خوشحالم که اینجا هستم. از یک‌شنبه شب که زلزله اتفاق افتاد و من شیف بودم، از همان شب در بیمارستان مشغول خدمت‌رسانی به مردم آسیب‌دیده هستم.
بیژن حیدری، داور مشهور کشورمان که دکتر و جراح ارتوپد است و چندی قبل دربی تهران را قضاوت کرد، دیروز به جای سوت زدن بازی پیکان و صنعت نفت آبادان در بیمارستان بعثت همدان مشغول مداوای مصدومان حادثه زلزله کرمانشاه بود.بیژن حیدری، داور مشهور کشورمان که دکتر و جراح ارتوپد است و چندی قبل دربی تهران را قضاوت کرد، دیروز به جای سوت زدن بازی پیکان و صنعت نفت آبادان در بیمارستان بعثت همدان مشغول مداوای مصدومان حادثه زلزله کرمانشاه بود. این داور فوتبال قضاوت این هفته خود را در تماس با فدراسیون لغو کرد تا در بیمارستان همدان به درمان آسیب‌دیدگان بپردازد. حرکت زیبای حیدری سبب شد تا در گفت‌وگویی با او درباره حضورش در اتاق عمل به جای زمین چمن صحبت کنیم.
آقای دکتر از شما به عنوان داور بازی پیکان و صنعت نفت نام برده می‌شد، اما این قضاوت را لغو کردید تا با توجه به پزشک بودنتان به درمان مصدومان حادثه زلزله سرپل ذهاب بپردازید، حرکت قشنگی بود و پیام زیادی داشت.
حرکت بزرگی نبود و دوست هم نداشتم که رسانه‌ای شود. همه دوستان ما دارند کمک می‌کنند و از خیلی چیزهایی که دارند می‌گذرند. من هم با توجه به شغلم که طبابت است، تنها کمکی که می‌توانستم انجام دهم و کمک کوچکی است، حضور در بیمارستان بعثت همدان است که پذیرای مصدومان اعزامی زلزله از استان کرمانشاه است که این خیلی واجب‌تر است. تا الان حدود 100 نفر به این بیمارستان اعزام شده‌اند و تصمیم گرفته‌ام تا در کنار سایر همکاران مجموعه بیمارستان مشغول به درمان شوم. به همین خاطر پس از اینکه ابلاغ داوری بازی پیکان و صنعت نفت آبادان را اول هفته به من دادند در تماس با آقای اصفهانیان ریاست کمیته داوران خواستار لغو آن شدم و ایشان هم با آغوش باز قبول کردند تا من هم بتوانم در بیمارستان کمکی که از دستم برمی‌آید، برای درمان زلزله‌زدگان انجام دهم.
یعنی در این شرایط حضور در اتاق عمل را به حضور در مستطیل سبز ترجیح دادید؟
خوشحالم که اینجا هستم. از یک‌شنبه شب که زلزله اتفاق افتاد و من شیف بودم، از همان شب در بیمارستان مشغول خدمت‌رسانی به مردم آسیب‌دیده هستم. آنها در یک لحظه خیلی چیزهایشان را از دست دادند، از عزیزانشان گرفته تا امکانات مادی و این خیلی سخت است. ما هر وقت چیزی را گم می‌کنیم، برای چند وقت مستاصل می‌شویم. حالا فکر کنید کسانی که از مناطق زلزله‌زده به بیمارستان اعزام می‌شوند عزیزانشان یا خیلی چیزهای دیگری را از دست داده‌اند، چه حالی دارند. فکر کردم به جای داوری بازی، بودن در بیمارستان خیلی مثمرثمرتر است.
حتماً در صحبتی که با آسیب‌دیدگان داشته‌اید در جریان این زلزله مهیب بیشتر قرار گرفته‌اید و به سختی شرایط آنها پی برده‌اید. صحبتی در این‌باره دارید؟
عادت دارم مانند فوتبال در کار پزشکی هم با بیماران یک رابطه خارج از پزشک و بیمار داشته باشم. با اکثر مصدومانی که به بیمارستان همدان آمده‌اند، صحبت کرده‌ام، اکثرشان اهل سرپل ذهاب و قصرشیرین هستند. از کسی که سرباز بوده یا فردی که در مهمانی بوده و این اتفاق افتاده تا کسی که در راهروها هنگام زلزله بوده، همه نوع آدم در بین مصدومان داشته‌ایم. نقطه اشتراک صحبت‌هایی که همه این مصدومان دارند، این است که همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد. آنها می‌گفتند که آوار روی پایمان بود و آن‌سو خانواده‌هایمان زیر آوار بودند و نمی‌توانستیم کمک‌شان کنیم و کاری از دستمان برنمی‌آمد. صحبت‌های دردناک و متأثرکننده‌ای داشتند که واقعاً شنیدنش هر انسانی را دگرگون می‌کند.
سخت‌ترین لحظه‌ای که بیشتر از همه شما را تحت تأثیر قرار داد، چه بود؟
شرایط مصدومان با توجه به مصیبتی که گرفتار شده‌اند، آدم را متأثر می‌کند. مادری بود که عمل جراحی روی وی انجام دادیم، اما فرزند دیگرش که همراش آمده بود به ما گفت که مادرش خبر ندارد دو پسرش فوت شده‌اند. این خیلی متأثرکننده بود. مصدوم دیگری بود که هشت عضو خانواده‌اش را از دست داده بود، این هم خیلی سخت است. در این‌طور مواقع آدم باید احساساتش را کنترل کند تا بتواند کاری درست برای بیمار انجام دهد. شرایط طوری است که تمام کارمان را با یک بغض انجام می‌دهیم. البته این کار هر روز ما در بیمارستان است، اما این شرایط با توجه به زلزله خیلی سخت‌تر و احساسی‌تر است و فشار روانی‌مان را بیشتر می‌کند.
با توجه به اینکه در برخورد با مصدومان بیشتر به خواسته‌هایشان واقف هستید، چه خواسته‌ای از مسئولان دارید؟
ما هر کاری بکنیم، باز هم نمی‌توانیم بار روانی عظیمی را که بر این افراد به خاطر زلزله تحمیل شده، جبران کنیم. هیچ وقت نمی‌توانیم غم و اندوه آنها را برطرف کنیم، اما می‌توانیم حداقل آن را کاهش دهیم. خواهشی که دارم این است که به این مردم توجه ویژه شود و این‌طور نباشد که وعده‌ها در حد شعار باقی بماند و بعد از آن فراموش شوند. فصل سرما نزدیک است، خیلی از این افراد مشکل مسکن دارند، مشکل تغذیه دارند، برخی از آنها محصل و دانشجو هستند و با توجه به بار روانی بالای این حادثه، باید مشاوره‌هایی به این افراد داده شود تا بتوانند به زندگی عادی برگردند. اینها دقیقاً مانند تیم فوتبالی هستند که چند گل دریافت کرده و باید با زدن یک گل به بازی برگردد. به همین خاطر باید به آنها کمک کنیم تا یک‌بار دیگر به زندگی برگردند. امیدوارم به وعده‌ها عمل شود و آسیب‌دیدگان با غم و اندوه کمتری به زندگی بازگردند.
منبع: جوان
ارسال نظر
