استیون جرارد پس از 19 سال فوتبال حرفه‌ای کفش‌هایش را آویخت.
استیون جرارد پس از 19 سال فوتبال حرفه‌ای کفش‌هایش را آویخت.در حقیقت مشکل نشات گرفته از یک قانون بود. قانونی که اجازه ترسیم هر چه واقعی‌تر یک اسطوره را نمی‌داد. قانون درج عادی شماره‌ها روی پیراهن. وگرنه باید هشتی که پشت پیراهنش بود را 90 درجه می‌چرخاند تا معنای حضورش را لمس می‌کردیم. در روزهای تیره و تار لیورپول برای اینکه خودم را توجیه کنم که باید بیشتر از قبل هوادار بمانم، او انکارنشدنی ترین دلیل بود. یک مرد که در دوران اوج خودش از این می‌گفت که بعد از مرگش او را در آنفیلد دفن کنند.
اما اس تی وی جی. این 4 حرف خلاصه کننده اسم دیوانه‌کننده‌اش مگر از بین می‌رود؟ حتی روزی که زیر پایش لغزید و جام از دستش افتاد و یکی مثل مورینیو آن را برداشت، باز هم جای هیچ حرفی نبود. یک نماد تعریف‌کننده واژه تناقض که نه هیچوقت تنها قدم برداشت نه اجازه داد کسی در بندر لیورپول تنها قدم بردارد. روزی که بعد از 19 سال تصمیم به جدایی گرفت، دنبال راه‌های از بین بردن بدبینی و ناامیدی بودم.
خوشبختانه یکی مثل کلوپ رسید. اما ... با کلی حسرت که اگر جرارد می‌ماند؟ خداحافظی از فوتبال، نابودی تکنولوژی و همه فیلم‌ها و عکس‌هایی که از او به جا مانده؛ هیچکدام دلیل تمام شدن نیست.
چون هیچکدام این ها اتفاقا دلیل شروع شدن نبودند. فرا تر از فوتبال. فراتر از تاریخ و فرا تر از حضور. جرارد شعر بود. از آن شعرهایی که نسل به نسل می‌خوانند. جراردی که هیچوقت تنها قدم نزد، حداقل یک ردپا به جا گذاشت. همانجایی که امروز برای رفتنش گرفت.
منبع: خبر آنلاین
ارسال نظر
