جهت نامناسب قطب‌نمای سیاسی رهبران کویت

 روزنامه آرمان در یادداشتی به قلم حسن هانی‌زاده نوشت:

سال 1990 زمانی که صدام حسین دیکتاتور سابق عراق از اتاق عملیات جنگ ارتش این کشور در منطقه ابو‌الخصیب در جنوب بصره فرمان حمله به کویت را صادر کرد، امیر وقت کویت در پی یافتن راهی برای فرار از کویت بود. شیخ جابر الاحمد‌الصباح به اتفاق راننده و ماساژور بلغاری خود راه صحرای عربستان در مرز مشترک کویت و عربستان را بی‌هدف در پیش گرفت، درحالی که همسران و دختران وی در کاخ الدسمان کویت در انتظار سرنوشت تلخی بودند. ارتش عراق با دریافت رمز عملیات از اتاق جنگ، در کمتر از 8 ساعت توانست سراسر کویت را اشغال کند و بر تاسیسات زیربنایی این کشور مسلط شود. وحشت سراسر کویت به‌ویژه ساکنان کاخ امیری الدسمان را فرا گرفت و بیش از یکصد زن و دختر از وابستگان امیر و وابستگان امیر کویت درپی یافتن راه فراری برای خروج از کویت بودند. اکثر کارکنان سفارتخانه‌های کشورهای خارجی تقریبا کویت را ترک کرده بودند زیرا از مدت‌ها قبل خبرهایی مبنی بر احتمال حمله ارتش عراق به کویت دریافت کرده بودند. سفارت جمهوری اسلامی ایران در کویت همزمان با حمله ارتش عراق پیام رمزی از سوی وزارت خارجه ایران دریافت کرد مبنی بر اینکه از هیچ کمکی به ملت و دولت کویت دریغ نکند. این در حالی بود که کویت در طول 8 سال جنگ تحمیلی صدام علیه ایران علاوه بر کمک مالی گسترده تمام پایانه‌های دریایی خود را برای تخلیه و ارسال سلاح‌های پیشرفته غربی به ارتش صدام، در اختیار عراق قرار داده بود. سفارت جمهوری اسلامی ایران از یک منظر کاملا اسلامی و انسانی در نخستین گام کلیه همسران و دختران امیر و وابستگان امیر کویت را در منطقه امنی اسکان داد و سپس با گذرنامه‌های ایرانی آنان را به مرز شلمچه و از آنجا به خرمشهر منتقل کرد. این حرکت انسانی دیپلمات‌های وقت سفارت جمهوری اسلامی در کویت که یکی از ماندگارترین اقدامات تاریخی یک سفارتخانه خارجی تلقی می‌شود، موجب شد تا همسران و دختران امرای کویت از تعرض سربازان ارتش صدام مصون بمانند. امروز رهبران کویت که ظاهرا دوران سخت اشغال کشور خود را در سال‌های 1990 تا 1991 فراموش کرده‌اند تحت تاثیر فضای منطقه‌ای و جهانی اتهام‌زنی‌هایی را علیه سفارت جمهوری اسلامی در کویت آغاز کرده‌اند.

اقدام ناگهانی و یکجانبه دولت کویت در اخراج 19 تن از دیپلمات‌های ایران وکاهش سطح روابط خود با ایران درحد کاردار، نشان می‌دهد که قطب‌نمای سیاسی رهبران کویت جهت مناسب را نشان نمی‌دهد. دولت کویت بدون توجه به اینکه ایران در سخت‌ترین شرایط در کنار دولت و ملت کویت قرار گرفته تحت تاثیر فشارهای آمریکا و عربستان وارد فضای تقابل سیاسی با جمهوری اسلامی ایران شده است. هر چند کویت به دلیل بافت اجتماعی خاص و حجم جغرافیائی کوچک خود در جدول سیاست خارجی ایران در ردیف بسیار پائینی قرار دارد اما اینگونه اقدامات نتیجه کاملا معکوسی برای دولت کویت به همراه خواهد داشت. کویت کشوری است که به دلیل وجود تبعیض آشکار اجتماعی میان شهروندان و وجود40 درصد از مردم این کشور که به یک مذهب مشخص گرایش دارند با گسل‌های سیاسی خطرناک و گسست‌های شدیدی مواجه است. دنباله روی بیهوده دولت کویت از سیاست‌های عربستان و آمریکا و اتخاذ شیوه‌های تهاجمی و غیر سازنده علیه ایران قطعا این کشور را در داخل با چالش‌های جدی مواجه خواهد ساخت. ایران کشوری نیست که با چنین اقدامات غیر قابل قبول دولت کویت دچار انزوای سیاسی شود و در نهایت این کویت خواهد بود که از کاهش رابطه با ایران متضرر می‌شود.