بازنشستگی مریل استریپ؛ منوط به مرگ

 مریل استریپ هنرپیشه زنی که در ۶۷ سالگی نیز همچون تمامی ۴۰ سال گذشته مطرح و موفق است، پس از کاندیدا شدن برای جوایز گلدن گلوب و اسکار امسال بابت بازی درخشانش در رل یک خواننده واقعی اپرا که آواهای خود را بسیار ضعیف و به شکلی فاجعه بار می خواند، در فیلمی به نام «فلورانس فاستر جنکینز» که مترادف با نام این هنرمند است،‌ در حال سبک و سنگین کردن پیشنهادات جدید خود است.
 
وی که با ۲۰ بار نامزدی برای اسکار رکورددار کاندیدایی این جوایز بسیار مشهور است هفته پیش به نیویورک تایمز گفت: برخی می گویند دیگر بس است و تا کجا می خواهی به پیش بروی و پاسخ من به همه سوالات از این دست یک چیز و با این مضمون است؛ برای من دنیای فیلم و بازیگری یعنی زندگی و این بدین مفهوم است که حضور من در صحنه فقط وقتی پایان می گیرد که زندگی ام نیز تمام شود». شایان ذکر است که استریپ سه بار هم اسکار را تصاحب کرده است.

او پس از چند سال خودنمایی در صحنه تئاتر نیویورک از ۱۹۷۷ و با بازی در «جولیا» ساخته فرد زینه مان وارد دنیای سینما شد و در ۱۹۷۸ با بازی در «شکارچی گوزن» شاهکار جنگ ویتنامی مایکل چیمینو اولین کاندیدایی اسکار خود را هم تجربه کرد. پرهیز از زندگی سرشار از حاشیه های سایر نامداران هالیوود و یک زندگی مبتنی بر کار و تلاش از استریپ هنرمندی ساخته است که می شناسیم. وی در ۳۰ سالگی که از آن ایام می گذرد، هیچگاه غیبت توجیه نشده ای نداشته و فقط در زمان تولد سه فرزندش هر بار یک سال از صحنه کارهای هنری دوری گزیده است اما دختر ارشد او که میمی گامر نام دارد مثل وی هنرپیشه سینما شده و بد هم کار نکرده است.
 
استریپ طی این مدت طولانی در فیلم های درخشان و تحسین شده دیگری مثل «زن ستوان فرانسوی» (۱۹۸۱)، «سیلک وود» (۱۹۸۳)، «فریادی در تاریکی» (۱۹۸۸)، «پل های مدیسون کانتی» (۱۹۹۵)، «ساعت ها» (۲۰۰۲)، «شک» (۲۰۰۸) و «اوسیج کانتی» (۲۰۱۴) هم کارنامه قبولی گرفته و شگفت انگیزترین نمایش او در سالهای اخیر بی گمان در «بانوی آهنین» بوده که در آن نقش مارگارت تاچر نخست وزیر سابق انگلیس را با چنان مهارتی ایفا کرده که برای آکادمی اسکار چاره ای جز کاندیدا کردن مجدد استریپ برای این جایزه نماند، جدیدترین (و بیستمین) نامزدی استریپ برای این مجسمه طلایی همان طور که پیشتر آمد، سال پیش و برای فیلم اپرایی «فلورانس فاستر جنکینز» شکل گرفت.