جمشید و نوید محمودی برادرانی که با «چند متر مکعب عشق» پدیده جشنواره فیلم فجر شدند، صفی یزدانیان که با فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟» تصویری تکرار نشدنی از سینما برای‌مان ترسیم کرد، حمیدرضا قربانی که با «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» به سینمای اجتماعی سمت و سوی دیگری داد، جمال حاتمی با «لاک قرمز»، احسان بیگلری با «برادرم خسرو» و همه جوان‌های علاقه‌مند به سینما نباید تنها به موفقیت فیلم‌های اول‌شان دلخوش بمانند.
«موافق نیستم یک اثر و محصول هنری در قفسه بماند چون نه این دوره، دوره ماندن اثری در قفسه است و نه هنرمندان این دوره را باید به اینجا رساند.» روزی که این اظهارات محمدمهدی حیدریان، رییس سازمان سینمایی در رسانه‌ها منتشر شد، بسیاری از سینماگران به حذف واژه «توقیف» از ادبیات سینمای ایران امیدوار شدند.به نوشته روزنامه اعتماد ، اگرچه بهانه این حرف‌ها تشکیل شورای بازبینی فیلم‌های توقیفی و رساندن برخی آثار به پرده سینماها بود، اما تجربه مدیریت سینمایی در دولت یازدهم و دوازدهم نوید روزهای روشن‌تری برای سینماگران داشت. این روزها با گرفتن رای اعتماد سیدعباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از مجلس، انتظار می‌رود سازمان سینمایی نیز مانند دیگر نهادهای وابسته به این وزارتخانه شفاف‌تر عمل کند، خروجی شورای بازبینی فیلم‌های توقیفی مشخص و تکلیف سینماگرانی که سال‌هاست چشم‌انتظار اکران عمومی‌اند، روشن شود. اما خبر رد شدن دو فیلمنامه سینمایی در روزهای اخیر نشان می‌دهد سینمای ایران تا محقق شدن این مطالبات راه زیادی در پیش دارد. «لاتاری» سومین فیلمنامه سینمایی محمدحسین مهدویان در آخرین روزهای مرداد ماه نتوانست از سد شورای پروانه ساخت عبور کند و در کمال ناباوری رد شد. «اعضای شورای پروانه ساخت صلاح ندیدند جوان خوش‌آتیه‌ای مثل آقای مهدویان ورود به موضوعی کند که ممکن است حاشیه‌هایی را به دنبال داشته باشد.» جمال شورجه به عنوان یکی از اعضای این شورا بدون ارایه توضیحاتی این حرف‌ها را عنوان کرد. مهدویان هم ترجیح داد از خیر ساخت این فیلمنامه بگذرد و با همه زحماتی که تا اینجا برای «لاتاری» کشیده، پرونده فیلمنامه بعدی خود را به جریان بیندازد. اما این پایان ماجرای مخالفت اعضای شورای پروانه نمایش با ادامه راه فیلمسازان جوان نبود. بعد از توقف «لاتاری» خبر رد فیلمنامه «متری شش‌ونیم» سعید روستایی این شایبه را تقویت کرد که سازمان سینمایی در تغییر استراتژی خود و برای خلاصی از بند «توقیف»، ممیزی‌ها را یک قدم به عقب رانده باشد. با این تفاسیر از این پس بیم آن می‌رود تا بسیاری از فیلمنامه‌های سینمایی زمان گرفتن مجوز با مشکل روبه‌رو شوند. اگرچه این ترفند از هدر رفت سرمایه و انرژی بسیاری از سینماگران جلوگیری می‌کند اما به همان اندازه می‌تواند انگیزه فیلمسازان جوان را، همان‌هایی که در چهار سال اخیر عرصه برای حضور و ظهورشان گسترش یافت، از بین ببرد. روستایی و مهدویان همان فیلمسازانی هستند که با «ابد‌و‌یک‌روز» و «ایستاده در غبار» سیمرغ‌های جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر را از آن خود کردند و اکران آثارشان اقتصاد سینمای ایران را رونق داد. کشف این استعدادها بدون در نظر گرفتن برخوردهای سلیقه‌ای، حتما برای سینمای ایران هزینه داشته است. این دو جوان در کنار بسیاری از فیلم اولی‌ها که در سال‌های اخیر گل کردند، باید در ادامه به نسل جوان سینماگران سر و شکل دهند.
جمشید و نوید محمودی برادرانی که با «چند متر مکعب عشق» پدیده جشنواره فیلم فجر شدند، صفی یزدانیان که با فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟» تصویری تکرار نشدنی از سینما برای‌مان ترسیم کرد، حمیدرضا قربانی که با «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم» به سینمای اجتماعی سمت و سوی دیگری داد، جمال حاتمی با «لاک قرمز»، احسان بیگلری با «برادرم خسرو» و همه جوان‌های علاقه‌مند به سینما نباید تنها به موفقیت فیلم‌های اول‌شان دلخوش بمانند. همان‌طور که سازمان سینمایی نباید برای محو کردن واژه «توقیف» از فرهنگ لغت سینمای ایران، جای ممیزی و سانسور را تغییر دهد. رد کردن فیلمنامه‌های سینمایی بدون دلیل روشن و منطقی هم می‌تواند مصداقی از «توقیف» در سینما باشد.
ارسال نظر
