تجربه‌های تلخی مثل حادثه چرنوبیل، تایتانیک و یا شاتل فضایی ناسا ثابت کردند که داشتن دانش درباره یک وسیله نیز بدون آنکه بدانیم استفاده از آن چه عواقبی دارد، می‌تواند بسیار خطرناک باشد. به نظر می‌رسد هوش مصنوعی نیز از این قاعده مستثنی نباشد.
تجربه‌های تلخی مثل حادثه چرنوبیل، تایتانیک و یا شاتل فضایی ناسا ثابت کردند که داشتن دانش درباره یک وسیله نیز بدون آنکه بدانیم استفاده از آن چه عواقبی دارد، می‌تواند بسیار خطرناک باشد. به نظر می‌رسد هوش مصنوعی نیز از این قاعده مستثنی نباشد.همین اتفاق نیز ممکن است در مواجهه با هوش مصنوعی رخ دهد. شاید سهل‌انگاری در ساخت سیستم‌هایی مانند Watson و Alpha با استفاده از شبکه عصبی در کنار کامپیوترهای بزرگ، نتایج فاجعه باری نداشته باشند، اما حداقل باعث از دست رفتن مقداری پول می‌شود.
اما در سطوح بالاتر و طراحی پیچیده‌تر پردازنده، سیستم‌هایی که قابلیت تصمیمی گیری دارند و می‌توانند اطلاعات را به خاطر بسپارند، با گذر موفق از آزمون‌های مدنظر برای مرحله بعدی طراحی که انجام وظایف دشوارتر است، انتخاب می‌شوند. این موضوع، احتمال بروز خطای ناخواسته را افزایش می‌دهد.
از دیگر مسائلی که باید در هوش مصنوعی در نظر گرفت، مسائل اخلاقی است که نمی‌توان آن‌ها به‌سادگی با هوش مصنوعی شبیه‌سازی کرد. درصورتی‌که دانشمندان بتوانند اخلاق را با هوش مصنوعی شبیه‌سازی کنند، به‌زودی ماشین‌ها جای انسان را در امور مختلف می‌گیرند. ماشین‌های خودکار، هواپیماهای بدون خلبان، دستگاه‌های تشخیصی پزشکی و یا جراحی و یا حتی سیستم‌های پیش‌بینی بازار ازجمله این کاربردها هستند.
اما آیا ممکن است روزی، هوش مصنوعی آن‌قدر پیشرفت کند که نه‌تنها جایگزین انسان شده، بلکه برای آن‌ها تصمیم‌گیری کند و حتی نسل انسان را از بین ببرد؟ خوشبختانه با توجه به‌سرعت پیشرفت هوش مصنوعی، می‌توان گفت نوع بشر 50 تا 250 سال آینده را برای یافتن پاسخ این سوال دارد.
ارسال نظر
