در سالنی پر از نور و دوربین نشسته ایی وجمعیتی که تو را تشویق میکنند و جشن یک ساله سینمای ایران مال توست .صدای مجری که نامت را می خواند نگاه ها و دوربین ها به سمت تو حرکت میکنند و تو آرام روی سن میروی ...همین چند قدم تا روی صحنه گاه یک عمر طول میکشد
پولاد کیمیایی با انتشار این عکس در اینستاگرامش نوشت: در سالنی پر از نور و دوربین نشسته ایی وجمعیتی که تو را تشویق میکنند و جشن یک ساله سینمای ایران مال توست .صدای مجری که نامت را می خواند نگاه ها و دوربین ها به سمت تو حرکت میکنند و تو آرام روی سن میروی ...همین چند قدم تا روی صحنه گاه یک عمر طول میکشد .شاید هم هرگز آن روز نیاید .تو در میان جمعیت دست میزنی و آن لحظه نگاه میکنی ...تقدیر جا و زمان خودش را دارد تا تأثیر گذار باشد ...زمانی که زحمت کشیدی و در انتظارش هستی ..افسوس که بیشتر اوقات در کشور ما با قضاوت سلیقه ایی رفتار میشود و در این نگاه جناحی چه استعداد هایی که قربانی نمیشود ..شاید در این روزگار پر حجله بزرگی مانند عباس کیارستمی در میان ما نباشد و فقط عکسش روی پوستر جشنواره ی بعدی باشد ..امشب شب لیلا بود که باید تنها روی سن میرفت و در مقابل عکس پدرش سیمرغ میگرفت ..کاش امیر آقایی که امسال درخشید جوابش را میگرفت ..کاش بانوی آزاده ی سینمای ایران فاطمه ی معتمد آریا به جای ایستادن در میان تماشاچی ها روی سن می بود و البته که در میان مردم تشویق شدن حال دیگری دارد ..امیدوارم هیچ گاه جایزه ی کسی که امسال حقش هست را سالها بعد ندهیم .... پل نیومن بعد از سالها کاندیدا شدن و نگرفتن اسکار در سن پیری اسکار گرفت، با موهایی سفید صورتی شکسته به روی سن رفت و نگاهی به مجسمه ی طلایی اسکار کرد و گفت :زمانی که جوان بودم و عاشق.. دختری را دوست داشتم ...پدرم و مادرم زنده بودنند این جایزه برایم مهم بود ولی الان باهاش چه کنم ....جای گلایه نیست جای تبریگ گفتن است به برندگان . ولی اگر قضاوت خوب نمیکنیم نام سیمرغ هم روی جشنواره نگذاریم
ارسال نظر
