برخی بهتر است پُز همان تحریم ها را بدهند!

یکی از تریبون داران گفته است:« خرید یک هواپیما پُز دادن ندارد.»اما به گمانم دارد. عرض می کنم چرا.ابتدا به این آمار که به نقل از خبرگزاری جمهوری اسلامی است توجه بفرمایید:«پانزدهم آذر 1384 یک فروند هواپیمای سی-130 که حاوی خبرنگاران و پرسنل ارتش بود، روی منطقه‌ای مسکونی در تهران سقوط کرد که بیش از 110 کشته برجای گذاشت. ششم آذر 1385 یک فروند هواپیمای آنتونوف 74 در فرودگاه مهرآباد سقوط کرد. در این حادثه 36 نفر کشته و 2 نفر زخمی شدند. دهم شهریور 1385 سقوط هواپیمای توپولف-154 شرکت ایران ایرتور در فرودگاه مشهد. این هواپیما در مسیر بندرعباس-مشهد با 148 مسافر در حال حرکت بود. در این حادثه 28 نفر کشته و 50 نفر زخمی شدند.

دوازدهم دی 1386 یک فروند هواپیمای فوکر 100 شرکت ایران ایر هنگام برخاستن از باند فرودگاه مهرآباد دچار حادثه شد. بیست و هفتم بهمن 1387 هواپیمای مسافربری ایران 140 در حوالی فرودگاه شاهین شهر اصفهان سقوط کرد و تمامی پنج سرنشین هواپیما جان باختند. سوم شهریور 1387 هواپیمای بوئینگ 737 ایرانی در اجاره شرکت هواپیمایی آیتک ایر قرقیزستان با 90 مسافر سقوط کرد که 70 نفر از آنان جان باختند.چهارم بهمن 1388 یک فروند توپولف تی یو-154 با 157 مسافر پس از فرود روی باند فرودگاه مشهد آتش گرفت. در اثر این حادثه داخل هواپیما به کل سوخته و بال سمت راست و دم و چرخ هواپیما جدا شدند و 42 نفر از مسافران به بیمارستان منتقل شدند.»

در آن ایام لقلقه زبان مسئولان پس از سوانح فوق ، تحریم بود و بس.یعنی وقتی از جانب رسانه‌ها و یا نمایندگان مردم مواخذه می شدند اذعان داشتند که فشارهای بین المللی مانع از خرید و یا اجاره هواپیمای دست دوم است.این توضیح لازم است که هواپیمای دست دوم به هواپیمایی گفته می شود که حداقل ده سال کار کرده و عملا خروجی فوق العاده ای ندارد.یعنی غربی ها حتی از اختصاص چنین هواپیمایی هم به ایران طفره می رفتند.فلذا مسئولان وقت ،آنچنان ناصواب سخن نمی گفتند.حق داشتند.وقتی ناوگان هوایی پیر و فرسوده است آنان چه کاری از دست شان برمی آمد؟نمی توانستند که تمام پروازها را لغو و کان لم یکن کنند.غربی ها ناجوانمردانه راه های ارتباطی ایران را بسته بودند و حتی مانع فروش قطعات یدکی طیاره به کشورمان می شدند چه رسد به خرید هواپیمای نو.اما حالا شرایط به مدد برجام و دولت تدبیر تغییر کرده است.ما با جیب خالی رفتیم حدود 120 فروند هواپیما خریدیم .

یکی از آن ها آمده و باقی هم در فاصله زمانی معین خواهند رسید.یعنی ضریب امنیت پرواز هوایی در ایران به شدت افزایش خواهد یافت.از سوی دیگر مستقیم و غیر مستقیم بر اشتغالزایی در ایران موثر است و می تواند عده ای را سر سفره خود بنشاند.ضمن آنکه زین پس با وجود این هواپیماها ارز کمتری از کشور خارج می گردد.دلیلی ندارد این همه پول در جیب ایرلاین های قطری و اماراتی برود.نکته دیگر هم اینکه دیگر توریستی از ترس جان خود از سفر به ایران صرفنظر نمی کند.حالا آیا این موارد پز دادن ندارد؟

به نظر می رسد دارد و چه بسا زیاد هم دارد!هنوز فراموش نکردیم که در دولت قبل از اواسط سال 89 محدودیت های سوخت رسانی به شرکت های هواپیمایی ایرانی توسط اتحادیه اروپا اعمال شد و کشورهای این قاره یکی پس از دیگری از تحویل سوخت خودداری می کردند.یعنی اگر هواپیمایی در آسمان اروپا سوخت کم می آورد و از سر اجبار در یک فرودگاه اروپایی فرود می آمد مسئولان فرودگاه حق نداشتند باک آن را پر از بنزین کنند.گویی می بایست با 20 لیتری از ایران برای آن هواپیما سوخت می بردیم! بهتر نیست شماپُز همان تحریم ها را بدهید و ما هم به برداشته شدن تحریم‌ها و گشایش های فوق؟

منبع:آفتاب یزد