چند روز پیش جلسه‌ای در وزارت ورزش و جوانان برگزار شد که در آن امیر
رضا خادم، معاون وزیر ورزش، میزبان اهالی باشگاه پرسپولیس بود. قرار بود
درباره مسائل باشگاه و تغییرات احتمالی صحبت کنند. جلسه برگزار شد و ظاهرا
همه چیز خوب پیش رفته بود تا این که یک " فایل صوتی" همه چیز را به هم
ریخت.
علی دایی که از انتشار فایل صوتی آن جلسه و صحبت‌های او و پروین به شدت خشمگین بود تا توانست از این اتفاق انتقاد کرد. دایی از این که کسی صدای حاضرین در جلسه را مخفیانه ضبط کرده و سپس منتشر کرده بود به شدت ناراحت بود: «من خطاب به رئیس‌جمهور می‌گویم جناب آقای روحانی؛ رئیس‌جمهور منتخب مردم و حقوقدان برجسته کشور؛ در دولت شما و در وزارتخانه‌ای که مخاطبان بسیار دارد انگار دستگاه شنود کار گذاشته‌اند. من نگران خودم نیستم چون مردم و آنهایی که باید حقایق را بدانند می‌دانند. نگرانی من برای آن است که مردم به شما رأی دادند تا بساط بگم بگم ها، بلوتوث بازی‌ها و این قبیل کارهای غیراخلاقی برچیده شود ولی گویا با وجود برملا شدن این اتفاقات در وزارت ورزش باز هم دوستان تلاش دارند از کاری اشتباه دفاع کنند. دفاع از اشتباه، خودش بزرگ‌ترین اشتباه است. نمی‌دانم چرا نمی‌خواهند این واقعیت را بپذیرند و با مسبب آن برخورد کنند».
در ادامه این روند، خادم هم با انتقاد از این کار گفت که دوست ندارد چنین مسائلی وجود داشته باشد. او همچنین از این که چنین ماجرای در دفتر او رخ داده خیلی ناراحت بود.
البته خادم به نکته‌ی مهمی هم اشاره کرد. وقتی معاون وزیر ورزش پس از معرفی اعضای جدید هیات مدیره باشگاه پرسپولیس درباره‌ی ماجرای شنود جلسه صحبت می‌کرد از ماجرایی پرده برداشت که بسیار جالب بود.
خادم به خبرنگاران گفت که علی دایی در همان جلسه معروف تاکید کرد که فایل صوتی از پروین در اختیار دارد که به اثبات حرف‌هایش کمک می‌کند! این مساله نشان می‌دهد که هر چقدر در فوتبال ایران " گوش شنوا" کم است، تا دلتان بخواهد علاقمند به " شنود" وجود دارد.
وزارت ورزش باید خانه امن اهالی ورزش باشد، هر چه مسئولان این وزارت خانه تلاش زیادی برای تحقق این خواسته می‌کنند اما بروز چنین مساله‌ای می‌تواند یک شبه تیشه به ریشه همه تلاش‌ها بزند.
در شرایطی قرار داریم که هر کسی به هر بهانه‌ای قصد تخریب فوتبال را دارد. این روزها خیلی‌ها به فوتبالی‌ها به چشم افرادی نگاه می‌کنند که پولهای میلیادی می‌گیرند و حق ملت را ادا نمی‌کنند. در این فضا اهالی فوتبال خیلی تلاش می‌کنند که نگاه جامعه را به سمت و سوی مثبت ببرند ولی یک اتفاق این چنینی توانایی دارد که طومار فوتبال را به هم بپیچد.
معلوم نیست در فوتبال ایران چه خبر است که هر روز ماجرایی تازه از آن سر بر می‌آورد و قصه‌ای جدید می سازد، هر گوشه از آن را که درست کنی گوشه‌ای دیگر خراب می‌شود.
متاسفانه بخشی از " آوار " فوتبال سهم خود ورزشی‌ها و فوتبالی‌هاست؛ آنها با رفتارها و گفتارهایشان گویی کلنگ به دست گرفته‌اند که بنیان همه چیزهای خوب را از فوتبال جدا کنند.
