دولت آقای روحانی از همان ابتدا پیوسته مورد هجمه‌های گوناگون قرار گرفته است و هر چه بیشتر به انتخابات ۹۶ نزدیک‌تر می‌شویم هجمه‌ها تنوع و شدت بیشتری پیدا می‌کنند.
دولت آقای روحانی از همان ابتدا پیوسته مورد هجمه‌های گوناگون قرار گرفته است و هر چه بیشتر به انتخابات ۹۶ نزدیک‌تر می‌شویم هجمه‌ها تنوع و شدت بیشتری پیدا می‌کنند.کورش الماسی در روزنامه آرمان نوشت: به‌طور ساده و کلی منتقدان آقای روحانی و دولت را می‌توان به دو گروه دسته‌بندی کرد:
۱- منتقدان مخالف دولت؛ مخالفان دولت به چند نکته که سبب حذف تدریجی و اجتناب ناپذیر آنها از ساختار قدرت می‌شود توجه ندارند: وظیفه ذاتی یک سیاستمدار چیست؟ عدم تحول و تکامل با شرایط و مقتضیات زمانه موجب حذف آنها از عرصه سیاسی می‌شود. نظر شهروندان که در صندوق‌های رای بیرون می‌آید، معیاری برای اعتبار و کارآمد بودن اندیشه‌ها، راهکارها، طرح‌ها و راهبردهای سیاست ورزان است. زمانی که شهروندان با رای خود عدم رضایت خود را درباره برخی اندیشه‌ها، رویه‌ها، راهکارها و راهبردهای سیاسی اعلان کردند، منطقی‌ترین واکنش این است که سیاست ورزانی که شهروندان از آنها رو برگردانند، راهبردهای خود را بازبینی و آنها را مطابق نیازها، خواسته‌ها و تمایلات شهروندان تغییر دهند. آن دسته از سیاست ورزان که با وجود عدم اقبال شهروندان به آنها با اصرار به اندیشه‌ها، راهبردها و راهکارهای خود دلبستگی نشان می‌دهند فقط یک معنی دارد.
اینکه این بزرگواران، توانایی، اراده، خواست، علم، آینده نگری و واقع بینی الزامی برای تحول و تکامل همزمان با شرایط عینی جامعه و شهروندان را ندارند. این بزرگواران، بنابر جبر منطق محکوم به کنار رفتن از صحنه سیاست ورزی کشور هستند. البته، سرتاسر تاریخ بشر گواه این واقعیت است که این گروه از سیاست ورزان نمی‌توانند و نمی‌خواهند از عرصه سیاست ورزی کنار بکشند، از این‌رو، با اصرار بر ماندن در عرصه سیاست ورزی صرفا سبب آسیب رساندن به نظام، امنیت، منافع و توسعه ملی می‌شوند. نتیجه جانبی اصرار بر ماندن این دسته از سیاست ورزان با وجود ناکارآمدی آشکار، جایگاه و شهرت بد در دنیای بعد و تاریخ خواهد بود.
۲- منتقدان حامی دولت؛ منتقدان حامی و عجول دولت که معتقدند دولت بر ریل درست قرار دارد اما در برخی امور (اقتصادی، فرهنگی و…) عملکردی ضعیف داشته است و معتقد هستند این کاستی‌ها می‌بایست سریع‌تر برطرف شوند. نکته‌ای که منتقدان حامی‌دولت ضرورتا باید توجه کنند، اینکه داشتن اراده و صداقت برای حل و فصل مشکلات کافی نیست. آقای روحانی پیوسته با خواسته‌ها، انتظارات، تمایلات و اراده‌های متنفذ گوناگون و بعضا متضاد روبه‌رو است. بنابراین، میزان دستاوردهای دولت آن چیزی نیست که آقای روحانی و تیم تحت فرمانشان می‌خواهند، بلکه مطلوب و ممکن‌ترین دستاوردهایی است که در داد و ستد‌های سیاسی با نیروها، اراده‌ها، انتظارات و خواسته‌های گوناگون و بعضا متناقض به دست می‌آید.
شاید مطلوب‌ترین و کاربردی‌ترین راهکار و راهبردی که همه حامیان (با انتظارات و اندیشه‌های گوناگون) آقای روحانی و دولت می‌توانند اتخاذ کنند این است که با حمایت بی‌چون و چرا، یکپارچه و منسجم از دولت، قدرت چانه‌زنی آقای روحانی در داد و ستد‌های سیاسی با آنانی که اهداف و دغدغه‌ای جزو امنیت و منافع ملی دارند را افزایش دهند.
حمایت از آقای روحانی در انتخابات ۹۶، یعنی حمایت از یک راهبرد و از یک فضای فعالیت مولد که قابلیت تحقق اهداف و منافع ملی را دارد. چرا که تحقق اهداف، اندیشه‌ها و طرح‌های سیاسی در یک فضا یا میدان مناسب امکان می‌یابد. با در نظر گرفتن ابعاد گوناگون شرایط موجود، راهبرد آقای روحانی مناسب‌ترین فضا یا میدان برای تحقق اهداف، اندیشه‌ها و طرح‌های ملی است. دولت آقای روحانی با در نظر گرفتن مجموع شرایط داخلی، منطقه‌ای و جهانی، بسیار کارآمد، واقع بینانه، منطقی و به بهترین شکل حافظ امنیت، منافع و توسعه ملی است.
از این‌رو، حمایت از دولت آقای روحانی در انتخابات ۹۶ یک وظیفه ملی، اخلاقی و دینی برای همه خردمندانی است که هدف و آرزویی جز رفاه، سربلندی، آسایش، عزت، توسعه و اقتدار ایران زمین را در ذهن ندارند. پر بیراه نیست اگر گفته شود انتخابات ۹۶ میدان تقابل خرد جمعی با خرد فردی، منافع جمعی و ملی با منافع فردی و گروهی، تقابل آگاهی و جهل، آینده نگری با کوته بینی، علم و دانش با بی‌سوادی و گمراهی، و خوب با بد خواهد بود.
ارسال نظر
