مشکل اینجاست که گمان می کنند تغییر دکوراسیون استودیو و پوشاندن پیراهن های جیغ و شبرنگ بر تن گویندگان کافی است و به جذب مخاطب و اعتماد او می انجامد و از این نکته غافل اند که اشکال کار جای دیگری است.
صبح امروز وزیر امور خارجه به مجلس شورای اسلامی رفت و
در صحن علنی به پرسش برخی نمایندگان درباره «انکارهولوکاست» پاسخ داد و
ضمن آن این جمله را هم گفت: «ما ملت دلاوری هستیم نه دلواپس.» اظهارات محمد جواد ظریف که پاسخ صریح او به منتقدان سیاست خارجی دولت روحانی به حساب می آید طبعا در خبرگزاری های مختلف انعکاس یافته اما تصور کنید کسانی بخواهند همچنان تنها از صدا و سیما کسب خبرکنند و نه به شبکه های اینترنتی سرک بکشند و نه روزنامه بخوانند. هر چند که این آخری مستلزم گذار یک روز است. به همین خاطرخالی از لطف نیست بدانیم بخش خبری ساعت 14 شبکه اول سیما خبر پاسخ ظریف به سوال نمایندگان منتسب به جبهه پایداری را چگونه انعکاس داده است.
خبرنگار پارلمانی از صحن علنی گزارش داد: «آقای ظریف وزیر امور خارجه امروز در صحن علنی مجلس شورای اسلامی حاضر شد و به سوال چند نماینده پاسخ داد و نمایندگان نیز از پاسخ وزیر قانع شدند.» نه گفت چه پرسیده بودند، نه گفت چه پاسخ داد و نه هیچ اشاره دیگر! این روش خبررسانی یکی ازمهم ترین بخش های خبری شبکه اول سیماست درباره سوال نمایندگان و پاسخ وزیرخارجه مملکت.
شاید به این سبب که واژه هایی چون «هولوکاست» یا «دلواپسی» را نمی خواستند از این بخش رسمی پخش کنند و شاید به این دلیل که قانع شدن نمایندگان را به لحاظ ارزش خبری مهم تر از خود سوال و جواب و موضوع آن می دانسته اند.
بدیهی است که مردم از ماوقع آگاه می شوند، هم سایت ها گزارش دادند، هم روزنامه ها می نویسند و هم شبکه های ماهواره ای مطابق گرایش سیاسی خود به این خبر می پردازند. بنا بر این بیم اطلاع رسانی چندان مطرح نیست. بحث بر سر اعتبار خود صدا و سیماست که اصرار دارد «رسانه ملی» توصیف شود. مشکل اینجاست که گمان می کنند تغییر دکوراسیون استودیو و تقلید از برخی روش های شبکه های خارجی و پوشاندن پیراهن های جیغ و شبرنگ بر تن گویندگان کافی است و به جذب مخاطب و اعتماد او می انجامد و از این نکته غافل اند که اشکال کار جای دیگری است.
عطش بیننده تلویزیونی با این روش ها فرونمی نشیند و احساس نمی کند خبر شنیده است. رسانه همان بوق نیست که تنها در آن بدمی و صدایی بلند تولید کنی که بر صداهای دیگر غلبه کند. امروز مردم به سادگی دست به مقایسه می زنند. کاش، تنها معیار این قیاس رنگ لباس های شبرنگی بود که تازگی بر تن گویندگان خبر کرده اند و چنان مدهوش این سبزهای فسفری و نارنجی های شب شکن می شدیم که اصل موضوع یادمان می رفت.
بخش های خبری سیما « بینندگان عزیز» را نباید دست کم بگیرد. هر چند که در موضوع مورد اشاره همین که تفسیر خبر به جای اصل خبر ارایه نشد و اگرچه ابتر است اما واقعیت دارد و واقعا نمایندگان سؤال کننده قانع شدند – و اهل فن می توانند معنی این اقناع را دریابند- جای شکر دارد.
در عصر انفجار اطلاعات و گسترش رسانه ها با مقوله ای با عنوان «بازار پیام» رو به رو هستیم. بازاری که از غرفه های مختلف تشکیل شده و چنانچه کالای کم کیفیت ارایه شود مخاطب یا مشتری سراغ غرفه ای دیگر می رود. آری! لباس های شبرنگی کافی نیست.
برابر آموزه های کلاسیک در یک خبر باید به این 6 پرسش پاسخ داده شود: «کی (چه کسی)، کِی (چه زمانی)، کجا، چی ، چرا و چگونه».
خبر تلویزیون رسمی ایران درباره پاسخ ظریف به سؤال مربوط به مواضع او درباره انکار یا تخفیف هولوکاست نیمی از این 6 عنصر را پوشش داد: کی؟ - ظریف. [ البته این « کی» هم نصفه بود چون به نام سؤال کنندگان اشاره نشد تا احتمالا تکرار اسامی چند نماینده یک تلاش سیاسی خاص را تداعی کند] کِی؟ همین امروز سه شنبه 16 اردیبهشت 93. کجا؟ صحن علنی مجلس شورای اسلامی. اما به این سه - قضیه «چی» بود و «چرا» احضار و «چگونه» برگزار شد - هیچ پاسخی نمی دهد.
مدیران و کارشناسان بخش های خبر رسانی اگر همین یک مورد را به عنوان نمونه تجزیه و تحلیل کنند راز ریزش مخاطب یا کاهش اعتماد را درخواهند دریافت.
منبع: عصرایران
ارسال نظر
