گفت‌وگوی اختصاصی با یک دلواپس:
- سلام. خودتان را معرفی کنید.
- یک دلواپس.
- اسم و فامیل منظورم بود.
- چه فرقی می‌کند، بنویس دلواپس دلواپسی.
- شغل‌تان چیست؟
- الان بیشتر دلواپسی.
- یعنی دلواپسی شغل‌تان است؟
- شما کر هستید؟
- نه.
- پس چرا حرف‌های من را تکرار می‌کنید؟
- آخر مگر دلواپسی شغل است؟
- بله، در شرایط کنونی یکی از شغل‌های حساس است که می‌تواند درآمدزا هم باشد.
- چه می‌کنید؟ یعنی در شغل دلواپسی چه می‌کنید؟ چه خدماتی به مردم ارایه می‌دهید؟
- مهم‌ترین خدمت‌مان ایجاد استرس در جامعه و ایجاد شک نسبت به عملکرد دولت و فراهم کردن زمینه سکته است.
- قبلا هم دلواپس می‌شدید؟
- دلواپس نه اما نگران می‌شدیم.
- یعنی چشم بر روی کارهای آن دولت می‌بستید؟
- ببینید ما خودمان دلواپس نمی‌شویم، یعنی تا بخش‌نامه‌اش نیاید، عادی هستیم.
- یعنی دستور می‌گیرید برای دلواپسی؟
- معمولا با پیامک اطلاع داده می‌شود، بعد مثلا فلان نمایندگان ما در فلان‌جا دلواپس می‌شوند یا فلان تیتر دلواپسانه زده می‌شود.
- حرکت بعدی شما بعد از دلواپسی چیست؟
- ببینید دلواپسی یک هشدار نرم بود. مرحله بعدی دیگر نرمش نداریم.
- چه باید کرد تا کار به مرحله بعدی نکشد؟
- راستش ما مراحل قبلی را سیو کرده‌ایم. مگر این که دوباره از سر بازی کنیم.
- بله؟
- بله!
باقی بقای‌تان
