در برابر مرگ البته هیچکس «رویین‌تن» نیست و حالا آن تن هم در زیر خاک خفته است تا سی‌وهشتمین سالگرد پیروزی انقلاب یک غایب بزرگ داشته باشد؛ بزرگ‌ترین غایب پس از خود امام.
امسال احتمالا صداوسیما مصاحبه سال‌های پیش را پخش می‌کند و به بایکوت ۷ ساله پایان می‌دهد (اگر از برنامه‌های پس از فوت صرف‌نظر کنیم) و ولو بگردد و مصاحبه‌های قبل از ۷۸ را پخش کند. زبان پرخاشگران اما امسال بسته است چون در ۷ سال گذشته عادت داشتند به هاشمی اهانت کنند و امسال این موضوع دیگر قابلیت پرداختن ندارد.مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: «دهه فجر امسال در حالی آغاز می‌شود که نام یک غایب بزرگ بر آن سایه انداخته است: اکبر هاشمی رفسنجانی.
در تمام ۳۸ سال گذشته و حتی در ۷ سالی که رسانه رسمی عملا او را بایکوت و تحریم خبری کرده بود، باز ۱۲ بهمن که می‌رسید نوبت خاطرات این مرد کلیدی انقلاب ۵۷ بود. سال پیش اما او ۱۲ بهمن را توفانی آغاز کرد و در آیینی که در فرودگاه مهرآباد برگزار شد به تندی از احراز نشدن صلاحیت کاندیداتوری سیدحسن خمینی برای مجلس خبرگان رهبری انتقاد کرد و پرسید: صلاحیت خود شما را چه کسی تأیید کرده است؟
مراد هاشمی این بود که در جمهوری اسلامی همه وام‌دار نام و خانواده امام خمینی هستند و جلوگیری از ورود یادگار بنیانگذار جمهوری اسلامی به نهادی که میراث امام به حساب می‌آید برای او غیر قابل قبول بود؛ خاصه این که پس از رحلت امام مرحوم حاج سیداحمد خمینی که دیگر به تحصیل حوزوی اشتغال نداشت، عضو خبرگان دوم شد. جالب این که در قبال ممانعت از کاندیداتوری خود در بهار ۹۲ در ریاست‌جمهوری سکوت اختیار کرد اما به خاطر سیدحسن و در زمستان ۹۴ برآشفت.
هاشمی رفسنجانی نه تنها در تمام ۳۸ دهه فجر تاریخ جمهوری اسلامی حضور پر رنگی داشت که در آن ۱۰ روز تاریخی که به پیروزی انقلاب انجامید نیز. کما این که در ۱۵ بهمن ۱۳۵۷ فرمان نخست‌وزیری رهبر فقید انقلاب به مهندس بازرگان را او قرائت کرد و بخشی از ترکیب شورای انقلاب را هم او چید. در سال ۵۸ چون کاندیدای مجلس اول شده بود، از وزارت کشور کنار رفت اما در کنار آیت‌الله خامنه‌ای و دکتر بهشتی در تنظیم فهرست کاندیداهای حزب جمهوری اسلامی نقش مؤثر داشت. در سال ۵۹ رییس مجلس بود و تا ۹ سال در این جایگاه بود. مضافا به این که در دهه فجر سال ۶۷ جانشین فرمانده کل قوا هم بود. از ۶۸ تا ۷۶ او به عنوان رییس‌جمهوری در آیین‌های سالگرد پیروزی انقلاب شرکت می‌کرد و از ۷۶ تا ۸۴ هر چند رییس‌جمهور نبود اما صداوسیما هر سال سراغ او می‌رفت و در دهه فجر حضور پر رنگی داشت.
از ۸۴ حکایت، دیگر شد و با این حال صداوسیما در این مناسبت خاص هاشمی را فراموش نمی‌کرد و بایکوت و گاهی انعکاس شعارهای پرخاشگرانه از ۸۸ به بعد شکل گرفت. با این حال حضور او در راهپیمایی ۲۲ بهمن انکار نمی‌شد و رسانه‌هایی هم بی‌میل نبودند شعار علیه هاشمی را پوشش دهند؛ شعارهایی که جز لبخندهای او پاسخی در پی نداشت.
چهره همیشه حاضر همه دهه فجرها امسال اما غایب است. درست است که این حکایت بر دیگران هم رفت و یا از حاکمیت حذف شدند یا از دنیا رفتند و هر سال بر شمار غایبان افزوده می‌شد اما انگار هاشمی مستثنا بود و هیچ یک از این قاعده‌ها شامل او نمی‌شد و بود چنان که بود و حالا نیست و چون با «بودن» شناخته می‌شد، « نبودن» او بیش از هر غیبت دیگری به چشم می‌آید.
در برابر مرگ البته هیچکس «رویین‌تن» نیست و حالا آن تن هم در زیر خاک خفته است تا سی‌وهشتمین سالگرد پیروزی انقلاب یک غایب بزرگ داشته باشد؛ بزرگ‌ترین غایب پس از خود امام.
مرگ هاشمی اما امسال دست صداوسیما را باز می‌گذارد تا مصاحبه سال‌های پیش را پخش کند و به بایکوت ۷ ساله پایان دهد (اگر از برنامه‌های پس از فوت صرف نظر کنیم) و ولو بگردد و مصاحبه‌های قبل از ۷۸ را پخش کند. زبان پرخاشگران اما امسال بسته است چون در ۷ سال گذشته عادت داشتند به هاشمی اهانت کنند و امسال این موضوع دیگر قابلیت پرداختن ندارد.
هرگز حدیث حاضرِ غایب شنیده‌ای؟ هاشمی رفسنجانی «حاضرِ غایب» امسال است. شاید این سخن اغراق‌آمیز در نظر آید اما از سر آن است که باور مرگ او دشوار است. «جمهوری اسلامی ایران؛ بدون هاشمی رفسنجانی» گزاره‌ای نیست که با آن آشنا باشیم.»
ارسال نظر
