تاریخ گفته ایتالیایی‌ها همیشه صعود کننده طبیعی و بدیهی بوده‌اند، ولی چه کسی می‌گوید تاریخ همیشه تکرار می شود؟ تاریخ بارها به همه پوزخند زده.
تاریخ گفته ایتالیایی‌ها همیشه صعود کننده طبیعی و بدیهی بوده‌اند، ولی چه کسی می‌گوید تاریخ همیشه تکرار می شود؟ تاریخ بارها به همه پوزخند زده. آنها پیش از این صعود کننده بدیهی به شمار می‌رفتند، ولی نه این بار، نه در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی 2018. نه در مصاف با اسپانیای اوج گرفته.
آنها طی دو دیدار مقهور ماتادورها شدند و برابر غول یک دهه‌ای فوتبال جهان دست و پا زدند. در تورین دو دقیقه به پایان دیدار با ضربه پنالتی دنیله دروسی به تساوی دست یافتند و در برنابئو برابر دو گل ایسکو و یک گل موراتا به شکست 0-3 تن دادند... در آن کشاکش دشمن ایتالیایی‌ها مثل همیشه خودشان بودند.
برابر مقدونیه کوچک به دست و پا زدن افتادند. پیروزی جانفرسای 3-2 در زمین مقدونیه با گل ایموبیله در واپسین ثانیه‌های زمان تلف شده کسب شد و تساوی با مقدونیه رویای صدرنشینی را بر باد داد.
آخرین باری که ایتالیایی‌ها راهی نبرد پلی آف شدند کی بود؟ آخرین بازی کجا بود که به دست و پا زدن افتادند؟ پاییز 1997 بود که ایتالیا در دستان چزاره مالدینی در مسابقات مقدماتی جام جهانی فرانسه برابر لهستان و گرجستان به تساوی دست یافت و با فقط یک امتیاز کمتر پشت سر انگلیس قرار گرفت و به دو نبرد پلی آف تن داد. دو دیدار طاقت فرسا و پایاپای. هر دو گل بازی طی تساوی 1-1 در مسکو توسط لاجوردی پوش‌ها زده شدند: کریستین ویری درون دروازه روس‌ها و فابیو کاناوارو درون دروازه پالیوکا. همان شبی که پالیوکا مصدوم شد و جی جی بوفون نوزده ساله درون سنگر قرار گرفت. کاسیراگی در دیدار برگشت در ناپولی با تک گل نیمه دومش جواز سفر به فرانسه را صادر کرد.
بیست سال سپری شده و ایتالیا دوباره به هول و هراس افتاده و به قول رسانه‌های ایتالیایی در آستانه "مصیبت ملی" قرار گرفته، در معرض حذف از رقابت‌های نهایی جام جهانی. تیم دست به دست گشته پس از قهرمانی جام جهانی 2006 از چزاره پراندلی به آنتونیو کونته جوان رسید و بلافاصله به جیانپیرو ونتورا با تجربه که فقط چهارده بار روی آن نیمکت داغ نشسته. حالا ونتورا با بزرگ‌ترین چالش زندگی‌اش روبرو شده و می‌تواند نفرین شده‌ترین مربی تیم ملی ایتالیا پس از جام جهانی 1966 که لاجوردی پوش‌ها برابر کره شمالی شکست خوردند و به خانه برگشتند، شود. حذف ایتالیا پذیرفتنی نیست و کسی نمی‌داند چه تاثیری بر سری آ و فوتبال ایتالیا خواهد گذاشت. ونتورا جمله "... همه اعتقاد داریم راهی جام جهانی خواهیم شد" را تکرار کرده؛ ولی ایتالیایی‌ها با بیم به نبرد با سوئد می‌نگرند، حتی سوئد بدون زلاتان. آنها سیستم 4-2-4 ونتورا را کهنه خوانده اند و ناکارآمد. آنها می‌دانند تیم‌شان ستاره بزرگی برای گشودن دروازه‌ها ندارد.
ونتورا در غیبت آندره بلوتی، خروس جنگی تورینو، برای گشودن دروازه سوئد به سیمونه زازا روی آورده. زازا که ضربه پنالتی‌اش در یورو 2016 برابر آلمان را به آن صورت مضحک نواخت در والنسیا طی یازده دیدار نه گل زده. چیرو ایموبیله چشم و چراغ لاتزیو که در یازده دیدار لیگ چهارده گل زده باید تاریخ ساز شود، همین طور الشراوی پس از درخشش برابر چلسی. مارکو وراتی در خط میانی باید بهترین بازی‌های زندگی‌اش را ارائه دهد و جورجینیو مرد میانی ناپولی. کهنه کارهای تیم از کیلینی و بونوچی تا بارزالی و دنیله ده‌روسی اجازه لغزش ندارند. در کنار همه اینها بوفون باید آن سنگر را حفظ کند. بوفون که می‌خواهد در روسیه دستکش ها را بیاویزد و آنها را تقدیم دوناروما کند.
ایتالیا و سوئد طی هفتاد و دو ساعت دو نبرد فشرده را برگزار خواهند کرد، دو نبرد از نوع ایتالیایی: حریف را خنثی کن و در انتظار فرصت مناسب برای زدن نیش بمان. نبرد اول در استکهلم برگزار خواهد شد و دیدار دوم در میلان که برای ایتالیایی‌ها قرعه خوبی به شمار می‌رود. تاریخ گفته ایتالیایی‌ها همیشه صعود کننده طبیعی و بدیهی بوده اند، ولی چه کسی می‌گوید تاریخ همیشه تکرار می‌شود؟ تاریخ بارها به همه پوزخند زده... حذف سوئد فاجعه نخواهد بود، ولی جام جهانی بدون ایتالیایی‌ها طعم دیگری خواهد داشت. آیا ایتالیا پس از جام جهانی 1958 برای نخستین بار ضیافت بزرگ را از دست خواهد داد؟
منبع : آی اسپورت
ارسال نظر
