تکرار استراتژي شکست خورده اصولگرایان

 روزنامه قانون در یادداشتی به قلم داوودحشمتی / روزنامه نگار نوشت:

رسانه های خاص نزدیک به اصولگرایان براي آنكه بتوانند تحليل‌هاي غلط را تثبيت كنند به رسانه‌هاي خارجي متکی شده‌اند و برای مثال ، فارس به نقل از میدل ایست آنلاین مي‌نويسد:انتخابات ایران عرصه رقابت بین فقرا با اغنیاست واگرانتخابات به صحنه رویارویی «زاغه نشینان» برابر«کاخ نشینان»مبدل شود،«حسن روحانی»رقابت را واگذار مي‌كند.اين تحليل كاملا اشتباه است.مخالفان روحاني درسه ماه گذشته بيشترين تلاش را كردند تا شكاف فقر و غنا را كليد بزنند اما نتوانستند موجب خيزش راي طبقه محروم جامعه شوند. براساس نظرسنجي‌هايي كه حداقل براي خود رقيبان روحاني قابل اعتماد است، طبقه محروم جامعه سرخورده از همه جناح‌ها و گروه‌ها، هيچ تمايلي به حضور در انتخابات ندارد. وعده‌هاي قاليباف و رييسي نيز نتوانسته آن‌ها را براي حضور در انتخابات تشويق كند. تنها يك هفته تا انتخابات باقي مانده و اين خيزش به هيچ وجه ديده نمي شود.طرح آن‌ها اين بود كه بتوانند «حاشيه شهرها را عليه طبقه متوسط» به حركت در بياورند اما در اين مسير موفق نبودند. اين ضعف در سه جا بيشتر از قبل ديده شد.

اول؛راي قاليباف در تمام اين مدت روي خط ثابتي حركت كرده و هيچ رشد فزاينده‌اي نداشته است.

دوم؛ راي رئيسي نيز بعد از يك جهش ابتدايي كه نمونه آن را در سال 92 درمورد جليلي شاهد بوديم،هيچ تغيير عمده‌اي نداشته است. سوم؛ مهم‌تر از همه، مخالفان روحاني ديدند بعد از حرف‌هاي روحاني در اروميه و همدان كه تندتر از ساير سخنراني هايش بود، ميزان اقبال به او افزايش پيدا كرد و فاصله راي را بيشتر كرده است. از همين رو اين تحليل‌ها كه زاغه‌نشين‌ها عليه كاخ‌نشين‌ها قيام كنند، (كه در تيتر خبرگزاري فارس هم ديده شد) ضمن آنكه سياه‌نمايي نسبت به كل نظام است، به هيچ وجه با واقعيت منطبق نيست. براساس آخرين نظرسنجي كه حزب اتحاد ملت ايران انجام داده و روز گذشته منتشر شد، ميزان مشاركت مردم در شمال و شمال غرب تهران نسبت به جنوب تهران، اختلاف معناداري را نشان مي‌دهد. اين مشاركت در شمال غرب 85 درصد و در جنوب تهران 60 درصد است. اختلاف 25 درصدي ميزان مشاركت، يك شاخص مهم است. به اين معنا كه شعارها و وعده‌هاي قاليباف و رئيسي نتوانسته مردم را راضي كند تا دست از عدم مشاركت بردارند. به طور معمول تا پيش از اين، ميزان مشاركت در مناطق شمال تهران و طبقه متوسط كمتر از مناطق جنوب و شرق تهران بود. اصولگرايان با تكيه بر همين بدنه ثابت راي درمواقع پايين‌آمدن مشاركت برنده انتخابات بودند. از همين‌رو از انتخابات سال76 كه رییس دولت اصلاحات پا به عرصه انتخابات گذاشت، ايده غالب اين بود كه چنانچه ميزان مشاركت مردم افزايش پيدا كند، اصلاح‌طلبان برنده خواهند بود. اين منطق كاملا درست بود. در جهت مثبت اين ايده به انتخابات‌هاي دوم خرداد، مجلس ششم و دور دوم خاتمي اشاره مي شود. از جنبه ديگر، عدم مشاركت در سال 84 و انتخابات شوراهاي دور دوم، باز تاييد كننده اين ايده است. اما پس از سال 88 اين شرايط تغيير كرده است. در سال 90 انتخابات مجلس نهم برگزار شد و ميزان مشاركت پايين بود. در آنجا نيز راي سنتي‌هاي اصولگرا با تكيه بر مشاركت ثابت راي، به ساختمان بهارستان راه پيدا كردند. اما مردم و فعالان سياسي با تجربه گرفتن از گذشته، در دو انتخابات اخير مردم را قانع كردند كه در صورت عدم مشاركت، ضرري كه متوجه كشور مي شود بسيار بيشتر از شرايطي است كه راي مي‌دهند. به نظر مي رسد اين تفكر در مردم جا افتاده و در سال 92 و 94 شاهد آن بوديم.علاوه بر اين اگر توجه كنيم ميزان مشاركت در مناطق جنوبي تهران (به عنوان يكي از مهم‌ترين شاخصه‌هاي طبقه محروم)‌ پايين تر از حد معمول بود. همين عامل شكست شديد اصولگرايان را فراهم آورد. به عبارت روشن‌تر هرچند اصلاح طلبان توانستند در اين سال‌ها طبقه متوسط را قانع كنند كه بايد در انتخابات شركت كرد، طبقه محروم از همه وعده و وعيد‌ها نااميد شده و راي دادن را بي ثمر مي بيند. اين پاشنه آشيل اصلي اصولگرايان در انتخابات 94 بود كه تاكنون نيز در اين انتخابات نتوانستند آن را تغيير دهند. برهمين اساس است كه نگراني ها افزايش يافته و احتمالا به سمت رفتارهاي مشاركت‌سوز پيش خواهيم رفت. رفتارهايي كه سعي مي‌كنند مردم را از حضور در انتخابات نااميد و دلسرد كنند. موضوعي كه به‌طورحتم با خواست رهبري (مشاركت حداكثري) و اقتدار و صلابت ايران در تضاد است.