12 سال شهرداری قالیباف و شعار کاهش ترافیک

آفتاب یزد در یادداشتی به قلم حمیدرضا شکوهی / رونامه نگار نوشت:

بامداد دوشنبه در نیمه شمالی شهر تهران، شاهد بارش برف بودیم. هفته گذشته هم بارش باران شدید، تهران را ساعاتی در شرایط اضطراری فرو برد و هنوز پیکر زنی که به جوی آب افتاده پیدا نشده است. ترافیک حاصل از باران هفته گذشته و برف بامداد دوشنبه، به حدی غیرمنتظره بود که مردم ساعتها در ترافیک ماندند و ترافیک معابر شمالی شهر بویژه در روز دوشنبه به معابر مرکزی تهران از جمله میدان توحید رسید. تدابیر شهردار محترم تهران که پیش از این از آنها به عنوان تدابیر تبلیغاتی یاد کرده بودم، همچون دو طبقه کردن پل صدر و ساخت تونل توحید هم چاره ساز نبود و ترافیک در این معابر هم قفل بود. البته عدم سرعت عمل شهرداری در شن پاشی روی معابر اصلی برفی شمال شهر تهران حتی در بزرگراهها که توسط پلیس راهور نیز تایید شد، صبح دوشنبه ترافیک شهر را سنگین‌تر کرد.

بحث این نیست که تمام تقصیرها را به گردن یک نفر بیندازیم و صرفا شهردار تهران را مقصر جلوه دهیم. اما مروری بر برخی مسایل نشان می دهد که محمدباقر قالیباف که بیش از یک دهه شهردار تهران بوده و فرصت کافی در اختیار داشته، صرفا در شعار به موضوع کاهش ترافیک پرداخته و در عمل با ساخت تونل و بزرگراه و پل، که غالبا شائبه تبلیغاتی داشته، عامل ترغیب مردم به استفاده از وسایل حمل و نقل شخصی و به تبع آن افزایش ترافیک بوده است. اما چرا؟

قالیباف و سایر مدیران شهری مدعی هستند که برای توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی شهر، نیازمند کمک دولت هستند و به همین دلیل، هم به دولت قبل و هم به دولت فعلی انتقاد می کردند. اما نکته مهم این است که شهرداری تهران از امکاناتی هم که در اختیار داشته، به نحو مطلوب و بهینه استفاده نکرده است.

اول اینکه شهرداری تهران، بیش از آنکه به تقویت ناوگان حمل و نقل عمومی تمرکز کند، به توسعه خطوط پرداخته و در این میان تفاوتی بین مترو و اتوبوس نیست. اکنون حتی در ساعات میانی روز هم قصد استفاده از اتوبوسهای موسوم به بی آر تی یا مترو را داشته باشید، باز هم غالبا گرفتار ازدحام می شوید. ساعات ابتدایی و انتهای روز که داستانی جداگانه دارد که همگان می دانیم. آقای قالیباف افتخار می کند که دهها کیلومتر خطوط مترو و بی آر تی احداث کرده، اما گویا اصلا برای او و سایر مدیران شهری مهم نیست که از این خطوط چگونه استفاده می شود.

واگن های مترو به حدی دچار ازدحام هستند که خیلی ها عطای سوار شدن به آن را به لقایش بخشیده اند مگر در زمانهایی که مجبور باشند. وضعیت اتوبوسها هم همینطور است. شهرداری تهران بدون آنکه واگن کافی در اختیار داشته باشد، خطوط مترو را توسعه داده و نشان داده کرامت انسانها در واگن های مترو وقتی هیچ حریم شخصی برای انسان وجود ندارد برایش مهم نیست. مهم این است که تعداد خطوط مترو و همچنین بی آر تی افزایش یابد و آمار کیلومترها در کارنامه آقای قالیباف ثبت شود.

نکته دوم، گلایه های قالیباف و همکارانش در نداشتن بودجه برای تامین واگن است که به ابزاری برای مظلوم نمایی و مقابله با دولتهای مختلف تبدیل شده است. اما تاکنون آقای شهردار و معاونانشان به این پرسش پاسخ نداده اند.

که چطور شهرداری برای ساخت پروژه‌های تبلیغاتی پر هزینه و کم فایده، کمبود بودجه ندارد، اما وقتی سخن از تامین واگن مترو و افزایش اتوبوسها به میان می آید، دیگران را مقصر جلوه می دهند؟ تونل توحید یکی از مهمترین پروژه های تبلیغاتی آقای قالیباف است. پروژه ای که به گفته شهردار اسبق تهران، با 10درصد هزینه آن می شد در همان مسیر پل ساخت بدون آنکه آسیبی به منظر شهر وارد شود. اما آقای قالیباف مصمم بود تونل بسازد تا پس از تونل رسالت، یک تونل شهری را که از ابتدا در دوران شهرداری خودش طراحی شده ،در کارنامه خود ثبت کند.

اما پروژه‌های تبلیغاتی آقای قالیباف به همین جا محدود نماند. پل دو طبقه صدر و تونل نیایش ساخته شد تا تردد در شمال شهر روان شود اما نیازی به هیچ تحقیقی نیست برای اینکه دریابیم هر روز در ساعات پر رفت و آمد، ترافیک در این پروژه عظیم تبلیغاتی قفل است. اگر هدف از ساخت این پروژه‌ها روان کردن ترافیک بوده که باید گفت آقای قالیباف در نیل به این هدف ناکام مانده است. ضمن اینکه بودجه عظیمی‌هم برای پروژه‌هایی هزینه شده که عملا نقشی در کاهش ترافیک یا کاهش آلودگی هوا هم نداشته است.

شهردار تهران نزدیک به ۱۲ سال «بیش از هر رئیس جمهوری» فرصت داشت تا ترافیک تهران و به تبع آن آلودگی هوا را کاهش دهد. اما چه کرد؟ وضع ترافیک معابر تهران و وضعیت آلودگی و البته طرح‌هایی همچون فروش طرح ترافبک روزانه، خود بیانگر میزان موفقیت آقای شهردار است.