سرمربی استقلال هئیه بزرگی را به تیم آبی پوش پایتخت داد.
سرمربی استقلال هئیه بزرگی را به تیم آبی پوش پایتخت داد.خصیصه ویژه مربیان آلمانی، نظم و دیسیپلین‌شان است اما درباره شفر می‌توانیم به یک ویژگی دیگر نیز اشاره کنیم. همین ثباتی که شفر به استقلال هدیه کرده، مهم‌ترین خصیصه مردی است که کمتر در ترکیب اصلی دست می‌برد و بیشتر از هر مربی دیگری به بازیکنان مورد نظرش اطمینان می‌کند. نمونه‌ای از این دست را در پرسپولیس هم می‌بینیم. برانکو با تکیه بر همین ثبات، پرسپولیس را به هماهنگی رسانده و کمتر می‌بینیم ترکیب این تیم با تغییرات بزرگ مواجه شود. هماهنگی ویژه بازیکنان استقلال، نتیجه تلاش وینفرد شفر و ایستادگی او مقابل انتقادها است. با ادامه این روش، استقلال روزهای بهتری را سپری خواهد کرد. بخصوص که هر بازی می‌تواند درصد هماهنگی بازیکنان را بالاتر ببرد و استقلال را به کسب رده‌ای ویژه در بالای جدول کمک کند.
شاید اگر هر مربی دیگری جای وینفرد شفر بود، بعد از شهرآورد 85 تغییری در خط دفاع استقلال به وجود می‌آورد. روی گل پرسپولیس، مجید حسینی محو شد تا گادوین منشا ضربه سر بزند و روزبه چشمی هم علی علیپور را متوقف کرد تا داور سوت خود را به نشانه اعلام خطای پنالتی به صدا در بیاورد. 2 اشتباه از سوی 2 مدافع مرکزی استقلال، نتیجه‌اش شد یک گل و در نهایت یک شکست تلخ برای استقلال.
شفر برای خروج از بحران، درست برخلاف علیرضا منصوریان عمل کرد. او دست به ترکیب اصلی استقلال نزد. آن هم در شرایطی که رسانه‌ها و حتی پیشکسوتان باشگاه استقلال از تصمیم‌های او خرده می‌گرفتند. بخصوص درباره پست بازی روزبه چشمی که همه می‌گفتند شفر باید از او در مرکز خط هافبک استفاده کند و نه قلب خط دفاع.
مرد آلمانی اما برخلاف همه این انتقادها، مسیر خودش را رفت. او از چشمی در همان پست دفاع مرکزی استفاده کرد و البته مجید حسینی را از ترکیب خارج نکرد. وریا غفوری را در سمت راست خط دفاع قرار داد – البته بعد از پایان دوران مصدومیت – و از زکی‌پور یا نورافکن در سمت چپ خط دفاع بهره برد. همین ثبات در خط دفاع، نتیجه‌ای درخشان برای شفر و استقلال به همراه داشت. بسته ماندن دروازه در 7 بازی و رسیدن به رکوردی که سال‌ها قبل وحید طالب‌لو آن را در استقلال ثبت کرده بود.
پژمان منتظری شرایط بازی را به دست آورده و لئوناردو پادوانی هم روی نیمکت حضور دارد. اگر منصوریان به جای شفر بود، نام پادوانی یا منتظری را در ترکیب اصلی می‌نوشت و پست چشمی را تغییر می‌داد. شفر اما اعتقادی به نام‌ها ندارد و برای او مهم نیست رسانه‌ها چه می‌گویند یا پیشکسوت‌ها از چه چیزی انتقاد می‌کنند. او دل بسته به زوج چشمی- حسینی و نتیجه‌اش را هم می‌بیند. درست مثل درون دروازه که پس از استفاده از حسین حسینی و گذر از نام رحمتی به یک رکورد ویژه رسیده و البته یک دروازه‌بان سرپنجه را نیز به فوتبال ایران معرفی کرده است.
شفر نه تنها درون دروازه و خط دفاع که در باقی خطوط نیز ثبات را با خود به استقلال آورد. ثباتی که گمشده استقلال در زمان حضور منصوریان روی نیمکت بود. جایی که سرمربی سابق استقلال برای هر بازی، تغییرات بسیاری در ترکیب اصلی به وجود می‌آورد و همین یکی از دلایل تولد بحرانی عظیم در این تیم بود.
کافی است به ترکیب استقلال از ابتدای فصل تا زمانی که منصوریان روی نیمکت حضور داشت نگاهی بیندازید. برای هر بازی، منصوریان استقلال را با چند تغییر به زمین می‌فرستاد و هیچ بازیکنی نمی‌دانست آیا برای بازی بعد در ترکیب اصلی است یا نه.
به ترکیب خط هافبک و حمله استقلال در بازی‌های اخیر توجه کنید. امید ابراهیمی، فرشید باقری، سرور جباروف، داریوش شجاعیان، فرشید اسماعیلی و علی قربانی. گاهی اوقات هم فرصت بازی به مهدی قائدی یا محسن کریمی در ترکیب اصلی می‌رسد. البته کمتر از تعداد انگشت‌های یک دست.
در ترکیب استقلال، کمتر می‌بینیم که چند تغییر نسبت به بازی قبل به وجود بیاید. شاید حداکثر شفر با یک یا 2 تغییر استقلال را به زمین بفرستد. تغییراتی اجباری و شاید هم تاکتیکی که چندان به چشم نمی‌آید. همین ثبات استقلال را از بحران خارج کرده و این تیم را به منطقه امن جدول و نیمه بالایی آن رسانده است.
شاید اگر شفر هم مثل منصوریان، اعتقادی به ثبات نداشت حال و روز استقلال حالا هم مثل گذشته بحرانی بود و این تیم نمی‌توانست روان و با برنامه بازی کند. استقلال با تکیه بر همین ثبات در ترکیب اصلی، فوتبالی تاکتیکی و مبتنی بر نظم را به نمایش می‌گذارد و برای تک تک دقایق بازی یک هدف را دنبال می‌کند.
منبع: ایلنا
ارسال نظر
