عبور امن پسوردها از درون بدن

 ارسال رمز عبور یا نوعی کد مخفی به کمک امواج مثلا فناوریهای وای‌فای یا بلوتوث به این معناست که هر کسی قادر خواهد بود آن را استراق سمع کند و اینگونه نقل و انتقال داده در برابر حملات هک با قصد رمزگشایی کدها آسیب‌پذیر است.

محققان علوم کامپیوتر و مهندسین الکترونیک دانشگاه واشنگتن روشی جدید طراحی کرده‌اند که به کمک آن می‌توان پسوردها را از درون بدن عبور داد. مکانیسم پایه‌ای این روش بهره‌گیری از امواج بی‌خطر با فرکانس پایین است که با کمک سنسورهای اثر انگشت و صفحات لمسی روی وسایل دیجیتالی کاربر تولید می‌شود.
 
عبور امن پسوردها از درون بدن با امواج بی‌ خطر

شایام گلاکوتا؛ استادیار علوم کامپیوتر و مهندسی الکترونیک در این باره توضیح می‌دهد «سنسورهای اثر انگشت تاکنون به عنوان وسایلی برای ورود داده و برای هویت‌سنجی کاربر مورد استفاده قرار می‌گرفتند. ما نشان دادیم که این سنسورها را می‌توان برنامه‌ریزی کرد تا اطلاعاتی را محدود به محیط بدن ارسال کنند. این رد و بدل اطلاعات روی بدن روشی امن برای احراز هویت بین وسایل دیجیتالی مختلف (مانند ابزارهای پوشیدنی پزشکی یا نوعی قفل روی در که از کاربر درخواست می‌کند یا ورود رمز ورود هویتش را تأیید کند) و اعضای بدن است.»

این تکنیک جدید که از سیگنالهای ایجاد شده به وسیله سنسورهای اثر انگشت روی صفحات لمسی تلفنهای هوشمند و لپ‌تاپها برای ارسال داده به روشهای جدید بهره می‌برد، در مهر ماه 2016 در کنفرانسی در آلمان معرفی شد.

مهرداد حصار؛ دانشجوی دکتری مهندسی الکترونیک هم در این باره طبق گزارش نشریه دانش‌بنیان گفته است که «تصور کنید قرار است من دری را با کمک یک قفل هوشمند الکترونیکی باز کنم. می‌توانم دستگیره در و سنسور صفحه لمسی روی گوشی هوشمندم را لمس کنم. به این ترتیب نوعی کد مخفی با داده‌هایی که هویت مرا تأیید می‌کنند، از درون بدنم رد می‌شوند و به گیرنده‌های مربوط روی دستگیره در می‌رسند، بدون اینکه در بین راه امکان استراق سمع و هک کد ارسالی با امواج رادیویی وجود داشته باشد.»

تیم تحقیقاتی این تکنیک را روی آیون و سایر سنسورهای لمسی به عنوان مثال ابزارهای ساخت لنوو تست کرده‌اند و در آزمایشها با 10 وسیله متفاوت توانستند نقل‌وانتقال داده قابل کاربرد از درون بدن (با طولها، وزنها و ساختارهای متفاوت بدنی) داشته باشند. این سیستم حتی زمانیکه ابزارآلات در حال حرکت بودند، به عنوان مثال حرکت فرد و تکان دادن دستانش، کار می‌کرد.

ویکرام آیر یکی دیگر از اعضای این تیم پژوهشی در این بازه توضیح داده است که ما نشان دادیم این تکنیک در حالتهای مختلف بدن مانند ایستاده، نشسته و حتی خوابیده مؤثر است و کار می‌کند. زمانیکه سیگنالها از درون بدن عبور می‌کنند، گیرنده هر جایی می‌تواند باشد مثلا روی ساق پا، سینه و دستان.

وی گفته است که آزمایشهایمان در تمامی این موارد مثبت بود. تیم تحقیقاتی شبکه و سیستمهای موبایل به صورت سیستماتیک سنسورهای تلفنهای هوشمند را بررسی کردند تا روشن شود کدام یک از آنها می‌تواند انتقال داده با فرکانسهای پایین (کمتر از 30 مگاهرتز) داشته باشد به صورتیکه به راحتی از درون بدن بگذرد و وارد اتمسفر نشود.

پژوهشگران متوجه شدند سنسورهای اثر انگشت و صفحات لمسی سیگنالهایی در محدوده دو تا 10 مگاهرتز ارسال می‌کنند و از capacitive coupling برای درک مکان انگشت و الگوی نوک انگشتان بهره می‌برند.

به صورت معمول سنسورها از این سیگنالها برای دریافت داده‌های ورودی درباره اثر انگشت استفاده می‌کنند. دانشمندان مهندسی الکترونیک این تیم راهی را ابداع کرده‌اند که از این سیگنالها به عنوان خروجی حاوی پسورد بهره می‌برند.

داده‌های هویت‌سنجی که وجود شخص را تأیید می‌کنند، می‌تواند روی یک تلفن هوشمند تولید شود و به صورت امن از درون بدن به سمت یک دریافت کننده عبور کند و هویت فرد احراز شود.

این فرآیند شامل توالی از اسکنهای اثر انگشت است که داده‌هایی را تولید و ارسال می‌دارد. انجام این اسکن برابر با یک و عدم انجام آن مساوی صفر در نظر گرفته می‌شود.

این فناوری همچنین برای انتقال امن داده‌ها به ابزارهای پزشکی مانند پمپ انسولین یا مانیتورهای گلوکز قابل استفاده است و هویت فرد (قبل از ارسال برای پزشک) در هر لحظه قابلیت راستی آزمایی دارد.

تیم این پروژه به سرعت 50 بیت بر ثانیه روی صفحات لمسی لپ‌تاپ و 25 بیت بر ثانیه روی سنسورهای اثر انگشت رسیدند که برای انتقال پسوردها یا کدهای عددی از درون بدن به سمت یک دریافت کننده به اندازه کافی سریع است. به گفته آنها این تازه اولین قدمهاست و در مراحل بعدی قرار است امکان انتقال سریعتر داده مورد بررسی قرار گیرد.