پشت پرده حمله موشکی به پایگاه هوایی سوریه چه بود؟

«ماجرای سوریه ماجرای انتقام‌گیری از حکومتی است که سه دهه به‌تنهایی در برابر صهیونیست‌های غاصب ایستاده و از گروه‌های مقاومت در فلسطین و لبنان دفاع کرده است.»(۱۳۹۱/۰۸/۰۴)

در تازه‌ترین انتقام‌گیری، غربی‌ها جنگ تبلیغاتی جدیدی علیه سوریه به راه انداخته و در اقدامی هماهنگ دولت اسد را به بمباران شیمیایی منطقه‌ی خان شیخون در حومه‌ی ادلب متهم کردند و ساعاتی پس از شروع این فضاسازی، ارتش آمریکا با شلیک ۵۹ موشک تام‌هاوک به یک پایگاه هوایی ارتش سوریه در غرب شهر حُمص حمله کرد. این در حالی بود که به‌طور کلی فضای سیاسی سوریه به‌سمتی پیش می‌رفت که همزمان با پیروزی‌ها در موصل عراق، تأکیدات اصلی بر مبارزه با تروریسم و لزوم تمرکز بر جنگ با داعش سوق پیدا کرده بود. چنین اوضاعی برای جریان غربی و سعودی که آرزوهایشان را پس از شکست در حلب و ضربه در حماه بربادرفته می‌دیدند، ناباورانه بود. رفته رفته دولت ترامپ نیز عقب‌نشینی کرده و علایمی از تمایل آشکار به تغییر رویکرد در سوریه را از خود نشان داده بود، چیزی که به مزاج برخی کشور‌ها همچون عربستان، قطر، ترکیه و رژیم‌صهیونیستی و همچنین برخی جناح‌های داخلی آمریکا و تروریست‌های سوری خوش نیامد، تا جایی‌که دولت ترامپ علیرغم اینکه سیاست نظامی خود را به جای "تهاجم" بر مبنای "بازدارندگی" تعریف کرده بود؛ وادارشد این حمله نمایشی و موقت را علیه دولت سوریه که در خط مقدم جبهه نبرد علیه تروریست‌ها قراردارد، انجام دهد. «کاری که آمریکایی‌ها کردند، اشتباه و خطایی راهبردی است و آن‌ها درحال تکرارخطای گذشتگان خود هستند. مسئولان قبلی آمریکا داعش را به‌وجود آوردند یا به آن کمک کردند و مسئولان کنونی نیز درحال تقویت داعش یا گروهی نظیر آن هستند.»(۱۳۹۶/۰۱/۲۰).

البته بهانه‌ی حمله‌ی موشکی آمریکا به سوریه یعنی ادعای بمباران شیمیایی ارتش سوریه در ادلب هم جالب بود. باید پرسید چرا در روزهایی که ارتش سوریه دست برتر را دارد و مذاکرات سیاسی مهمی در حال انجام است، اقدام به حمله‌ی شیمیایی کند و خودش را در مظان اتهام قرار دهد؟ چرا اسد در شرایط کنونی که تروریست‌ها هیچ برگ برنده‌ای برای به کرسی نشاندن خواسته‌های خود در هرگونه مذاکرات سیاسی با دمشق در اختیار ندارند، باید دست به چنین اقدامی بزند؟ جنجال و هیاهوی غربی‌ها در حالی است که چند سال قبل ارتش سوریه برای رفع اتهامات، کلیه‌ی تسلیحات شیمیایی خود را تحویل طرف‌های بین‌المللی داده و سازمان ملل نیز عاری بودن ارتش سوریه از هرگونه سلاح شیمیایی را تایید کرده بود اما «همین دولت آمریکا و رژیم ایالات متّحده، در حملات جنایت‌کارانه‌ای که صدّام به ایران می‌کرد و سلاح شیمیایی به‌کار می‌برد، نه فقط کوچک‌ترین مخالفتی با آن نکردند، بلکه پانصد تُن مادّه‌ی شیمیایی مرگ‌آور و خطرناک قابل تبدیل به گاز خردل را - که هنوز بسیاری از جوان‌های عزیزِ آن روزِ ما مبتلا [به عوارض آن] هستند و سال‌ها است دارند بیماری می‌کشند - صدّام از آمریکا وارد کرد.»(۱۳۹۲/۰۸/۲۹)

اما آنچه که مهم است حالا توپ در زمین ارتش سوریه و متحدین اوست. طرف آمریکایی می‌خواهد زور بازو نشان دهد و اگر در برابر زورآزمایی‌اش حرکتی نشود تبعاتش زیاد خواهد بود، بهترین پاسخ نیز تمرکز بیشتر و سریع بر آزادسازی مناطق اشغال شده تروریست‌هاست. هرچند که اگر سوریه به لحاظ ساخت درونی، قدرتمند بود، از تهدید خارجی آسیبی نمی‌دید «جنایت، تجاوز، تخطی و تعدی کاملاً از آمریکایی‌ها بر می‌آید و در نقاط دیگر دنیا نیز این کارها را کرده‌اند، اما مسئله این است که آنها جرئت انجام چنین کاری را کجا خواهند داشت؟» «جمهوری اسلامی نشان داده است که با اینگونه حرف‌های بی‌ربط و کارهای غلط، از میدان به در نمی‌رود و مردم و مسئولانی که به انقلاب اعتقاد دارند، با توکل بر خدا، در مقابل تهدید‌ها و تشر‌ها عقب نمی‌نشینند، زیرا اگر بنا بر عقب‌نشینی بود، امروز کشور دچار درماندگی و ورشکستگی روحی و تمدنی بود.»(۱۳۹۶/۰۱/۲۰)