در سال‌های اخیر تلاش‌های جدیدی برای سفر دوباره انسان به ماه آغاز شده و تلاش می‌شود پایگاهی در تنها قمر زمین ساخته شود. به اعتقاد پژوهشگران این پایگاه می‌تواند محل سوخت‌گیری و سکوی پرتاب انسان برای سفرهای فضایی باشد.
در سال‌های اخیر تلاش‌های جدیدی برای سفر دوباره انسان به ماه آغاز شده و تلاش می‌شود پایگاهی در تنها قمر زمین ساخته شود. به اعتقاد پژوهشگران این پایگاه می‌تواند محل سوخت‌گیری و سکوی پرتاب انسان برای سفرهای فضایی باشد.به‌تازگی سازمان فضایی ناسا سفرهای فضایی میان‌سیاره‌ای را در کانون توجه خود قرار داده و در همین راستا، دولت ایالات‌متحده آمریکا در اکتبر ۲۰۱۷ (مهر ۱۳۹۶) اعلام کرد که هدف اصلی این کشور، تبدیل‌شدن به قطب اصلی و پیشرو در سفرهای فضایی است. ازجمله مهم‌ترین اهداف اعلام‌شده در این برنامه، سفر به ماه و انجام نخستین مأموریت اعزام انسان به مریخ است.
وزیر بازرگانی ایالات متحده، «ویلبر راس» (Wilbur Ross) هم در این مورد گفته است: «موفقیت‌های آینده ما تا حد زیادی به رفتن به ماه، تبدیل این قمر به یک ایستگاه سوخت‌گیری و ایجاد یک کلنی در آن بستگی دارد. من اعتقاد دارم میزان موفقیت طرح‌های فضایی ما بستگی مستقیمی به پروژه تبدیل ماه به یک ایستگاه سوخت‌گیری دارد و به‌این‌ترتیب، ما می‌توانیم از این محل به‌عنوان ایستگاهی برای سفرهای فضایی دورتر استفاده کنیم. نقشه موردنظر ما در این مسیر نیز شکستن لایه‌های یخ موجود در ماه باهدف تجزیه آن‌ها به هیدروژن و اکسیژن برای تولید سوخت است.»
بر اساس سناریویی که وزیر بازگانی آمریکا ارائه می‌دهد، راکت‌های فضاپیما از زمین به‌جای سفر مستقیم به دیگر سیارات، ابتدا به ماه سفر می‌کنند و پس از توقفی کوتاه و پر کردن مخازن سوخت، بخش دوم مأموریت خود را به مقصد مریخ یا بخش‌های دوردست فضا انجام می‌دهند. پرواز ثانویه بسیار ساده‌تر از پرواز نخستین از زمین خواهد بود، زیرا ماه اتمسفر ندارد و علاوه بر آن، میزان نیروی جاذبه ماه بسیار کمتر از زمین است.
دولت ایالات‌متحده علاوه بر برنامه تبدیل ماه به یک ایستگاه پایلوت برای سفرهای فضایی، قصد دارد اداره و بهره‌برداری از ایستگاه فضایی بین‌المللی را نیز به بخش خصوصی واگذار کند. دلیل اصلی این موضوع نیز هزینه‌های سرسام‌آور تعمیر و نگهداری ایستگاه بین‌المللی فضایی است که بالغ‌بر میلیون‌ها دلار در سال است و درصورتی‌که این هزینه از گردن سازمان فضایی آمریکا برداشته شود، می‌توان بودجه آن را صرف پژوهش‌ها و پروژه‌های جدید فضایی کرد.
ویلبر راس در مورد نحوه خصوصی‌سازی ایستگاه بین‌المللی فضایی گفت: «درصورتی‌که قرار شود ایستگاه بین‌المللی فضایی به بخش خصوصی واگذار شود و شرکت‌های خصوصی راکت‌های اختصاصی خود را برای ارسال ماهواره‌هایشان به این ایستگاه بفرستند، قوانین و مقررات زیادی باید وضع و تصویب شوند. در صورت نیاز، باید ابزارهایی برای نگهداری از بقایای زباله‌های فضایی نیز در اختیار داشته باشیم.»
او در ادامه توضیحات خود بر این موضوع تأکید کرد که هرچه بر میزان ماهواره‌ها و تجهیزات فضایی افزوده شود، دیر یا زود بخشی از آن‌ها به پایان عمر خود می‌رسند و از رده خارج می‌شوند؛ موضوع بسیار مهمی که باید برای آن فکری کرد.
شورای ملی فضایی ایالات‌متحده (NSC) که به‌تازگی تجدید ساختار کرده است و جلسات خود را تشکیل می‌دهد، اخیرا دومین نشست عمومی خود را در ماه فوریه (بهمن) برگزار کرد. ویلبر راس از اعضای این شورا اعلام کرد که در آخرین نشست، تصمیم گرفته شد تا برای اصلاحات متعددی ازجمله صدور مجوز برای فضاپیماها، ادغام دفاتر و ایجاد توصیه‌هایی برای کنترل صادرات، راهکارهایی مفید ارائه شوند.
در حال حاضر، فضاپیماهای تجاری که در کشور دیگری فرود می‌آیند، مشمول قوانین صادرات ایالات‌متحده محسوب می‌شوند و هزینه‌های مرتبط با این سیاست، اعتراض شرکت‌های فضایی را به همراه داشته است.
در این میان، سیاست‌گذاری و هدایت این مسیر توسط شورای ملی فضایی بسیار بااهمیت است و اگر ایالات‌متحده بخواهد به این اطمینان برسد که سازمان‌هایی مانند ناسا و شرکت‌هایی مانند SpaceX می‌توانند راه را برای رسیدن به مقاصد دوردست فضایی هموار کنند، تنها از طریق شورا می‌توان سیاست‌های جدیدی را ایجاد کرد که ضامن تأمین نیازهای این شرکت‌ها باشد.
ارسال نظر
