لیلا رجبی: دیگر خسته شدم؛ چرا توهین می‌کنید؟

 بانوی پرتاب وزنه تیم‌ملی ایران از خیلی چیزها ناراحت است.او می‌گوید:«دیگر نمی‌دانم باید چه کار کنم؟»

داستان،داستان عجیبی است.اصلا مشخص نیست که چرا بعضی از پیشکسوتان دوومیدانی به لیلا رجبی بی احترامی می کنند و در نطق هایی که می کنند او را خطاب قرار می دهند.آن از احسان مهاجر شجاعی در رقابت های المپیک که رجبی را بی غیرت خطاب کرد و این هم از تیمور غیاثی که ....وقتی با رجبی تماس گرفتیم از این اتفاق خیلی ناراحت بود.او ابتدا گفت:«واقعا نمی دانم باید چه چیزی بگویم.این بار کسی به من توهین کرده که از اسطوره های دوومیدانی است.»

*واقعا فکر می کنید چرا این اتفاق ها می افتد؟

نمی دانم.من کاری به کسی ندارم.بحث شرکت کردن در تیم ملی هم یک بخشی اش به مسائل شخصی مربوط می شود.اصلا تعجب کردم وقتی توهین ها را از جانب ایشان شنیدم.ناراحتم.خیلی هم ناراحتم.آقای غیاثی برای من اسطوره بوده.من آنقدر که از توهین ایشان ناراحت شدم از مهاجر شجاعی نشده بودم.چون ایشان را واقعا قبول داشتم و اصلا توقع نداشتم این حرفها را درباره من بزند.

*تا جایی هم که امکان داشت سعی کردید جوابش را ندهید؟

واقعا چه جوابی باید می دادم؟شما بگویید از این دوومیدانی چه چیزی به دست آورده ام؟دیواری کوتاه تر از من پیدا نکرده اند.من تا الان هیچ گله ای نکرده بودم اما شما مهدی مهدوی را دیدید؟دیدید که چه مراسمی برای خداحافظی اش گرفتند؟من تقدیر و اینها را نمی خواهم اما توهین هم نکنند.هر کاری کردم به خاطر کشورم ایران کرده ام.هر افتخاری آورده ام برای ایران است.واقعا تا به حال برای ایران کم گذاشته ام؟اگر جواب منفی است که پس چرا توهین می کنید؟

*حالا یعنی کلا دوومیدانی را کنار گذاشته اید؟

خسته شده ام.دیگر خسته شده ام از بس فریاد زده ام.با دست خالی که نمی شود کاری کرد.این همه مشکل دارم و کسی توجهی نمی کند.شما باشید دلسرد نمی شوید؟باور کنید من هم دیگر انگیزه ای ندارم.البته قبلا هم گفته بودید که دیگر دوومیدانی را کنار می گذارید اما فکر نمی کردیم تا این اندازه تصمیم تان جدی باشد.می خواهم به زندگی ام برسم.می خواهم کار کنم و پول در بیاورم.مگر از دوومیدانی چقدر درآورده ام؟ما مثل فوتبالی ها نیستیم که قراردادمان آنچنانی باشد.حتی پول اردوهایمان را هم خودمان می دهیم.من جرات نمی کنم بچه دار شوم.زندگی خرج دارد و واقعا من و امثال من که دوومیدانی کار می کنیم بدبخت هستیم.

*خیلی ها می گویند که بقیه دوومیدانی کارها هم همین مشکلات را دارند و ...

بله که دارند.من حرف دل همه را می زنم.بچه های ایران پتانسیل خوبی دارند اما شرایط و امکانات نه.وقتی می گویم امکانات این امکانات شامل همه چیز می شود.از نرم افزاری گرفته تا سخت افزاری.خیلی از ورزشکاران ما متاهل هستند اما واقعا از دوومیدانی چیزی عایدشان نمی شود.قراردادها آقدر پایین است که اصلا آدم رویش نمی شود اعلام کند.شما امکانات ما را با سایر کشورها حتی کشورهای همسایه مقایسه کنید.مقام هایی که بچه ها هم می آورند را قیاس کنید.آدم این تفاوت ها را که می بیند دلسرد می شود.بعد می گویند چرا رجبی اعتراض می کند.مگر من نخواسته ام که برای ایران افتخار آفرینی کنم؟بارها این را گفته ام اما متاسفانه گوش کسی بدهکار نیست.