ناسا عادت ندارد در مورد سیارک ها شایعه و ترس ایجاد کند. هر بار که یک سیارک از کنار زمین عبور می‌کند رسانه ها به ما می گویند که طی صد سال آینده یک شهاب سنگ با ما برخورد خواهد کرد.
ناسا عادت ندارد در مورد سیارک ها شایعه و ترس ایجاد کند. هر بار که یک سیارک از کنار زمین عبور می‌کند رسانه ها به ما می گویند که طی صد سال آینده یک شهاب سنگ با ما برخورد خواهد کرد.ناسا هر شب حدود پنج سیارک شناسایی می کند و هنوز چندین مورد دیگر وجود دارد که کشف نشده اند، و اگر یکی از آن‌ها با ما برخورد کند، تنها گزینه ای که در پیش داریم آمادگی برای بدترین اتفاقات است.
جوزف ناث از مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در نشست سالانه اتحاد ژئوفیزیک آمریکا گفت "مشکل بزرگ اساسا این است که در آن لحظه کار چندانی از دست ما بر نخواهد آمد.”
بدترین بخش آن این است که ما در مورد سیارک های غیرمنتظره حرف نمی‌زنیم بلکه روی ما با مواردی است که روزها و هفته ها پیش از نزدیک شدنشان به زمین شناسایی شده اند. انجام یک عملیات انحراف سال ها طول می کشد و در نتیجه تنهای راهی که می ماند نوعی تخلیه جرم است.
برای روشن شدن موضوع می توان گفت زمین در مقابل سیارک ها و ستاره های دنباله دار تنها مانده است. اما آلن یوهاس می گوید در سال های اخیر دو "برخورد نزدیک” قابل توجه داشته ایم: یکی در سال ۱۹۹۶ زمانی که ستاره دنباله دار به مشتری برخورد کرد و در سال ۲۰۱۴ که یکی از آن ها درست از بالای سر همسایه ما یعنی مریخ عبور کرد.
دانشمندان در سال ۲۰۱۴ حدود ۲۲ ماه پیش از عبور آن از مریخ متوجه وجود ستاره دنباله دار شدند. اما ناث می گوید حتی همان مقدار زمان نیز حتی نزدیک به کافی هم نبود تا بتوان کاری در مورد زمین و حتی مریخ انجام داد. وی گفت "اگر به زمان بندی برای ساخت و پرتاب فضاپیمای قابل اطمینان نگاهی بیندازید، خواهید دید که پنج سال طول می کشد و ما در کل ۲۲ ماه زمان داشتیم.”
در حالی که ناسا یک دفتر حفاظت سیاره ای ایجاد کرده است ـ که تنها توسط کی دانشمند اداره می شود ـ ناث می گوید ما شدیدا در حال نادیده گرفتن خطرات ستاره های دنباله دار بوده ایم.
طبق اطلاعات جامعه سیاره ای، ما حدود ۶۰ درصد سیارک ها و ستاره های دنباله دار کوتاه مدت نزدیک به زمین را شناسایی کرده ایم که تخمین زده می شوند ۱٫۵ کیلومتر یا بیشتر طول دارند.
اکنون راه حل چیست؟
ناث و تیمش می گویند به ناسا توصیه می کنند اکنون یک فضاپیمای حائل بسازد و آن را ذخیره کند تا در موقع لزوم از آن استفاده شود. آن‌ها همچنین توصیه می کنند یک فضاپیمای "ناظر ساده” بسازد که به سمت سیارک ها یا ستاره های دنباله دار حرکت کرده و دید بهتری از مدار، حرکات، شکل و چرخش آن‌ها ارسال کنند.
وی گفت "به عبارت دیگر این فضاپیما به ما می گوید ضربه زدن به کجای آن‌ها موثر تر خواهد بود تا حداکثر احتمال انحراف را در آن‌ها ایجاد کند.”
البته این مساله مانند یک فیل در اتاق می ماند زیرا با وجود تعداد زیاد اجرام بزرگ در فضا، برخورد یکی از آن ها با ما غیر قابل اجتناب است.
به گزارش کلیک، ناث می گوید وجود اجرام بسیار بزرگ در حدی که میلیون ها سال پیش منجر به نابودی دایناسورها شد، بسیار نادر است اما ما قطعا باید برای احتمال برخورد آن‌ها آماده باشیم.
ارسال نظر
