چه کسی منطق قدرت را نمی‌فهمد؟

تهدیدهای صریح آمریکا برای مقابله با کره‌شمالی و تحریم‌های گسترده سازمان ملل علیه پیوینگ یانگ باعث تغییر در رویکرد رهبر کره شمالی نشده است چراکه کره شمالی مجدداً موشک بالستیکی را شلیک کرد که ۱۴ دقیقه مسافت ۲۷۰۰ کیلومتری را طی و از فراز ژاپن عبور کرد. به نظر می‌رسد که حتی پس از اینکه رکس تیلرسون، وزیر خارجه آمریکا "خویشتن داری" کره‌شمالی و ارجحیت "راه حل سیاسی" به راه حل نظامی را ستود و پس از اینکه دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا گفت که رهبر کره شمالی به "رهبری آمریکا احترام می‌گذارد"، با این حرف‌ها پیوینگ یانگ قصد کوتاه آمدن ندارد.

 روزنامه فرامنطقه‌ای القدس العربی در تحلیلی با این مقدمه نوشت: کم‌ترین واکنش‌ها به آزمایش موشکی اخیر کره شمالی طبیعتاً از سوی چین مطرح شد که از لحاظ جغرافیایی و (سیاسی) به کره‌شمالی نزدیک‌تر است. چین در واکنش به این آزمایش اخیر تمامی طرف‌ها را به "خویشتن داری" دعوت کرد.

در مقابل موضع کره‌جنوبی و ژاپن به عنوان مقدمه چینی برای رویارویی با احتمالات فاجعه بار علنی بود (یکی از ژنرال‌های کره جنوبی گفت که نیروهای کشورش رهبری کره‌شمالی را نابود خواهند کرد). اما ایالات متحده از زبان رئیس جمهور این کشور اعلام کرد که تمامی گزینه‌ها مطرح است و سخنان مقامات اروپایی نیز طبیعتاً مشابه اظهارات مقامات آمریکایی بود.

اما اینکه آمریکا می‌تواند کره‌شمالی را هدف بگیرد جای تردید دارد. موشک‌های کره‌شمالی در مناطق مختلف کوهستانی پنهان و پراکنده هستند و اگر آمریکا موفق نشود همه این مناطق را هدف بگیرد، سرنوشت حدود 10 میلیون تن در سئول، 38 میلیون تن در توکیو و ده‌ها هزار سرباز ارتش آمریکا در شمال شرق آسیا در معرض حملات موشکی چه با کلاهک‌های اتمی و چه سلاح‌های متعارف قرار خواهد گرفت. حتی اگر امریکا در هدف قرار دادن این مناطق مورد نظر موفق شود سئول در معرض حملات توپخانه‌ای کره‌شمالی خواهد بود.

حال کره شمالی چطور در صورت وقوع حملات از آمریکا انتقام خواهد گرفت: جفری لوئیس، مدیر برنامه شرق آسیا در منع تکثیر سلاح‌های هسته‌ای در آکادمی تحقیقات بین‌المللی میدلبری گفت: هر حمله محدودی از سوی آمریکا ممکن است از سوی کره شمالی سرآغازی برای حملات بیشتر و نابودکننده‌تر در نظر گرفته شود و احتمالا "کیم" به استفاده از سلاح هسته‌ای روی بیاورد.

احتمالا واکنش مستقیم حملات توپخانه‌ای به سمت سئول و مناطق اطراف آن خواهد بود و توپخانه‌های کره شمالی در نوار مرزی فورا می‌توانند نیروی هوایی و دریایی کره جنوبی را درگیر کنند و این موشک‌های بالستیک ممکن است بر پایگاه‌های کره‌جنوبی، ژاپن و آمریکا در منطق مملوء از سلاح هسته‌ای و شیمیاییی و میکرو بیولوژیکی فرود بیایند.

یکی از تحلیلگران ژاپنی می‌گوید، کره شمالی بر این باور است که با نشان دادن توانمندی‌هایش راه را برای گفت‌وگو باز خواهد کرد اما منطق این کشور برای سایر جهانیان نامفهوم است. این سخنی است که فقط در مورد پیونگ یانگ صدق می‌کند چراکه این کشور در محاصره به سر می‌برد و اقتصاد آن ضعیف است در میان ابرقدرت‌ها از جمله چین کشوری نیست که بتواند به چالش کشیدن آمریکا، ژاپن و کره جنوبی ادامه دهد و در نتیجه به سیاست "لبه پرتگاه" سرگرم باشد چراکه عملاً آن را به لبه نزدیک می‌کند و از گزینه‌هایش می‌کاهد و جهان را علیه آن بسیج می‌کند.

به عنوان مثال، میان کره شمالی و روسیه به مقایسه می‌پردازیم، روسیه‌ای که یک ابرقدرت است و حق وتو دارد و همچنین زرادخانه‌های هسته‌ای هوایی، دریایی و زمینی دارد و در کنار بسیاری از کارهای دیگر، شبه جزیره کریمه را تحت کنترل خود درآورد، در شرق اوکراین مداخله کرد، بخش‌هایی از گرجستان را تحت تصرف درآورد و استقلال جمهوری چچن را گرفت و رهبری را در چچن تعیین کرد که به انتخابش از سوی ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه به خود می‌بالد و در درگیری‌ها در سوریه مشارکت کرد و آخرین اخبار حکایت از این دارد که روسیه در حال حاضر برای مانورهای بزرگی در بلاروس آماده می‌شود که شبیه اشغال لهستان و کشورهای دیگر است.

ترامپ که اتهام‌هایی علیه وی مبنی بر حمایت دولت روسیه از کمپین انتخابی او مطرح است و کره شمالی را با "آتش و خشم" و به "گزینه‌های روی میز" تهدید کرده است، روز دوشنبه گفت که مخالفت این است که روسیه یک تهدید امنیتی برای غرب به حساب آید و گفت که امیدوار است که "روابط خوبی" با روسیه برقرار شود و این نمونه آشکار بر این است که "جهان" زمانی که نتواند بر این قدرت غلبه یابد، یا زمانی که منافع مشترکی با آن داشته باشد، "منطق" قدرت را می‌فهمد.

همین مساله بر اسرائیل صدق می‌کند که مورد حمایت گروه‌های لابی مالی و سیاسی در داخل آمریکا و اروپا (و روسیه) است و که این امر به اسرائیل این امکان را می‌دهد تا قطعنامه‌های سازمان ملل را زیر پا بگذارد و به اشغالگری‌ها و شهرک‌سازی‌ها و تبعیض نژادی‌ها دامن بزند و جنگ‌های پی در پی راه بیندازد و دستورکارهای خود را بر کشورهای جهان تحمیل کند.

بنابراین معادله قدرت این است که طرفی از حق وتو در شورای امنیت برخوردار باشد و زرادخانه هسته‌ای یا لابی‌های مالی و سیاسی داشته باشد و گرنه سرنوشت آن مورد مناقصه ابرقدرت‌ها قرار می‌گیرد چه بسا که وضعیت کیم جونگ اون اینگونه است.