تلاش آمریکا برای به زانو در آوردن اردوغان بر روی قضیه تاجر ترکیه ایرانی، رضا ضراب، متمرکز شده است.
المیادین نوشت: مشکل اصلی در برابر تبلور شکل نهایی راه حل سوریه در این است که ایالات متحده آمریکا و هم پیمان سعودی اش تا این لحظه راه ورودی به آینده سوریه برای خود نیافته اند. دستاوردهای میدانی، حق ترسیم سناریوی پایانی بحران سوریه را به محور مقاومت، روسیه و ترکیه داده است و با وجود حضور آمریکا از طریق نیروهای قسد در سوریه، تا کنون ایالات متحده موفق به جلوگیری از گرایش هر چه بیشتر اردوغان به سوی مسکو و تهران نشده است.
کمی پیش از آغاز دور جدید مذاکرات ژنو سوریه، عربستان سعودی سطح تشنج و تنش در خطابش در خصوص ایران و سوریه را افزایش داد و به موازات این موضع گیری، ریاض بار دیگر نغمه برکناری بشار اسد بعنوان پیش شرطی برای راه حل بحران سوریه را سر می دهد.
در این شرایط، برای بستن در بحران و آغاز مرحله اجرای توافقهای پیش بینی شده،بویژه در مورد بازسازی سوریه، نیاز به زمان بیشتری است.
دو طرف آمریکایی و سعودی هر یک با ابزارهای خود برای ممانعت از رسیدن راه حلی بین حکومت سوریه و معارضان در زمانی مشخص، تلاش می کنند و در همین راستا از گزینه فشار بر اردوغان استفاده می کنند تا از بهبود روابط وی با تهران و مسکو جلوگیری نمایند.
در همین سیاق، پنتاگن به سرعت پایبندی ترامپ به توقف کمکهای نظای آمریکا به نیروهای دموکرات سوریه را انکار کرد و این مساله بر ادامه استفاده آمریکایی ها از مترسک کردی علیه اردوغان، دولت سوریه و هم پیمانان آن، دلالت دارد؛بویژه آنکه مترسک داعش اخیرا سرنگون و بی تاثیر شده است.
در همین رابطه، مطرح شدن دوباره دخالت اردوغان و نزدیکان وی در پرونده های داخلی فساد در ترکیه، مساله ای عجیب نیست. اینجا باید به تفصیلی بسیار مهم توجه کنیم مبنی بر اینکه فشار آمریکا بر ادوغان ضرورتا به اراده ترامپ و نگاه جدید وی به منطقه مربوط نیست؛ بلکه در واقع فشار دولت عمیقتر واشنگتن است که هدف اصلی آن، بازپس گیری ترکیه از دست پوتین است. بنابراین، براساس این منطق، موضع اردوغان در مقابل فضای داخلی ترکیه، مشابه وضع ترامپ در داخل آمریکاست.
در این میان، اردوغان مکرّراً دور زدن تحریمهای آمریکا علیه ایران را انکار می کند تا باعث خشم بیشتر ایالات متحده نشود. از سوی دیگر، رئیس جمهور ترکیه تلاش می کند از جوّ ایجاد شده برای افزایش دستاوردهای خود در روابط با روسیه و ایران استفاده کند؛ از این رو، در سخنانی اظهار داشت:جهان، فقط آمریکا نیست و ترکیه منافع مشترکی با ایران و همینطور با اروپایی ها دارد.
تلاش آمریکا برای به زانو در آوردن اردوغان بر روی قضیه تاجر ترکیه ایرانی، رضا ضراب، متمرکز شده است؛ کسی که دادگاه آمریکا در چهارشنبه گذشته وی را متهم به اجرای یک نقشه بین المللی گسترده پولشویی، با هدف کمک به ایران برای دور شدن از تحریمهای آمریکایی، کرده است.
اما چرا ترکیه به میدان تمرکز ها تبدیل شده است؟ برای پاسخ به این سوال، لازم است به گزینه های آمریکا در سوریه اشاره کنیم؛ تکیه ایالات متحده به ارتش آزاد، در ابتدای بحران با سقوط نیروهای مسلح حمص، ساقط شد، سپس جبهه النصره و شرکای آن در شمال سوریه سرنگون شدند و در پایان راه، داعش به کلی در سوریه سقوط کرد و تلاش مشترک ایران و عراق، آخرین آرزوهای واشنگتن برای بهره گیری از داعش در عراق را ساقط کرد.
در این شرایط، جز ترکیه، دریچه ای برای آمریکا باقی نمانده بود، که تفاهمهای ایرانی-روسی-ترکی، این دریچه را نیز مسدود کرد. البته از ضربه قوی شکست طرح دولت مستقل کردی در شمال عراق، به برنامه های آمریکا در مورد کردها، نیز نباید غافل شد.
کمی پیش از آغاز دور جدید مذاکرات ژنو سوریه، عربستان سعودی سطح تشنج و تنش در خطابش در خصوص ایران و سوریه را افزایش داد و به موازات این موضع گیری، ریاض بار دیگر نغمه برکناری بشار اسد بعنوان پیش شرطی برای راه حل بحران سوریه را سر می دهد.
در این شرایط، برای بستن در بحران و آغاز مرحله اجرای توافقهای پیش بینی شده،بویژه در مورد بازسازی سوریه، نیاز به زمان بیشتری است.
دو طرف آمریکایی و سعودی هر یک با ابزارهای خود برای ممانعت از رسیدن راه حلی بین حکومت سوریه و معارضان در زمانی مشخص، تلاش می کنند و در همین راستا از گزینه فشار بر اردوغان استفاده می کنند تا از بهبود روابط وی با تهران و مسکو جلوگیری نمایند.
در همین سیاق، پنتاگن به سرعت پایبندی ترامپ به توقف کمکهای نظای آمریکا به نیروهای دموکرات سوریه را انکار کرد و این مساله بر ادامه استفاده آمریکایی ها از مترسک کردی علیه اردوغان، دولت سوریه و هم پیمانان آن، دلالت دارد؛بویژه آنکه مترسک داعش اخیرا سرنگون و بی تاثیر شده است.
در همین رابطه، مطرح شدن دوباره دخالت اردوغان و نزدیکان وی در پرونده های داخلی فساد در ترکیه، مساله ای عجیب نیست. اینجا باید به تفصیلی بسیار مهم توجه کنیم مبنی بر اینکه فشار آمریکا بر ادوغان ضرورتا به اراده ترامپ و نگاه جدید وی به منطقه مربوط نیست؛ بلکه در واقع فشار دولت عمیقتر واشنگتن است که هدف اصلی آن، بازپس گیری ترکیه از دست پوتین است. بنابراین، براساس این منطق، موضع اردوغان در مقابل فضای داخلی ترکیه، مشابه وضع ترامپ در داخل آمریکاست.
در این میان، اردوغان مکرّراً دور زدن تحریمهای آمریکا علیه ایران را انکار می کند تا باعث خشم بیشتر ایالات متحده نشود. از سوی دیگر، رئیس جمهور ترکیه تلاش می کند از جوّ ایجاد شده برای افزایش دستاوردهای خود در روابط با روسیه و ایران استفاده کند؛ از این رو، در سخنانی اظهار داشت:جهان، فقط آمریکا نیست و ترکیه منافع مشترکی با ایران و همینطور با اروپایی ها دارد.
تلاش آمریکا برای به زانو در آوردن اردوغان بر روی قضیه تاجر ترکیه ایرانی، رضا ضراب، متمرکز شده است؛ کسی که دادگاه آمریکا در چهارشنبه گذشته وی را متهم به اجرای یک نقشه بین المللی گسترده پولشویی، با هدف کمک به ایران برای دور شدن از تحریمهای آمریکایی، کرده است.
اما چرا ترکیه به میدان تمرکز ها تبدیل شده است؟ برای پاسخ به این سوال، لازم است به گزینه های آمریکا در سوریه اشاره کنیم؛ تکیه ایالات متحده به ارتش آزاد، در ابتدای بحران با سقوط نیروهای مسلح حمص، ساقط شد، سپس جبهه النصره و شرکای آن در شمال سوریه سرنگون شدند و در پایان راه، داعش به کلی در سوریه سقوط کرد و تلاش مشترک ایران و عراق، آخرین آرزوهای واشنگتن برای بهره گیری از داعش در عراق را ساقط کرد.
در این شرایط، جز ترکیه، دریچه ای برای آمریکا باقی نمانده بود، که تفاهمهای ایرانی-روسی-ترکی، این دریچه را نیز مسدود کرد. البته از ضربه قوی شکست طرح دولت مستقل کردی در شمال عراق، به برنامه های آمریکا در مورد کردها، نیز نباید غافل شد.
منبع: انتخاب
ارسال نظر
