گفت‌وگو با بازیکنی که تابوی بازی با رژیم صهیونیستی را شکست!

 داستان مسعود شجاعی و احسان حاج صفی این روزها به سرتیتر تمام اخبار تبدیل شده است.

جدایی فوتبال از سیاست؟

فوتبال را از سیاست جدا کنید! امکان ندارد. نه تنها در ایران بلکه در تمام جهان، نه فقط در این دوره بلکه در تمام طول تاریخ هیچ وقت فوتبال و سیاست از هم جدا نبودند بلکه هر دو بر روی یکدیگر تاثیر گذاشته اند. مطرح کردن این نکته که نباید فوتبال را سیاسی کنیم از پایه اشتباه است.

جام های جهانی 1934 و 1938. جایی که ایتالیا تحت سلطه بنیتو موسولینی فاشیست بود. ایتالیایی ها با لباس سیاه فاشیستها به مصف شوروی رفتند و سلام فاشیستی پیش از شروع مسابقه دادند. تلگرف معروف موسولینی که گفته بود با ببرید یا بمیرید از یاد هیچ کس نمی رود.

بارسلونا و رئال مادرید. اختلاف اصلی این دو تیم مربوط به مسائل سیاسی است. ایالت کاتالونیا جدایی طلب است و ورزشگاه نیوکمپ برای آنها محلی است جهت فریاد زدن این آزادی خواهی. برای خواندن سرود کشور خودمختارشان.

اصلا جرقه جنگ بالکان توسط یک بازی فوتبال زده شد. بازی بین دو تیم ستاره سرخ بلگراد و هایدوک اشپیلت. می بینید. فوتبال و سیاست هیچ گاه از هم جدا نبوده اند. به اندازه کل صفحات روزنامه می توان در این باره گفت و مصداق آورد. فوتبال اگر سیاسی نبود پس سیاسیون در ورزش چه می کنند؟

ماجرا از چه قرار است؟

قرعه کشی مرحله سوم پلی آف لیگ اروپا انجام شد و تیم پانیونیوس یونان به مکابی، نماینده رژیم اشغالگر قدس برخورد کرد. فورا پس از مشخص شدن قرعه، باشگاه یونانی در بیانیه ای اعلام کرد دو بازیکن ایرانی اش به خاطر اعتقاداتی که دارند و به جهت احترام به این عقاید در بازی های پیش رو با نماینده رژیم غاصب حضور نخواهند داشت. پانیونیوس به تلاویو رفت و با نتیجه 1-0 شکست خورد.

در فاصله کمتر از 48 ساعت تا بازی برگشت مدیریت باشگاه بیانیه جدیدی را روی سایت خود بارگذاری کرد و در حساب توئیتر درج نمود. متن بیانیه حاکی از این بود که آنها نظر خود را تغییر داده اند و می خواهند در این فرصت تاریخی که قرار گرفته اند و چیزی تا صعود به لیگ اروپا فاصله ندارند از دو مهره ایرانی و تاثیرگذار خود استفاده کنند. اتفاقی که سر آخر رخ داد و شجاعی و حاج صفی در این مسابقه به میدان رفتند. البته نتیجه ای در این بازی حاصل نشد و تیم یونانی از گردونه رقابت ها کنار رفت.

سیل واکنش ها از مثبت تا منفی:

بعد از این اتفاق واکنش های فراوانی به سمت دو بازیکن باسابقه تیم ملی سرازیر شد. آرش میراسماعیلی، مسعود ده نمکی، چند تن از نمایندگان مجلس، واعظ آشتیانی جزو مهمترین مخالفان این کار بودند و هر کدام به نحوی خواستار برخورد جدی و سنگین با این دو بازیکن بودند و محرومیت از پوشیدن پیراهن تیم ملی را بهترین تصمیم دانستند.

در سوی مقابل هم عده ای از پیشکسوتان و بازیکنان لژیونر ایرانی همچون علی کریمی، فرهاد مجیدی، علیرضا جهانبخش، سردار آزمون، سعید عزت اللهی، اشکان دژاگه، کریم انصاری فرد، رامین رضاییان هم ضمن تقبیح رژیم غاصب اعلام کردند که از دو بازیکن ملی پوش مذکور حمایت خواهند کرد و به قول معروف تا آخرپشتشان هستند.

ورود وزارت ورزش، فدراسیون فوتبال و مجلس شورای اسلامی!

تصمیم گیری درباره ماجرای پیش آمده برعهده وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال است. در همین رابطه این دو نهاد هم با انتشار بیانیه هایی موضع خود را به طور تقریبی اعلام کردند.

وزارت ورزش در بیانیه اش اعلام داشت که خیلی سریع به این موضوع ورود خواهد کرد و بهترین تصمیم ممکن را می گیرد. فدراسیون فوتبال هم در بیانیه خود هم به صورت تلویحی برای خود زمان خرید تا بتواند عاقلانه ترین تصمیم را اتخاذ کند. در این بیانیه ذکر شد که باید با این دو بازیکن به صورت حضوری صحبت شود. طبق گفته فدراسیون شجاعی و حاج صفی به خاطر عدم حضور در بازی رفت از طرف باشگاهاشان جریمه مالی شده اند.

در این بین چند تن از نمایندگان مجلس از جمله سید کاظم دلخوش، عضو فراکسیون مجلس شورای اسلامی گفت: این دو نفر باید حرمت ایران را حفظ کنند. وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال باید تصمیم لازم را بگیرند و شاید این مساله در مجلس هم بررسی شود.

موارد مشابه از علیرضا تا اشکان و وحید

این اتفاق در چند سال اخیر برای بازیکنانی چون جهانبخش، هاشمیان، دژاگه و میناوند رخ داده است. به جز نفر آخر سه بازیکن دیگر حاضر به انجام بازی نشدند. جهانبش فصل گذشته تیمش در لیگ اروپا با تیم هاپوئل دیدار داشت که طبق تعامل با آلکمار در این دو مسابقه به میدان نرفت. مانند دژاگه که اعلام کرده بود من یک ایرانی هستم و چون کشورم رژیم اشغلگر را به رسمیت نمی شناسد هم این کار را انجام می دهم و مقابل نماینده اسرائیل بازی نخواهم کرد.

ماجرای میناوند از زبان خودش:

مهرداد میناوند در سال 2000 با لباس تیم اشتروم گراتس اتریش در برابر هاپوئل به میدان رفت. او در این باره اظهار داشت: حال مسعود و احسان را می فهمم. خودم سه ماه با این قضیه درگیر بودم. ما بازی رفت میزبان هاپوئل بودیم. سرمربی تیم ما ایویکا اوسیم بود که همسری مسلمان داشت. او شرایط من را قبول کرد و قرار نبود به میدان بروم اما به یک باره مدیر باشگاه گفت که این فرصت طلایی برای باشگاه است و برای حضور در لیگ قهرمانان باید بازی کنم. مجبور شدم با چشمانی گریان به زمین بروم و بازی کنم که خدا را شکر بهترین بازیکن زمین شدم و تیم ما هم بازی را برد.

وی در ادامه افزود: برای بازی برگشت که در زمین آنها بود من گفتم اصلا کشوری به این نام نمی شناسم و حاضر به انجام بازی نیستم. اوسیم در حقم پدری کرد و گفت به ایران برو و هر وقت بازی تمام شد برگرد. آن زمان حرکت من ابعاد جهانی داشت و الان هم این اتفاق برای مسعود و احسان رخ می دهد.

میناوند در پایان گفت: بعید می‌دانم، من که محروم نشدم، از تیم ملی هم خط نخوردم. البته شایعاتی وجود داشت که میناوند محروم می‌شود. رسانه‌های خارجی هم می‌نوشتند در ایران قرار است میناوند برای همیشه از تیم ملی خط بخورد اما بعد از آن هم برای تیم ملی بازی کردم و هم در لیگ برتر ایران... الان هم بعید می‌دانم احسان و مسعود محروم شوند. قطعاً آنها هم مثل من به فدراسیون فوتبال می‌روند و همه چیز را توضیح می‌دهند. این اتفاق از کنترل بازیکن خارج است، مگر آنکه روز اول در قرارداد گنجانده شود. در قرارداد من چنین چیزی نبود و احتمالاً در قرارداد مسعود و احسان هم این بند پیش‌بینی نشده بود.

داستان مسی و رونالدو و رژیم اشغالگر و فوتوشاپ!

همواره در ارتباط با رابطه مسی و رونالدو با رژیم اشغالگر قدس مطالب متنوعی دیده می شود که اکثرا ستاره بارسلونا را یک طرفدار رژیم غاصب و ستاره رئال را یک حامی فلسطین قلمداد می کنند.

ابتدا باید گفت که هر دو چندین بار حمایت خود را از کودکان فلسطینی اعلام کرده اند و حتی کمک هایی را هم داشته اند اما به سرزمین اشغالی هم بارها سفر داشته اند. هم برای بازی هم برای مسائل دیگر. دوم اینکه خیلی از عکس های منتشر شده از این دو نفر در فضای مجازی فوتوشاپ و دستکاری شده است. از طریفی خیلی از مصاحبه های منتسب به این دو بازیکن در این باره هم تکذیب شده است.

مسی در سال 2009 همراه با بارسلونا عازم یک تور صلح شد که هم به سرزمین های اشغالی و هم به مناطقی چون نواز غزه سر زد و با کودکان ملاقلات داشت و البته سوء استفاده های ابزاری هم از آنها شد. در سال 2005 هم آنها با تیم منتخب رژیم اشغالگر و فلسطین پیکار دادند و با نتیجه 2-1 به برتری رسیدند. این حرکات برای به وجود آوردن صلح بین طرفین و در زمین فوتبال ترتیب داده شده بود.

بازیکنان فلسطینی در لیگ رژیم اشغالگر:

نکته جالب توجه این است که چند بازیکن فلسطینی به نام های شعبان، غنایم، ابوصالح، درویشی و ... در لیگ رژیم اشغالگر توپ می زنند که در نوع خود جالب و عجیب است.

صحبت پایانی:

در این گزارش ما سعی کردیم حکم یک روایتگر را داشته باشیم و از هیچ کدام از دو جناح طرفداری نکنیم. اما ذکر چند نکته لازم است. ابتدا باید اشاره کرد که در این ماجرا هم هیچکس مقصر و هم همه مقصرند.

ابتدا انگشت اتهام به سمت دو بازیکن مذکور می رود که مطمئنا خود هم می دانند رفتار درستی را انجام نداده اند. متاسفانه فوتبالیستهای ایرانی فقط در قراردادهای وطنی خود مته به خشخاش می گذارند و به قول معروف گربه رقصانی می کنند و مو را از ماست بیرون می کشند اما در قراردادهایی که با باشگاه ای خارجی بسته می شود به این گونه مسائل توجه نمی کنند و تن به هر بند و تبصره ای می دهند.

بی تردید اگر بندی در قرارداد این دو بازیکن وجود داشت مشکلی پیش نمی آمد اما حالا این مساله به وجود آمده است. نبد مدیربرنامه های مسلط هم در این گونه مشکلات تاثیر گذار است. قطعا مسعود و احسان بیشتراز هر کسی ناراحت هستند. مچ بندهای سه رنگشان هم همین مساله را فریاد می زد.

باید بدانیم خیلی ها منتظر تصمیم فدراسیون و وزارت ورزش هستند. همانهایی که بعد از بازی مسعود و احسان در توئیترفارسی رژیم اشغالگر به این دو بازیکن تبریک گفتند تا هیزم ماجرا را دو چندان کنند. همانها اگر تصمیمی گرفته شود که منجر به محرومیت بازیکنان ما گردد قطعا قضیه را جهانی می کنند و چون قانونی در این رابطه وجود ندارد فیفا می تواند حتی فوتبال ما را تعلیق کند.

رژیم اشغالگر قدس هیچ گاه برای ملت ایران به رسمیت شناخته نمی شود و این حکومت ستمگر مورد انزجار همه آحاد این مملکت است. بازیکن و فوتبالیست هم ندارد و همه همینطور فکر می کنند. مسعود شجاعی و احسان حاج صفی اشتباه بزرگی را مرتکب شده اند اما این اشتباه نباید به قیمت نابودی آنها یا دشمن شاد شدن این مرز و بوم تمام شود.