نگاهی به حجم روابط تجاری و اقتصادی انگلیس با کشورهای عربی منطقه و ایران از جایگاه این هدف برای این کشور حکایت می‌کند. بریتانیا که هم‌اکنون با خروج از اتحادیه اروپا سیاست مستقل تری را در زمینه سیاسی و اقتصادی هم در اروپا و هم در منطقه در پیش گرفته است.
روزنامه ایران در یادداشتی به قلم نصرت‌الله تاجیک دیپلمات پیشین ایران در انگلیس نوشت:برای شناخت فهم صحیح سیاست خارجی انگلیس و الگوی رفتاری این کشور در عرصه روابط بین‌الملل، باید اهداف اصلی آن را از پایه‌گذاری و پیگیری سیاست در عرصه خارجی دریافت. مهم‌ترین مبنای تصمیم‌گیری و سیاستگذاری لندن در تعاملات خارجی به منافع اقتصادی و سود و زیان مالی باز‌می‌گردد. در واقع سیاست خارجی انگلیس بر ریل اقتصادی و منافع آن اعم از تجاری، صنعتی، مالی، تبادلات کشاورزی و انتقال اطلاعات استوار است.
و بر این اساس حرکت می‌کند. نگاهی به حجم روابط تجاری و اقتصادی انگلیس با کشورهای عربی منطقه و ایران از جایگاه این هدف برای این کشور حکایت می‌کند. بریتانیا که هم‌اکنون با خروج از اتحادیه اروپا سیاست مستقل تری را در زمینه سیاسی و اقتصادی هم در اروپا و هم در منطقه در پیش گرفته است.
در تلاش است که سطح روابط اقتصادی‌اش را با شرکای عرب خود بیش از پیش افزایش دهد. شرکایی که از خریداران عمده کالاها و تسلیحات نظامی این کشور به حساب می‌آیند. از این‌رو بریتانیا در دوره جدید، منافع اقتصادی را در صدر اولویت‌های سیاست خارجی خود قرار خواهد داد. چرا که خروج این کشور از اتحادیه الزاماتی را به وجود آورده است که بر مبنای آن اقتصاد این کشور باید برای بقا، ثبات و ارتقای خود به سمت بازارهای جدید و جایگزین و پیمان‌های دوجانبه پرمنفعت حرکت کند. و در واقع، پول کشورهای عربی برای لندن وسوسه‌برانگیز شده است. از این‌رو دولت بریتانیا آغازگر تلاش‌هایی برای عمق بخشیدن به نقش خود برای ایجاد فضا برای شرکت و نهادهای اقتصادی بریتانیایی خواهد بود. در این میان اگرچه روابط انگلیس با ایران پسابرجام هم به سمت و سوی ترمیم و بهبود رابطه پیش رفته است اما واضح است که این کشور با مبنا قرار دادن سود مالی ناشی از همکاری با کشورهای عربی که در شرایط کنونی مناسبات خوبی هم با تهران ندارند، کفه همکاری‌های آتی خود را به نفع اعراب سنگین خواهد کرد. در این میان دولت لندن درصدد است سطح روابط خود را با کشورهای عربی از نظر کمی و کیفی برای دوره پس از خروج از اتحادیه اروپا آماده نگاه دارد و حتی با انعقاد قراردادهای دوجانبه پرسود به بیش از سطح کنونی برساند که انجام چنین کاری نیازمند در دست گرفتن مؤلفه‌های خاصی از جمله برآوردن اهداف سیاسی رهبران کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس است.
این در حالی است که لندن همپای پیگیری سیاست اقتصادی‌اش در منطقه خواهان مشارکت واقعی سیاسی در حل و فصل تحولات و بحران‌های فزاینده منطقه نیست، چه آنکه در صورت تمایل به این کار نیز از ابزار و نفوذ کافی هم در منطقه برخوردار نیست؛ امری که باعث شده این کشور در اتخاذ سیاست کلی‌اش نسبت به کشورها و شرکای قدیمی‌اش دچار پارادوکس شود. یعنی
در حالی‌که از نفوذ و نقش سیاسی این کشور در عرصه جهانی و منطقه‌ای کاسته شده است، نتوانسته الگوی رفتاری متناسبی با این تغییر و تحولات بویژه نسبت به تهران که در دوره پسابرجام از جایگاه تازه‌ای در منطقه برخوردار شده است، اتخاذ کند.
ارسال نظر
