خانه‌ موزه جلال و سیمین در ابهام

 خواهرزاده جلال آل احمد با انتقاد از روند کند آماده‌سازی خانه‌موزه جلال و سیمین، گفت هنوز چشم‌انداز روشنی برای آن وجود ندارد.

محمدحسین دانایی در آستانه سالگرد تولد جلال آل احمد در دوم آذرماه، در یادداشتی که درباره وضعیت خانه‌موزه جلال آل احمد و سیمین دانشور در اختیار ایسنا گذاشته نوشته است:

یک قانون حتی اگر بد هم باشد، باز بهتر از بی‌قانونی است. این حکم درباره برنامه هم صدق می‌کند، چون نداشتن برنامه برای اجرای یک پروژه، یا داشتن برنامه، ولی نبود تعهد و پایبندی به اجرای آن، به منزله تعلیق به محال شدن پروژه و اتلاف همه منابعی است که برای اجرای آن مصرف شده است.

پروژه تأسیس خانه‌موزه زنده‌یادان جلال آل احمد و سیمین دانشور در منطقه دزاشیب شمیران که در مقایسه با پروژه‌های بزرگ شهرداری تهران، هم از لحاظ حجم و گستردگی و تنوع عملیات و هم از لحاظ معیارها و ضوابط اداری و اعتباری، یک پروژه کوچک به شمار می‌رود، در اردیبهشت سال ۱۳۹۳ شروع شده و در بدترین شرایط مدیریتی، اعتباری و اجرایی باید حداکثر ظرف شش ماه به پایان می‌رسید و همزمان با سالروز تولد جلال آل احمد در دوم آذر همان سال افتتاح می‌شد و به بهره‌برداری می‌رسید. اما متأسفانه این پروژه بعد از ۴۲ ماه هنوز به پایان نرسیده و چشم‌انداز روشنی هم برای آینده آن وجود ندارد. علت اصلی ایجاد این وضعیت غیرقابل دفاع نیز ضعف مدیریت از لحاظ برنامه‌ریزی و پشتیبانی عملیات است.

بررسی کارشناسانه ماجرا حاکی از آن است که حدود ۹۵ درصد از عملیات مطالعاتی و اجرایی پروژه، اعم از امور مربوط به رطوبت‌زدایی، مقاوم‌سازی، استحکام‌بخشی، مرمت و بازسازی دیوارهای جنوبی و غربی حیاط، محوطه‌سازی، مرمت شیروانی‌ها و تعمیر و بازسازی سازه‌های چوبی مثل درها، پنجره‌ها، کمدها و قفسه‌بندی کتابخانه‌ها، با کیفیت نسبتاً خوب و مطابق معیارها و موازین علمی و تخصصی ناظر بر مرمت آثار تاریخی اجرا شده و جای تشکر هم دارد، ولی در هر بخش از عملیات یک تکه ناقص باقی مانده که عملاً مانع بهره‌برداری از پروژه می‌شود و در نتیجه، علاوه بر زیان‌های ناشی از بی‌فایده شدن تمامی هزینه‌ها و زحمات عوامل اجرایی برای سروسامان دادن به پروژه عملاً بلااستفاده مانده و در معرض آسیب و خرابی‌های طبیعی و ناگزیر قرار گرفته است.

بدیهی است که نبود چاره‌اندیشی برای این وضع، موجب تشدید نارضایتی علاقه‌مندان به پروژه‌های فرهنگی و کاهش اعتماد عمومی خواهد شد. بنابراین، جا دارد که مدیران و مسئولان جدید شهرداری و شورای اسلامی شهر تهران نسبت به این پروژه عنایت بیشتری داشته باشند و برای رفع موانع و مشکلات آن اقدام کنند تا شاید بالاخره پس از سال‌ها انتظار گره از کار فروبسته این پروژه گشوده شود و بتوان مناسبت‌های دیگر مرتبط با این دو نویسنده نامدار را در همین مکان فرهنگی برگزار کرد.