر آشفتگی‌هایی در مقیاس بزرگ، وجود دارد. به عنوان مثال به زلزله و سونامی اقیانوس هند در سال ۲۰۰۴ فکر کنید، که تخمین زده شد موجب مرگ بیش از ۲۰۰ هزار نفر و همچنین خسارت گسترده‌ای به اکوسیستم‌ها و جوامع محلی شد. ممکن است مدتی طول بکشد تا ایستگاه‌های ضدسونامی در نقطه نقطه‌ی سواحل داشته باشیم اما این پژوهش نشان می‌دهد که این امر می‌تواند امکان‌پذیر باشد و همچنین می‌تواند به طور بالقوه‌ای برای هر حادثه تنظیم شود.
"کادری” توضیح می‌دهد: «مکانیسم ارائه شده در اینجا می‌تواند برای دیگر پدیده‌های ژئوفیزیکی بسیار شدید در اقیانوس، مانند رانش زمین، فوران آتشفشانی، انفجار زیرآبی، و سقوط شهاب سنگ نیز اعمال شود. هرچند ممکن است مقیاس‌های دخیل در هر پدیده متفاوت باشد اما فرآیندهای فیزیکی زیربنایی آنها مشابه است.» جزئیات بیشتر این یافته‌ها در Heliyon منتشر شده است.
ارسال نظر
