هنوز ذهن برانکو را نخوانده‌ایم و به نظر می‌رسد پروفسور این بار پیچیده‌تر از آن شده که وارد افکارش شویم و بدانیم منظورش از همه تغییراتی که قبل از داربی در تیمش ایجاد کرد چه بوده است.
هنوز ذهن برانکو را نخوانده‌ایم و به نظر می‌رسد پروفسور این بار پیچیده‌تر از آن شده که وارد افکارش شویم و بدانیم منظورش از همه تغییراتی که قبل از داربی در تیمش ایجاد کرد چه بوده است.هنوز ذهن برانکو را نخوانده‌ایم و به نظر می‌رسد پروفسور این بار پیچیده‌تر از آن شده که وارد افکارش شویم و بدانیم منظورش از همه تغییراتی که قبل از داربی در تیمش ایجاد کرد چه بوده است. این تغییرات می‌توانست حکم تنبیه داشته باشد برای آنهایی که مقابل السد خوب نبودند؛ اینکه بدانند با کوچک‌ترین غفلتی شاید جای‌شان را در ترکیب اصلی از دست بدهند و اینقدرها هم که فکر می‌کنند موقعیت‌شان نزد سرمربی تیم محکم نیست. این تغییرات می‌توانست حکم احتیاط را هم داشته باشد؛ مثلا برای بیرانوند که نقش پررنگی در گل‌های خورده مقابل السد نداشت یا شجاع خلیل‌زاده که بازیکن محبوب سرمربی است. این تغییرات همچنین می‌توانست یک ریکاوری بدنی برای بازیکنان اصلی باشد تا تیم برای بازی استقلال در فرم بدنی مناسب باشد، دلیل تغییرات برانکو هر چه باشد حالا به سرگیجه‌های او افزوده است. شاید برانکو را در ذهن‌تان مربی‌ای تصور کنید که خیلی سخت از اصولش کوتاه می‌آید و طبق این فلسفه اگر بداند فلان بازیکن در آن پست بهترین است دیگر بعید است بازیکن دیگری برای آن پست شانس بازی داشته باشد اما حالا و بعد از بازی استقلال خوزستان شرایط تا حدودی تغییر کرده و پیچیده شده است.
مصلح علیه نیمکت‌نشینی
قبل از این شایان مصلح را بازیکن کاملی برای پرسپولیس نمی‌دانستیم. مدافع چپ بلند قدی که در فاز حمله خوب است، خوب جلو می‌رود، خوب سانتر می‌کند و حتی خوب سر می‌زند و می‌تواند در بازی مستقیم به کار تیم بیاید و گره‌گشایی کند. با تمام این محاسن او در فاز دفاع و وظیفه اصلی‌اش کوتاهی‌های بارزی داشت تا جایی که نمی‌توانست دست برانکو را بگیرد و اتفاقا در بدترین شکست مقابل الهلال یکی از بدترین‌ها بود. همین مصلح نه چندان متعادل مقابل استقلال خوزستان نمایشی فوق‌العاده ارائه کرد. هر چند تیم ویسی مجموعه‌ای بحران‌زده و رده ماقبل آخر جدول بود اما نمایش مصلح در این مسابقه را می‌شود با دقت بیشتری تماشا کرد و به این مهم رسید که او با این بازی دیگر از نیمکت‌نشینی‌های طولانی که اخیرا آزاردهنده‌تر هم شده بود، خسته شده و علیه این روال خسته‌کننده قیام کرده است. البته که برانکو هیچ وقت انصاری را در بازی مهمی مثل دیدار با استقلال بیرون نمی‌گذارد تا مصلح را به زمین بفرستد اما وقتی شرایط پیچیده شود، او مدافع چپی است که هم می‌تواند دروازه تیمش را نجات دهد و هم می‌تواند گل بزند؛ چه چیزی بهتر از این؟
چشم‌پوشی از محرمی، سخت‌ترین کار
با توجه به اینکه شجاع خلیل‌زاده مدافع مورد علاقه برانکو است و سیدجلال در نقش کاپیتان و لیدر تیم در پست خود رقیب ندارد پس چاره‌ای جز انتقال محمد انصاری به دفاع چپ نخواهد ماند. در این شرایط حسین ماهینی قاعدتا باید گزینه اول دفاع راست باشد اما چند هفته‌ای است محرمی شده همان بازیکن فوق‌العاده سال گذشته. بازیکن جوانی که اتفاقا در بازی‌های بزرگ مثل همین داربی تهران یا دیدارهای لیگ قهرمانان درخششی فوق تصور داشت و بیرون گذاشتنش از ترکیب سخت‌ترین کار به نظر می‌رسید. حالا این اتفاق دوباره برای برانکو رخ داده و گذشتن از صادق اصلا راحت نخواهد بود. انتقال ماهینی به خط میانی برای 4 مسابقه پیاپی باعث شد محرمی دوباره خودش را بشناسد و تبدیل به همان بازیکنی شود که می‌توان فیلمی از نفوذها و حرکات انفرادی‌اش را به صورت جدا‌گانه تحلیل و بررسی کرد و لذت برد. محرمی البته بدشانس بود که بازی با السد را به خاطر یک بیماری بدموقع از دست داد و از ابتدا در ترکیب بازی استقلال خوزستان قرار نگرفت اما برای داربی رقیب مستقیم ماهینی برای بازی در دفاع راست خواهد بود. حالا اگر برانکو بخواهد کمی احتیاط کند و درصد ریسک را پایین بیاورد از ماهینی که در دفاع استاندارد لازم را داشته بهره خواهد برد اما اگر بخواهد جناح چپ استقلال را آزار دهد از زوج دلپذیر فرشاد - صادق بهره خواهد گرفت و همین می‌تواند یک چالش ذهنی برایش باشد.
وقت رونمایی از زوج استاندارد فرا نرسیده؟
حتی اگر بپذیریم محسن ربیع‌خواه بازیکن منضبط، حرف‌گوش‌کن و بدون اضافه‌کاری است اما کمال کامیابی‌نیا و احمد نوراللهی هر دو کیفیت بالاتری نسبت به او دارند و قاعدتا باید جلوتر از او در ترکیب اصلی باشند. پرسپولیس برانکو بعد از رو آوردن به آرایش خطی در میانه میدان با زوج ربیع‌خواه- کمال شرایط نسبتا خوبی پیدا کرده بود که کامیابی‌نیا برای مدتی از دور خارج شد. زوج ماهینی- ربیع‌خواه البته دلپذیر نبود اما کار را پیش می‌برد. زوج نوراللهی-ربیع‌خواه هم خیلی کم امتحان شد و احمد بیشتر به‌عنوان بازیکن ذخیره در پست هافبک کناری به میدان رفت.
بازی با استقلال خوزستان فرصتی بود تا زوج ایده‌آل نوراللهی–کامیابی‌نیا به میدان بروند و البته نمایشی قابل قبول و استاندارد ارائه دهند. بدون شک برانکو نمی‌تواند چشم به قابلیت‌های هیچ کدام از این دو بازیکن که در فاز حمله و دفاع بالانس دارند ببندد و هر چقدر هم ربیع‌خواه را دوست داشته باشد حتما تا روز بازی با استقلال به این فکر خواهد کرد که با استفاده از زوج نوراللهی-کامیابی‌نیا چقدر به ارائه بازی دلخواهش و رسیدن به پیروزی قاطعانه نزدیک‌تر خواهد شد و این چالش ذهنی دیگری برای او خواهد بود.
نعمتی یا رسن؛ کدام‌شان شبیه ذخیره‌ها هستند؟
حتی اگر محسن مسلمان به خاطر شرایط انضباطی و درون‌تیمی از افکار برانکو خارج شده باشد (با در نظر گرفتن اینکه در 4 بازی اخیر حتی به عنوان تعویض سوم هم به میدان نرفته) بشار رسن و سیامک نعمتی ذخیره‌هایی هستند که با نمایش‌های قابل قبول و ظرفیت فنی بالای‌شان ذهن برانکو را به چالش دعوت کرده‌اند. بازی رفت با استقلال و نمایش رسن را به خاطر بیاورید که در نخستین داربی تهران با 21 سال سن چه فوتبالی بازی کرد و ستاره میدان بود. هر چند بشار بعد از بازگشت از اردوی تیم زیر 23 سال عراق از ترکیب اصلی دور شد اما توانایی‌های او آنقدر بالا هست که وقتی برانکو او را کنار احمدزاده روی دو کفه ترازو بگذارد به سوی چشمانش برای اینکه دقیقا بداند کدام‌یک سنگین‌تر شده و پایین‌تر رفته بی‌اعتماد شود و شک کند. این اتفاق درباره جناح چپ هم صادق است با این تفاوت که رقیب نعمتی در این پست بازیکن ملی‌پوش و کاملی به نام وحید امیری است. در واقع نعمتی هم مثل مصلح بدشانس است که رقیبش بازیکنی کامل، بدون نوسان و در خدمت تیم است که اتفاقا خلاقیت بالایی دارد و جزو 3 بازیکن برتر تیم طی 2 فصل اخیر بوده است. با این حال آنچه نعمتی در دو، سه بازی اخیر نشان داده می‌تواند برانکو را به چالش تازه‌ای دعوت کند؛ اینکه مثلا اگر منشا روی فرم نبود یا در بازی بزرگ کارآیی لازم را نداشت سیامک مهره مناسبی برای قرار گرفتن کنار علیپور در خط آتش است و می‌تواند رقابتی تازه با مهاجم نیجریه‌ای و صمیمی‌ترین دوستش آغاز کند.
ارسال نظر
