سفر بشر به خارج از سامانه خورشیدی با استفاده از شیوه‌ها و فناوری‌های موجود به سوی نزدیک‌ترین ستاره به زمین یعنی پروکسیما قنطورس، ۱۰۰۰ سال طول خواهد کشید.
سفر بشر به خارج از سامانه خورشیدی با استفاده از شیوه‌ها و فناوری‌های موجود به سوی نزدیک‌ترین ستاره به زمین یعنی پروکسیما قنطورس، ۱۰۰۰ سال طول خواهد کشید.اما از زمانی که دانشمندان به وجود سیاره‌ای در مدار این ستاره پی برده‌اند که از قابلیت سکونت برخوردار است، اشتیاق بیشتری به محقق ساختن سفرهای میان‌ستاره‌ای پیدا کرده‌اند. گیلوم آنگلاد-اسکود از اعضای تیم اکتشاف سیاره پروکسیما می‌گوید این کشف بسیار وسوسه‌انگیز است، اکنون که می‌دانیم سیاره‌ای آنجاست، می‌توانیم خلاقانه‌تر عمل کنیم. می‌توانیم راه‌حل‌هایی بیابیم، شاید کاوشگرهای میان‌ستاره‌ای ارسال کنیم یا فضاپیمایی ویژه برای بررسی این سیاره اختراع کنیم.
با این همه فاصله ۴٫۲ سال نوری که میان زمین و پروکسیما قرار دارد برای کاوشگران فضا فاصله‌ای ترسناک است، و همین فاصله می‌تواند در یافتن راه‌حلی برای غلبه بر آن تاخیری طولانی بیاندازد. برخی از مشتاقان سفرهای فضایی نسبت به سفرهای میان‌ستاره‌ای بسیار خوش‌بین‌اند و معتقدند اگر قدم اول را هم‌اکنون برداریم، می‌توانیم سال ۲۱۰۰ به پروکسیما قنطورس برسیم. دیگر متخصصان مانند مارکوس یونگ محقق لابراتوار پژوهشی نیروی هوای آمریکا اما کاملا ناامید هستند: هیچ راه عملی برای سفرهای میان‌ستاره‌ای وجود ندارد. شاید ایده‌های مختلفی وجود داشته‌باشند که در نگاه اول عملی به نظر آیند، اما با کمی بررسی به سرعت به غیرعملی بودن آنها پی خواهید برد.
اما یونگ در عین حال معتقد است دانشمندان باید به مطالعه روی مشکلاتی که در مسیر سفرهای میان‌ستاره‌ای وجود دارند ادامه دهند. ایده‌های مختلفی برای خروج از سامانه خورشیدی وجود دارد، از جمله راکت‌های هم‌گداختی که توسط شرکت‌های وابسته به ناسا در دست بررسی قرار دارند. با این همه تشعشعات ناشی از این راکت‌ها سمی‌تر از آن هستند که انسان بتواند با آنها سفر کند.
استفاده از بادبان‌های خورشیدی راه‌حل دیگری است که مطرح شده و برخی معتقدند با کمک لیزر می‌توان به سرعت آنها افزود. این رویکردی است که پروژه‌ای به نام استارشات(Breakthrough Starshot) در پیش گرفته‌است، اما هدف این پروژه ارسال کاوشگرهای کوچک به این ستاره دورافتاده است. حتی اگر فضاپیمایی وجود داشته باشد که بتواند با سرعتی برابر ۱۰ تا ۲۰ درصد از سرعت نور حرکت کند، هنوز مشکل مواجه شدن با آسیب‌های نشای از برخورد با ذرات فضایی وجود دارد.
اما یونگ در عین حال معتقد است دانشمندان باید به مطالعه روی مشکلاتی که در مسیر سفرهای میان‌ستاره‌ای وجود دارند ادامه دهند. ایده‌های مختلفی برای خروج از سامانه خورشیدی وجود دارد، از جمله راکت‌های هم‌گداختی که توسط شرکت‌های وابسته به ناسا در دست بررسی قرار دارند. با این همه تشعشعات ناشی از این راکت‌ها سمی‌تر از آن هستند که انسان بتواند با آنها سفر کند.
استفاده از بادبان‌های خورشیدی راه‌حل دیگری است که مطرح شده و برخی معتقدند با کمک لیزر می‌توان به سرعت آنها افزود. این رویکردی است که پروژه‌ای به نام استارشات(Breakthrough Starshot) در پیش گرفته‌است، اما هدف این پروژه ارسال کاوشگرهای کوچک به این ستاره دورافتاده است. حتی اگر فضاپیمایی وجود داشته باشد که بتواند با سرعتی برابر ۱۰ تا ۲۰ درصد از سرعت نور حرکت کند، هنوز مشکل مواجه شدن با آسیب‌های نشای از برخورد با ذرات فضایی وجود دارد.
همچنین بشر باید راهی برای کاستن از سرعت فضاپیما در زمان نزدیک‌شدن به ستاره بیابد، نکته‌ای که ایلان ماسک در مصاحبه‌اش به آن اشاره کرده است. ماسک معتقد است این سفر عملی است، اما در حال حاضر هدفی نشدنی به شمار می‌رود. ماسک معتقد است اگر شانسی برای فرستادن تجهیزات به دیگر سیاره‌ها وجود داشته باشد، باید از آن برای تبدیل کردن خود به تمدنی چند سیاره‌ای استفاده کنیم، این باید قدم بعدی ما باشد.
ارسال نظر
