نوع حمله فيلم به احمدي‌نژاد سطحي است. نشان دادن تصاوير مربوط به كليه‌فروشي و گذاشتن نريشن صحبت‌هاي رئيس‌جمهور سابق درباره نبود مشكل اقتصادي، پيش پا افتاده‌ترين راه براي زدن يك شخصيت سياسي است، چون بي‌محل و بدون مناسبت به فيلم تحميل شده است.
روزنامه جوان در نقدی تند فیلم «عصبانی نیستم» را اثری ضدمردمی و ضدقومیتی توصیف کرد.در نقد روزنامه جوان از فیلم «عصبانی نیستم» آمده است:
«عصباني نيستم» روايت يك دانشجوي به اصطلاح ستاره‌دار با نام «نويد»(با بازي نويد محمدزاده) است كه با قهر دانشگاه و جامعه مواجه مي‌شود. او از شهرستان براي تحصيل به تهران آمده، اما به خاطر فعاليت‌هاي سياسي خود از دانشگاه اخراج مي‌شود. به يكي از همكلاسي‌هاي خود علاقه‌مند مي‌شود و تصميم به ازدواج با هم دارند، اما چون يك دانشجوي ستاره‌دار و اخراجي است، هيچ‌جا به او كار نمي‌دهند. «عصباني نيستم» برخلاف اسمش فيلمي با تدوين عصبي و تصاوير مغشوش است كه در آن آدم‌ها، به اجبار فيلمساز - و نه منطق درام- از ابتدا تا انتهاي فيلم به جان هم مي‌افتند و قصد كشتن يكديگر را دارند. تنها در يك فيلمفارسي مبتذل و زير صفر است كه مي‌بينيم جوان عصبي به رقيب عشقي خودش حمله مي‌كند، او را از ماشين بيرون مي‌اندازد و به باد كتك مي‌گيرد، بي‌آنكه حتي يك نفر جلوي اين كتك‌كاري را بگيرد يا حتي بايستد براي تماشا! رابطه نويد و ستاره قانع كننده نيست.
چرا نويد براي رسيدن به ستاره اين همه اضطراب دارد و چرا ستاره براي رسيدن به نويد، بي‌پولي و اوباش‌منشي او را به جان مي‌خرد؟ در فيلم تنها همين را مي‌بينيم كه نويد سر كلاس دانشگاه در حال خواندن يك بيانيه سياسي است و ستاره به او اعتراض مي‌كند كه چرا پشت آدم‌هاي بزرگ، خودش را مخفي مي‌كند و حرف خودش را صراحتاً نمي‌زند. بعد از اين صحنه، نويد و ستاره را مي‌بينيم كه عاشق هم شده‌اند! فيلم از پاسخ به اينكه نويد و ستاره به رغم اختلاف طبقاتي و فرهنگي و جغرافيايي و قومي چرا اين همه به هم دلباخته شده‌اند، ناتوان است. نويد بيش از آنكه شمايل قهرماني را كه به جنگ مشكلات مي‌رود،داشته باشد، ضدقهرماني است پرخاشگر و جامعه‌ستيز با حركاتي هيستريك و بيمار‌گونه. بازنمايي دردهاي اجتماعي فيلم در حد گزارش‌هاي نازل تلويزيوني است.
همه‌چيز در حد بيانيه مطرح مي‌شود. نوع حمله فيلم به احمدي‌نژاد سطحي است. نشان دادن تصاوير مربوط به كليه‌فروشي و گذاشتن نريشن صحبت‌هاي رئيس‌جمهور سابق درباره نبود مشكل اقتصادي، پيش پا افتاده‌ترين راه براي زدن يك شخصيت سياسي است، چون بي‌محل و بدون مناسبت به فيلم تحميل شده است. مثل تصاوير «سبز» فيلم كه كشيدن چك بي‌محل براي جشنواره‌هاي غربي است. اما از همه بدتر، نگاه توهين‌آميز و وقيح اين فيلم به مردم و جامعه امروز ايران است. «عصباني نيستم» نماد و نمود تمام‌عيار يك فيلم ضدمردمي و ضدقوميتي است. فقط كافي است در مورد شخصيت‌پردازي كرد‌ها در اين فيلم تأمل كنيم. در فيلم تنها دو كاراكتر كرد وجود دارد؛ يكي دلال و مفسد اقتصادي و ديگري - نويد- يك روان‌پريش كف كرده و متنفر از آدم‌ها - مثل خود فيلم- است.
ارسال نظر
