مجریان خودسر يا مأموران معذور!/ صدا و سيما مرز فكري خود با برخی مجريانش را مشخص كند

به نظر مي رسد سازمان صدا و سيما به عنوان يك رسانه دولتي بايد در نگرش روابط با مجريانش و نحوه فعاليت آن ها در اين سازمان اندكي تجديدنظر كند.

اين مطلب را از آن جهت مطرح مي كنيم كه امروز شاهديم برخي افراد بي نام و نشان وارد اين سازمان عريض و طويل شده و پس از چند سال كه آنتن هاي تلويزيوني را در اختيار دارند و به اجراي برنامه مي پردازند، به سرعت تبديل به صاحب نظراني در همه عرصه ها مي شوند و به خود اجازه مي دهند براي اين سازمان هزينه ايجاد كنند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی تدبیر و امید؛در اين گزارش قصد نداريم صدا و سيما را زير تيغ انتقاد خود قرار دهيم اگرچه به اين سازمان هم نقدهاي جدي در زمينه نوع همكاري با مجريانش وارد است؛ تنها تلاش مي كنيم به گوشه اي از رفتار اخير يكي از مجريان اين مجموعه كه به عنوان شاعر و طنزپرداز هم معروف است بپردازيم.

واقعيت اين است كه مجريان صدا و سيما هركدام با استفاده از فضا، امكانات و سرمايه اي كه اين سازمان در اختيار آن ها نهاده، مطرح مي شوند، رشد مي كنند و در جامعه به عنوان افرادي شناخته شده محسوب مي شوند؛ آن ها تمام اين موفقيت را مديون سازماني هستند كه با پول و سرمايه مردم اداره مي شود، سازماني كه بنابه گفته صاحب نظران چندين برابر بيش از شبكه هاي تلويزيوني مطرح و بين المللي در جهان، بودجه دريافت كرده و نيروي انساني در اختيار دارد اما در مقياسي بسيار پايين تر مي تواند تأثيرگذار باشد؛ اما برخي از آقايان و خانم هاي مجري كه سال ها با استفاده از آنتن زنده تلويزيون كليشه هاي منحصر به فردي براي خود ايجاد مي كنند، چندان به سازمان دولتي و ملي محل فعاليت خود نيز تعصبي نشان نداده و دست كم در برخي موارد كاملاً با شعارهاي مديران اين سازمان زاويه داشته اند.

يك روز فيلم حضور يكي از آن ها در ميهماني هاي آنچناني شبانه منتشر مي شود، روزي ديگر يكي ديگر در محفل خصوصي، چهره هاي سياسي، ورزشي و شناخته شده را مورد تمسخر قرار داده و ممنوع التصوير مي شود و روز ديگر يكي ديگر در آن سوي مرزها وزش باد حجابش را حين نوشيدن آشكار مي كند.

اما همه داستان به اينجا ختم نمي شود؛ تعدادي هم هستند كه در مقابل دوربين ها اظهاراتي بر زبان مي آورند و حرف هايي مي زنند كه اگر نظر رسمي سازمان صدا و سيما باشد واقعاً مي توان تنها تأسف خورد كه مجموعه اي در كشور وجود دارد كه از بيت المال مردم ارتزاق مي كند و برعليه نهادها و سازمان هاي مردمي و اموال ملي سخن پراكني مي كند. چند سال پيش يكي از همين مجريان كه بعدها اخباري از نقش داشتن او در موضوع املاك نجومي منتسب به شهرداري تهران نيز در رسانه ها منتشر شد، يك خودرو ارزان قيمت داخلي را با سربازان داعش در يك كفه ترازو گذاشت و گفت كه اين دو به يك اندازه آدم   مي كشند! اين سخن، آن روز با واكنش تند محافل صنعتي و كارشناسي كشور مواجه شد، اما جالب تر اين كه همين فرد چندي بعد به عنوان خبرنگار رسمي صدا و سيما راهي ايالات متحده شد و در واقع ترفيع شغلي گرفت.

هفته قبل هم يكي ديگر از همين مجريان در برنامه طنز خود، همان خودرو را با يك حيوان مقايسه كرد و سخناني بي مايه بر زبان راند كه مخاطب را خجالت زده و شرمنده مي كرد؛ اگر اين افراد، گمان مي كنند مخاطبان برنامه هاي تلويزيون، خواستار چنين ادبيات و طنازي هاي زشتي هستند كه با اشتياق، اين گونه نمك پراكني مي كنند بايد بدانند كه سخت در اشتباه هستند؛ مخاطبي كه پاي گيرنده تلويزيوني خود مي نشيند خواستار شنيده شدن صدا و ديده شدن نظراتش در اين مجموعه است و نه اظهارنظر شخصي يك مجري كه اين چنين خودروي جمع كثيري از مردم ايران را با يك چهارپا مقايسه كرده و مستقيم و غيرمستقيم شخصيت و غرور مالكان آن را هدف قرار مي دهد.

اين افراد با چنين هنرنمايي هايي در مقابل دوربين ها، یا خودسرانه، ديدگاه هاي شخصي خود را تنها با هدف كسب شهرت بيشتر، دنبال كننده بيشتر در فضاي مجازي و كسب لايك مطرح مي كنند و يا بيان كننده افكار و سلائق مديران خود در سازمان هستند؛ البته سابقه خودسري و خودبرتر بيني برخي از آنان را تنها بايد پاي اين موضوع گذاشت كه آن ها ديدگاه هاي شخصي خود را مطرح مي كنند و خداي ناكرده سازمان صدا و سيما هرگز به دنبال تضعيف صنعت كشور نبوده است.

اما مسئولان سازمان صدا و سيما بهتر است بدانند با در اختيار قراردادن آنتن به اين افراد براي چنين هنرنمايي هايي، در واقع روز به روز سطح مخاطبان شان را پايين تر مي آورند و نه تنها انبساط خاطري براي مردم فراهم نكرده و دردي از دردهاي آنان را دوا نمي كنند، بلكه مخاطبان ترجيح مي دهند حرف هاي جدي تر، آموزنده تر و اثرگذارتر را از شبكه هاي اجتماعي دنبال كنند، پس چه خوب است كه آن ها مرزبندي خود را با نظر مجريان برنامه هاي تلويزيوني اعلام كنند و موضعي شفاف درخصوص بسياري از مسائل مطرح شده از جمله موضوع صنعت داخلي بگيرند و تا مجريان اين سازمان هم بيش از اين احساس برخورداري از يك حاشيه امن را نداشته باشند و گمان نكنند اين سازمان حاضر است براي هر اظهارنظر غيركارشناسانه هزينه بپردازد.