واکنش نیویورک تایمز به رویکرد نظامی ترامپ

 نیویورک تایمز در سرمقاله روز جمعه خود نوشت: رویکردهای سیاست خارجی دولت 'ترامپ' میلیتاریستی (نظامی) است و در یک چنین فضایی؛ دستگاه دیپلماسی آمریکا به حاشیه رانده شده است.

'رکس تیلرسون' ماه گذشته به سمت وزیر خارجه آمریکا منصوب شد و با این انتصاب, همه توقع داشتند تمام نگرانی هایی که از بابت سیاستهای امنیتی 'دونالد ترامپ' و اظهارات توهین آمیز او نسبت به متحدان وشرکای آمریکا پیش آمده است، مرتفع شود.

اما واقعیت به گونه ای دیگر رقم خورد.

مردی که همه فکر می کردند می تواند مشاوران بی پروا و تندروی ترامپ را به شیوه ای عقلایی متعادل کند؛ امروز به حاشیه رانده شده است و وزارتخانه تحت امر او هم کاملا حاشیه نشین شده است.

البته که این موضوع عواقب تاسف باری را برای کشور آمریکا رقم خواهد زد در سطح بین المللی هم بحرانهای متعددی را برای جهان تولید خواهد کرد .

در مدت یک ماهی که تیلرسون بر کسوت وزیر خارجه آمریکا تکیه زده ؛ او غایب تمامی دیدارهایی بوده است که در کاخ سفید برگزار شده است از جمله دیدار با 'بنیامین نتانیاهو' نخست وزیر اسرائیل.

تیلرسون در یک سری تصمیم گیریهای مهم ترامپ از جمله عقب نشینی از طرح حمایت از تشکیل یک دولت فلسطینی و همچنین در 'وضعیت اخطار' قرار دادن ایران که در ارتباط با آزمایش موشکی تهران رخ داد هم حضور نداشت.

ترامپ فردی که تیلرسون به عنوان معاون خود معرفی کرده بود را رد کرد .

این اتفاق هم به سهم خود ثابت کرد که جایگاه وزیر خارجه در دولت ترامپ کاملا بی اهمیت است و اصلا شاید تیلرسون در منظر شخص خود ترامپ هم هیچ شان و منزلتی ندارد.

واقع ماجرا این است که، تیلرسون که در گذشته مدیر عامل شرکت معظم نفتی ' اکسون موبایل' بوده است و هیچ تجربه کاری در سیاست خارجی و یا تجربه حاکمیتی نداشته است، تحت الشعاع حضور ' جیم ماتیس' وزیر دفاع و ' سپهبد 'اج.آر. مک مستر' مشاور امنیت ملی و ' جان کلی' وزیر امنیت میهنی در کابینه قرار گرفته است . هر سه این افراد همگی ژنرال هستند و در حوزه کاری خود اشخاصی فوق العاده محترم بشمار می آیند .

پس با این حساب؛ لزوم حضور و نقش آفرینی یک وزارت خارجه که همه تمرکزش بر دیپلماسی است ؛ امروز بیشتر از هر زمان دیگر احساس می شود.

اما غالب ایام گوشی برای شنیدن این صدا وجود ندرد .

مشکل دیگر این است که دو تن از نزدیک ترین مشاوران ترامپ شامل ' استیفن بنون' و ' جارد کوشنر' هردو به دنبال قدرت تاثیر گذاری بر حوزه سیاست خارجی هستند و هردو روابط شخصی تنگاتنگی هم با ترامپ دارند.

ترامپ در مقایسه با روسای جمهور همین اواخر آمریکا , خیلی بیشتر از همه آنها تصمیم سازی هایش را منحصر به درون کاخ سفید کرده است . در تمام این تصمیم سازی ها 'بنون' حضوری فوق العاده قوی داشته است .

علت هم این است که یک ساختاری به نام ' گروه ابتکار عمل استراتژیک ' در رقابت با نهاد ' شورای امنیت ملی ' در کاخ سفید تشکیل شده است.

اما در مواجهه با این اوضاع؛ تیلرسون آنقدر کند حرکت می کند که قدرت رقابت کردن با این حریفان قدر در کابینه را ندارد .

او گفته است که خود را از دیپلماتهایی که در مقایسه با او احاطه بیشتری بر کار دارند دور کرده است و با این رویکرد؛ تعداد و انواع و اقسام مقاماتی که در نشستهای مقامات عالیرتبه برگزار می شود و یا به او دسترسی دارند را کم کرده است .

هر وزیری لازم است اشخاص و نزدیکان معتمد خود را در پستهای عالی در کنارش داشته باشد؛ اما به هر جهت غیر ممکن است بتوان بدون حمایت دولت سیاستی خوب تولید کرد . این همان اصلی است که تیلرسون می بایست آن را در 'اکسون موبیل' به خوبی می آموخت.

تیلرسون به ندرت در محافل خبری و یا نشست های مختلف های اظهار نظر می کند.

او در سفرهایش تعداد بسیار معدودی خبرنگار همراه با خود می برد و نشستهای خبری روزانه وزارت خارجه را هم قطع کرده است . این شیوه کاری مرسوم چندین دهه وزارت خارجه آمریکا بوده است و همواره از این طریق تمام سیاست های دولت و واکنش دولت به حوادث و اتفاقات جهانی را تبیین می کرده است .

وزارت خارجه اعلام کرده است که تشکیل این نشست های خبری از 6 مارس / 16اسفند / از سر گرفته خواهد شد اما لزوما روزانه نخواهد بود.

اگر سیاست های دولت برای مردم تبیین نشود؛ هیچ رئیس جمهوری نمی تواند از آمریکایی ها توقع داشته باشد از سیاست هایش حمایت کنند.

در مجموع آنکه، اگر تیلرسون می خواهد وزیر خارجه بماند، لازم است واقعا همچون یک وزیر خارجه عمل کنند.